Józef Smith otrzymał dla siebie, Olivera Cowdery‘ego i Davida Whitmera objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 18, w czerwcu 1829 roku, wkrótce po przekazaniu mu i Oliverowi Cowdery’emu Kapłaństwa Melchizedeka przez Piotra, Jakuba i Jana. Na początku tego objawienia Pan nauczał Olivera Cowdery‘ego na temat budowania Kościoła. Następnie powołał Olivera Cowdery’ego i Davida Whitmera, by głosili pokutę.
Przed lekcją narysuj na tablicy następujący szkic:
Obraz
szkic budynku kościoła
Możesz wykorzystać podane informacje lub podzielić się podobnymi wiadomościami na temat trzęsienia ziemi, jakie miało niedawno miejsce lub wydarzyło się bliżej miejsca, w którym mieszkasz.
17 października 1989 roku o 17:04, w San Francisco w stanie Kalifornia w Stanach Zjednoczonych, uderzyło trzęsienie ziemi o mocy 6,9 stopni w skali Richtera. Uszkodzeniu lub zniszczeniu uległy tysiące budynków. Fundamenty wielu budynków popękały, co sprawiło, że stały się one niebezpieczne do zamieszkania.
O co byście się martwili, gdyby przyszło wam mieszkać w budynku o słabym fundamencie?
Wyjaśnij, że rozdział: Nauki i Przymierza 18 zawiera objawienie, które Pan dał Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu odnośnie do tego, jak budować Jego Kościół na bezpiecznej opoce. Na początku tego objawienia Pan odwołuje się do tego, co Oliver Cowdery zapisał, czyli do słów Księgi Mormona spisanych przez Olivera, kiedy był skrybą Proroka Józefa Smitha. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 18:1–4. Poproś uczniów, aby odnaleźli, w jaki sposób słowa zapisane w Księdze Mormona miały pomóc w budowaniu Kościoła.
Co, według słów Pana, zawiera Księga Mormona? W jaki sposób nauki zapisane w Księdze Mormona mogą pomóc w budowaniu Kościoła?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 18:5. Poproś resztę klasy, aby odszukała, co obiecał Zbawiciel, jeśli będziemy budować Jego Kościół na podwalinie Jego ewangelii.
Na czym, zgodnie z 5. wersetem, ma być zbudowany prawdziwy Kościół? (Odpowiedzi uczniów powinny zawierać następującą doktrynę: Prawdziwy Kościół jest zbudowany na Jezusie Chrystusie i Jego ewangelii).
Co obiecuje nam Pan, jeśli będziemy budować Jego Kościół na podwalinie Jego Ewangelii?
Pan powołuje Olivera Cowdery’ego i Davida Whitmera, by głosili pokutę
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 18:6. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali to, jak Pan opisuje świat, w którym żyjemy. Kiedy uczniowie przedstawią swoje odpowiedzi, poproś ich, aby przeczytali werset: Nauki i Przymierza 18:9 i dowiedzieli się, co Pan nakazał w związku z wzrastającą na świecie niegodziwością.
Jaka była odpowiedź Pana na wzrastającą na świecie niegodziwość? (Pan powołał sługi, aby głosili pokutę).
Zwróć uwagę, że Pan powołał Olivera Cowdery’ego i Davida Whitmera, aby głosili pokutę, tak jak w starożytności powołał do tego Apostoła Pawła. Mimo że Oliver i David nie zostali powołani na członków Kworum Dwunastu Apostołów, mieli do odegrania własną rolę w ustanowieniu tego kworum w dniach ostatnich. Wyjaśnij, że podczas następnej lekcji uczniowie dowiedzą się więcej o roli, jaką odegrali Oliver Cowdery i David Whitmer.
Aby pomóc uczniom przygotować się do studiowania nauk Pana o wartości dusz, pokaż kilka przedmiotów, które, w twojej opinii, mają dla nich wartość. Zapytaj, ile byliby gotowi zapłacić za każdy z przedmiotów. Wyjaśnij, że jednym ze sposobów na określenie wartości przedmiotu jest przekonanie się, ile ludzie są gotowi za niego zapłacić. Ktoś może uważać, że konkretny przedmiot wart jest pewną sumę pieniędzy, ale ta wycena jest poprawna tylko wtedy, gdy inni ludzie są gotowi ją zapłacić.
Przeczytaj na głos werset: Nauki i Przymierza 18:10. Poproś uczniów, aby na podstawie tego wersetu określili swą wartość w oczach Boga. Uczniowie mogą wymienić wiele zasad, ale upewnij się, że główny nacisk zostanie położony na to, że wartość dusz jest wielka w oczach Boga.
Jak myślicie, dlaczego macie tak wielką wartość dla Boga?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie następującej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium:
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„Bóg nie patrzy na was tylko jak na śmiertelne byty na małej planecie, których życie trwa zaledwie krótką chwilę — patrzy na was jak na Swoje dzieci. Patrzy na was jak na istoty, którymi możecie i macie się stać. Chce, abyście wiedzieli, że jesteście dla Niego ważni” („Jesteście dla Niego ważni”, Ensign lub Liahona, listopad 2011, str. 22).
Przypomnij uczniom o tym, że wartość danego przedmiotu określa cena, jaką inni ludzi są gotowi za niego zapłacić. Poproś jednego z nich, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 18:11–12. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, ile Zbawiciel był gotowy za nas zapłacić.
Jaką cenę Zbawiciel zapłacił za nasze dusze? (Możesz przypomnieć uczniom, że w tych wersetach zwrot „wszyscy ludzie” odnosi się zarówno do mężczyzn, jak i do kobiet).
W jaki sposób możemy okazywać wdzięczność za ofiarę, jaką złożył za nas Zbawiciel? (Ponieważ istnieje wiele poprawnych odpowiedzi na to pytanie, podkreśl, że jednym z najlepszych sposobów na okazanie naszej wdzięczności jest odpokutowanie).
Zapisz na tablicy następujące zdanie: Mam tak wielką wartość, że Jezus Chrystus cierpiał i umarł, żeby dać mi możliwość odpokutowania.
Możesz zasugerować, aby uczniowie zapisali tę prawdę w swoich notatnikach lub w dziennikach do studiowania.
Jaki wpływ może mieć ta prawda na to, jak siebie postrzegacie?
Jaki wpływ może mieć ta prawda na to, jak traktujecie innych ludzi?
Złóż świadectwo o miłości Zbawiciela i Jego gotowości, by oddać Swe życie za każdego z nas.
Jak myślicie, dlaczego Pan odczuwa wielką radość, kiedy dokonujemy pokuty?
Do jakiego postępowania może doprowadzić człowieka wiara w to, że wartość dusz jest wielka w oczach Boga? (Przykładowe odpowiedzi to: będzie traktował ludzi z szacunkiem, będzie służył bliźnim lub przygotuje się do służby na misji).
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Nauki i Przymierza 18:14 i dowiedzieli się, do czego Pan powołał Olivera Cowdery’ego i Davida Whitmera.
Co, waszym zdaniem, znaczy wyrażenie „głosić pokutę”?
Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć ten zwrot, przeczytaj następującą wypowiedź Starszego Neila L. Andersena z Kworum Dwunastu Apostołów: „Głoszenie pokuty oznacza po prostu pomaganie ludziom w powrocie do Boga” („Preparing for Your Spiritual Destiny” [przemówienie wygłoszone podczas ogniska KSE, 10 stycznia 2010], str. 7, strona internetowa: speeches.byu.edu).
W jaki sposób możemy pomóc bliźnim odpokutować?
Poproś uczniów, aby przeczytali wersety: Nauki i Przymierza 18:15–16 i dowiedzieli się, czego doświadczają ludzie, kiedy pomagają komuś przyjść do Jezusa Chrystusa.
Jakie błogosławieństwa dane są tym, którzy pomagają innym przyjść do Jezusa Chrystusa? (Kiedy uczniowie będą udzielali odpowiedzi, możesz zapisać na tablicy następującą zasadę: Jeśli będziemy pomagać innym odpokutować i przyjść do Pana, będziemy radować się z nimi w królestwie Boga).
Jak myślicie, dlaczego będziecie się radować, jeśli przyprowadzicie innych do Jezusa Chrystusa?
Poproś uczniów, aby opowiedzieli o sytuacji, w której oni sami lub ktoś, kogo znają, radowali się, ponieważ pomogli komuś zbliżyć się do Pana. Możesz także podzielić się swoim własnym doświadczeniem.
Poproś uczniów, aby zapisali przykład jednej rzeczy, którą mogą uczynić, żeby pomóc w dziele zbawienia dusz. Poproś ich, aby zastanowili się, komu konkretnie mogą pomóc.
W wersecie Nauki i Przymierza 18:5 czytamy, że Kościół Pana powinien być zbudowany „na podwalinie [Jego] ewangelii i opoki”. Przewodnik po pismach świętych definiuje opokę jako „przenośne określenie Jezusa Chrystusa i Jego ewangelii, mocną i pewną podstawę (NiP 11:24; 33:12–13). Opoka może odnosić się także do objawień, za których pośrednictwem Bóg obwieszcza człowiekowi swoją ewangelię (Ew. Mateusza 16:15–18)” (Guide to the Scriptures, „Rock”, strona internetowa: scriptures.lds.org).
Prezydent Dieter F. Uchtdorf z Pierwszego Prezydium nauczał:
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„Każda osoba, którą spotykamy, jest VIP-em dla naszego Ojca w Niebie. Kiedy to zrozumiemy, zaczniemy pojmować, jak powinniśmy traktować naszych współbraci.
Pewna kobieta, która przeżyła wiele lat prób i cierpień, powiedziała przez łzy: ‘Zdałam sobie sprawę, że jestem jak stary dwudziestodolarowy banknot — zmięty, podarty, brudny, wytarty i zniszczony. Lecz nadal jestem banknotem dwudziestodolarowym. Mam swoją wartość. Może nie wyglądam zbyt dobrze, lecz mimo tego, że jestem pomięta i zużyta, nadal jestem warta pełne 20 dolarów’” („Wy jesteście Moimi rękami”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 69).
Poniższe historie opisują wysiłki Prezydenta Thomasa S. Monsona, by przyprowadzać dusze do Zbawiciela:
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Jako biskup miałem wiele różnych obowiązków i starałem się, najlepiej jak tylko mogłem, robić to, co było ode mnie wymagane. Stany Zjednoczone były wtedy zaangażowane w inną wojnę. Ponieważ wielu naszych członków służyło w siłach zbrojnych, wszyscy biskupi otrzymali z siedziby głównej Kościoła zadanie polegające na zapewnieniu każdemu z nich prenumeraty Church News i Improvement Era — ówczesnych czasopism kościelnych. Ponadto każdy biskup został poproszony o napisanie raz w miesiącu osobistego listu do każdej osoby ze swojego okręgu, która służyła w wojsku. W naszym okręgu mieliśmy 23 mężczyzn w mundurach. Kworom kapłańskim z dużym wysiłkiem udawało się zapewnić fundusze na prenumeratę publikacji. Ja podjąłem się zadania, rzekłbym nawet obowiązku, polegającego na napisaniu każdego miesiąca 23 osobistych listów. Dzisiaj, po wielu latach, wciąż mam kopie wielu moich listów i otrzymanych na nie odpowiedzi. Łzy napływają mi do oczu, gdy ponownie je czytam. Wielką radość sprawia mi ponownie przekonanie się o tym, że pewien żołnierz deklaruje życie zgodne z ewangelią, a marynarz decyduje się zachować wiarę swojej rodziny.
Pewnego wieczora przekazałem jednej z sióstr z okręgu stos 23 listów na bieżący miesiąc. Jej zadaniem było wysyłanie poczty i aktualizowanie ciągle zmieniających się list adresowych. Spojrzała na jedną z kopert i z uśmiechem zapytała: ‘Biskupie, czy ty nigdy się nie zniechęcasz? To już kolejny list do brata Brysona. Siedemnasty list, który wysyłasz do niego, a nie dostałeś żadnej odpowiedzi’.
Odpowiedziałem: ‘Cóż, może odpowiedź nadejdzie w tym miesiącu’. Jak się potem okazało, to był ten miesiąc. Po raz pierwszy odpowiedział na mój list. Jego odpowiedź to pamiątka, to skarb. Służył na odległym wybrzeżu, odizolowany, tęskniący za domem i samotny. Napisał: ‘Drogi biskupie, nie jestem zbyt dobry w pisaniu listów’. (Mogłem mu to samo powiedzieć kilka miesięcy wcześniej). Cytując dalej jego list: ‘Dziękuję Ci za Church News i czasopisma kościelne, ale najbardziej dziękuję za listy. Dokonałem ważnej zmiany w moim życiu. Zostałem ustanowiony na urząd kapłana w Kapłaństwie Aarona. Moje serce pełne jest radości. Jestem szczęśliwym człowiekiem’.
Brat Bryson nie był dużo szczęśliwszy od swojego biskupa. Nauczyłem się praktycznego znaczenia powiedzenia: ‘Trudź się, pracuj, ile sił, w reszcie Pan pomoże ci’. (Henry Wadsworth Longfellow, „The Legend Beautiful”, w: The Complete Poetical Works of Longfellow [1893], str. 258).
Kilka lat później, gdy odwiedziłem palik Salt Lake Cottonwood, w którym James E. Faust służył jako prezydent, opowiedziałem o tym zdarzeniu, aby zwrócić uwagę na naszych żołnierzy. Po spotkaniu podszedł do mnie dobrze wyglądający młody człowiek. Uścisnął moją dłoń i zapytał: ‘Biskupie Monson, czy pamiętasz mnie?’.
Nagle uświadomiłem sobie, kto to jest. ‘Brat Bryson! — zawołałem. — Jak się masz? Czym się zajmujesz w Kościele?’.
Z ciepłem i niewątpliwą dumą odpowiedział: ‘Wszystko w porządku. Służę w prezydium mojego kworum starszych. Jeszcze raz bardzo ci dziękuję za twoją troskę o mnie i za listy, które wysyłałeś, a które traktuję jak skarb’.
Bracia, świat potrzebuje naszej pomocy” („Chętni i godni, by służyć”, Ensign lub Liahona, maj 2012, str. 68–69).
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Kiedy byłem biskupem, pewnej niedzieli zauważyłem, że na spotkaniu kapłaństwa brakuje jednego z naszych kapłanów. Pozostawiłem kworum w rękach doradcy i poszedłem z wizytą do domu Richarda. Jego matka powiedziała mi, że jest w pracy w warsztacie samochodowym na ulicy West Temple.
Pojechałem do tego warsztatu w poszukiwaniu Richarda i wszędzie go szukałem, ale nie mogłem go znaleźć. Nagle otrzymałem natchnienie, żeby zerknąć do środka staromodnego kanału samochodowego, który znajdował się obok warsztatu. W ciemności dostrzegłem parę błyszczących oczu. Po czym usłyszałem głos Richarda: ‘Znalazłeś mnie, biskupie! Zaraz wyjdę’. Potem rzadko już opuszczał spotkania kapłańskie.
Jego rodzina przeprowadziła się do pobliskiego palika. Czas mijał i pewnego dnia przez telefon dowiedziałem się, że Richard został powołany na misję do Meksyku i że rodzina zaprasza mnie, aby wygłosił przemówienie podczas spotkania ze świadectwami na jego pożegnanie. Podczas spotkania, kiedy Richard zaczął przemawiać, wspomniał, że punkt zwrotny w jego determinacji, że odbędzie służbę misyjną, miał miejsce pewnego niedzielnego poranka — nie w kaplicy, ale wówczas, gdy spojrzał w górę z otchłani ciemnego kanału samochodowego i zobaczył wyciągniętą rękę swojego prezydenta kworum.
Na przestrzeni lat Richard pozostał ze mną w kontakcie, opowiadał mi o swoim świadectwie, rodzinie i wiernej służbie w Kościele, jak również o swoim powołaniu na biskupa” („They Will come”, Ensign, maj 1997, str. 46).