Lekcja 24

Nauki i Przymierza 19:1–22

Wprowadzenie

W czerwcu 1829 roku Józef Smith zatrudnił drukarza Egberta B. Grandina, by ten wydrukował 5000 egzemplarzy Księgi Mormona za cenę 3000 dolarów. Jednakże pan Grandin nie rozpoczął druku ani nawet nie zakupił maszyny, dopóki nie otrzymał poręczenia płatności za wykonaną pracę. W objawieniu znajdującym się w rozdziale: Nauki i Przymierza 19, które dane zostało prawdopodobnie latem 1829 roku, Pan nakazał Martinowi Harrisowi, aby „[udzielił] części swojej własności […] i [spłacił] dług, jaki [zaciągnął] u drukarza” (NiP 19:34–35). Udzielając jako zabezpieczenia finansowego części swojej farmy, Martin Harris osobiście zagwarantował pokrycie kosztów druku, w razie gdyby nie pokryły ich wpływy ze sprzedaży Księgi Mormona.

Prezydent Joseph Fielding Smith powiedział, że to objawienie, wraz z zawartymi w nim naukami o Zadośćuczynieniu, to „jedno z najwspanialszych objawień danych w tej dyspensacji; niewiele innych ma większe znaczenie” (Church History and Modern Revelation, 2 tomy [1953], 1:85).

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 19:1–3

Zbawiciel ogłasza, że wykonał wolę Ojca

Na początku lekcji poproś uczniów, aby zastanowili się, jakie rzeczy muszą lub będą musieli czynić, ponieważ są członkami Kościoła. Zapisz ich odpowiedzi na tablicy. Następnie poproś uczniów, aby przyjrzeli się liście na tablicy i wybrali te pozycje, które uważają za trudne. (Na przykład: płacenie dziesięciny, służba na misji czy pokuta).

• Dlaczego te rzeczy mogą być dla niektórych osób trudne do wykonania?

Aby pomóc uczniom zrozumieć tło historyczne rozdziału: Nauki i Przymierza 19, przeczytaj na głos wprowadzenie do tej lekcji.

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali wersety: Nauki i Przymierza 19:1–3, zwracając uwagę na prawdy dotyczące Zbawiciela. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli. Upewnij się, że w trakcie dyskusji uczniowie rozpoznają następujące doktryny: Jezus Chrystus wypełnił wolę Swego Ojca. Jezus Chrystus osądzi nas według naszych uczynków. Przerysuj następującą tabelkę na tablicę, wpisując te prawdy jako tytuły kolumn. Poproś uczniów, aby narysowali podobną tabelkę w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania i wypełnili ją podczas lekcji. Zostaw na tablicy dużo miejsca, aby wypełnić tabelkę tak, jak pokazano w dalszej części lekcji.

Jezus Chrystus wypełnił wolę Swego Ojca.	Jezus Chrystus osądzi nas według naszych uczynków.

• W jaki sposób znajomość tych prawd dotyczących Zbawiciela pomogła Martinowi Harrisowi czuć spokój, kiedy decydował się sprzedać znaczną część swojej farmy?

Nauki i Przymierza 19:4–12

Jezus Chrystus wyjaśnia znaczenie zwrotu „wieczna i nieskończona kara”

W tabelce na tablicy napisz: Nauki i Przymierza 19:4–12 w kolumnie zatytułowanej „Jezus Chrystus osądzi nas według naszych uczynków”. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Nauki i Przymierza 19:4, zwracając uwagę na prawdę dotyczącą sądu, o której wszyscy powinniśmy pamiętać. Poproś, by opowiedzieli o tym, co znaleźli. Uczniowie mogą użyć różnych zwrotów, ale upewnij się, że rozpoznają następującą doktrynę: Wszyscy ludzie muszą odpokutować lub cierpieć. Poproś jednego z uczniów, aby zapisał tę doktrynę na tablicy pod fragmentem „Nauki i Przymierza 19:4–12”.

Wyjaśnij, że w wersecie: Nauki i Przymierza 19:5 zawarte jest wyjaśnienie, że Zbawiciel nie cofnie Swoich wyroków. Sugeruje to, że ludzie, którzy nie odpokutują, będą musieli cierpieć karę za swoje grzechy. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 19:5. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, w jaki sposób Zbawiciel opisał stan ludzi, którzy nie odpokutują i zostaną z tego powodu poddani Jego sądowi.

• Co stanie się z ludźmi, którzy nie odpokutują?

• W jaki sposób werset: Nauki i Przymierza 19:5 motywuje nas do odpokutowania?

Zapisz na tablicy Wieczna i nieskończona kara pod zdaniem „Wszyscy ludzie muszą odpokutować lub cierpieć”.

• Co przychodzi wam na myśl, kiedy słyszycie lub czytacie sformułowanie „wieczna i nieskończona kara”?

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 19:6–12 i wyszukali, jak Pan definiuje wieczną i nieskończoną karę. Kiedy uczniowie udzielą już odpowiedzi, zetrzyj z tablicy słowa wieczna i nieskończona i zastąp je słowem Boża.

• Co przychodzi wam na myśl, kiedy słyszycie lub czytacie zwrot „kara Boża”?

Możesz wyjaśnić, że w pismach świętych zwroty nieskończona kara i wieczna kara nie określają długości okresu, w którym ludzie będą cierpieli za swoje grzechy. Zbawiciel powiedział: „Bowiem jestem nieskończony, i kara wymierzona z mojej ręki jest karą nieskończoną, bowiem imię moje jest Nieskończony” (NiP 19:10). Zatem, kiedy używa On zwrotu „nieskończona kara” lub „wieczna kara”, ma na myśli karę, którą sam wyznaczy zgodnie z boskim prawem i wymogami sprawiedliwości.

Nauki i Przymierza 19:13–22

Zbawiciel mówi o Swoim cierpieniu za grzechy

W tabelce na tablicy napisz: Nauki i Przymierza 19:13–17 w kolumnie zatytułowanej „Jezus Chrystus osądzi nas według naszych uczynków”. Wyjaśnij, że w wersetach 13–17 zawarte jest ostrzeżenie dla członków Kościoła. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 19:13–17 i odnaleźli, jakie konsekwencje czekają ludzi, którzy świadomie nie odpokutują.

• Co stanie się z ludźmi, którzy świadomie nie pokutują za swoje grzechy? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą doktrynę: Ludzie, którzy nie zdecydują się odpokutować, będą cierpieć karę za swoje grzechy. Zapisz tę prawdę na tablicy pod fragmentem: „Nauki i Przymierza 19:13–17”).

W tabelce na tablicy napisz: Nauki i Przymierza 19:16–19 w kolumnie zatytułowanej „Jezus Chrystus osądzi nas według naszych uczynków”. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 19:16–19. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, jaki powód podał Zbawiciel dla Swojego cierpienia za nasze grzechy.

• Jaki powód dla Swego cierpienia za nasze grzechy podał Zbawiciel? (Uczniowie mogą użyć różnych zwrotów, ale powinni rozpoznać następującą doktrynę: Zbawiciel cierpiał za nasze grzechy, abyśmy mogli odpokutować i nie musieli cierpieć tak jak On).

• Co, zgodnie z tymi wersetami, sprawiło, że możemy otrzymać wybaczenie naszych grzechów? (Kiedy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, napisz w tabelce na tablicy pod „Nauki i Przymierza 19:16–19” następujące zdanie: Cierpienie Jezusa Chrystusa i Jego zadość czyniąca krew zaspokoiły wymogi sprawiedliwości. Dlatego miłosierdzie okazane jest ludziom, którzy odpokutują).

• Jaki wpływ na wasze pragnienie odpokutowania mają prawdy, które do tej pory omówiliśmy?

Aby pomóc uczniom zrozumieć, że wszyscy mamy wybór, czy odpokutujemy lub czy będziemy cierpieć karę za nasze grzechy, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos następującą wypowiedź Starszego Neala A. Maxwella z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Naszym ostatecznym wyborem będzie albo życie na wzór Chrystusa, albo cierpienie na Jego wzór! Możemy albo ‘cierpieć […] jako [On] sam [cierpiał]’ (NiP 19:16–17), albo zwyciężyć ‘jak i [On zwyciężył]’ (Objawienie 3:21)” („Overcome […] Even As I Also Overcame”, Ensign, maj 1987, str. 72).

Napisz w tabelce na tablicy: Nauki i Przymierza 19:15, 18–19 w kolumnie zatytułowanej „Jezus Chrystus wypełnił wolę Swego Ojca”.

Wyjaśnij, że większość opisów cierpienia Jezusa Chrystusa nie jest Jego własnego autorstwa (zob. Ew. Mateusza 26:36–39; Ew. Łukasza 22:39–44). Nauki i Przymierza 19 zawiera opis cierpienia Zbawiciela podany przez Niego samego. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali wersety: Nauki i Przymierza 19:15, 18–19 i wyszukali, jak Zbawiciel opisał cierpienie, którego doświadczył w trakcie Zadośćuczynienia. Możesz zaproponować, aby zaznaczyli ten opis. Zapisz ich odpowiedzi pod „Nauki i Przymierza 19:15, 18–19”. Uzupełniona tabelka może wyglądać następująco:

Jezus Chrystus wypełnił wolę Swego Ojca.	Jezus Chrystus osądzi nas według naszych uczynków.
NiP 19:15, 18–19 Ból Zbawiciela był dotkliwy, przejmujący i nie do zniesienia. Cierpienie sprawiło, że Zbawiciel drżał z bólu i krwawił ze wszystkich porów. Jezus Chrystus cierpiał zarówno fizycznie, jak i duchowo. Zbawiciel modlił się, aby nie musiał wypić czary goryczy. Zbawiciel wypełnił wolę Ojca i „[ukończył] przygotowania dla dzieci ludzkich” (NiP 19:19).	NiP 19:4–12 Wszyscy ludzie muszą odpokutować lub cierpieć. Kara Boża NiP 19:13–17 Ludzie, którzy decydują się nie odpokutować, będą cierpieli karę za swoje grzechy. NiP 19:16–19 Cierpienie Jezusa Chrystusa i Jego zadość czyniąca krew zaspokoiły wymogi sprawiedliwości. Dlatego miłosierdzie okazane jest ludziom, którzy odpokutują.

• Jakie uczucia budzi w was świadomość, że Zbawiciel cierpiał karę za wasze grzechy?

• W jaki sposób wiedza o cierpieniu Zbawiciela pomogła Martinowi Harrisowi, kiedy rozważał takie wydarzenia jak utrata 116 stron manuskryptu czy oddanie części swojej własności na rzecz sfinansowania druku Księgi Mormona?

• Kiedy wiedza o Zadośćuczynieniu Chrystusa pomogła wam stawić czoła trudnym sytuacjom? (Przypomnij uczniom, że niektóre doświadczenia są zbyt święte lub osobiste, by o nich mówić).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 19:20. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali zwrotu, który opisuje okres, w którym Martin Harris doświadczył cierpienia za swe grzechy.

• Jak myślicie, dlaczego wycofanie Ducha sprawia, że cierpimy?

Poproś uczniów, żeby jeszcze raz po cichu przeczytali wersety: Nauki i Przymierza 19:13, 15, 20 i znaleźli przykazanie, które znajduje się w każdym z nich oraz ostrzeżenia w wersetach 15 i 20.

• W jaki sposób przykazanie Pana, abyśmy odpokutowali, jest dowodem na to, że On nas kocha?

Poproś uczniów, aby zapisali w notatnikach lub dziennikach do studiowania swoje świadectwo na temat jednej z doktryn lub zasad, których nauczyli się z fragmentu: Nauki i Przymierza 19:1–22.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 19: Wprowadzenie do rozdziału. „Przykazania od Boga, a nie od człowieka, dla Martina Harrisa”

W marcu 1830 roku, prawdopodobnie kilka miesięcy po tym, jak Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 19, Joseph Knight sen. był świadkiem rozmowy Józefa Smitha z Martinem Harrisem na temat sprzedaży Księgi Mormona:

„‘Księga nie będzie się sprzedawała, bo nikt jej nie chce’. Na co Józef odpowiedział: ‘Myślę, że będzie się dobrze sprzedawała’. Na co [Martin] rzekł: ‘Chcę usłyszeć Przykazanie [czyli objawienie od Pana]’. Józef odpowiedział: ‘Wszak wypełnij to, które zostało ci dane’. ‘Ale — ciągnął dalej — muszę mieć Przykazanie’ […]. Trzy bądź cztery razy nalegał, że musi mieć Przykazanie” (Dean Jessee, „Joseph Knight’s Recollection of Early Mormon History”, BYU Studies, tom 17., nr 1 [1976], str. 37).

Wskazówka Józefa Smitha, żeby „[wypełnił] to, które zostało [mu] dane”, zdaje odnosić się do objawienia zapisanego w rozdziale: Nauki i Przymierza 19, w którym to rozdziale Bóg dał już Martinowi Harrisowi przykazanie, aby „udzielił [swojej własności] szczodrze dla druku Księgi Mormona” (NiP 19:26).

Nauki i Przymierza 19:2, 19. „Wykonawszy do końca wolę tego, którego jestem”

Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał, że „podporządkowanie naszej woli jest tak naprawdę jedyną w pełni osobistą rzeczą, jaką możemy złożyć na ołtarzu przed Bogiem. Wszystkie pozostałe rzeczy, które Mu ‘dajemy’ […], tak naprawdę od Niego otrzymujemy lub od Niego pożyczamy. Jednak, kiedy wy i ja w końcu oddajemy siebie samych, pozwalając by nasza osobista wola została pochłonięta przez wolę Boga, wtedy rzeczywiście coś Mu dajemy! Jest to jedyna rzecz, którą tak naprawdę możemy Mu dać!” („Swallowed Up in the Will of the Father”, Ensign, listopad 1995, str. 24).

Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, że Zbawiciel zawsze był gotów podporządkować Swoją wolę woli Ojca:

„To, co Chrystus zdaje się bardzo gorliwie podkreślać w swojej misji — bardziej niż cnoty osobiste, bardziej niż wspaniałe kazania, a nawet bardziej niż dar uzdrawiania, to fakt, że podporządkował Swoją wolę woli Ojca” („Therefore, What?” [przemówienie wygłoszone dla nauczycieli KSE, 8 sierpnia 2000], str. 8, LDS.org).

Nauki i Przymierza 19:6, 11–12. „Męka nieskończona” i „wieczna kara”

Prezydent J. Reuben Clark z Pierwszego Prezydium podzielił się następującym przemyśleniem na temat „kary Bożej”:

„Kiedy Pan przyjdzie, by nas wynagrodzić […] i ukarać, to mam wrażenie, że [Zbawiciel] wyznaczy nam najmniejszą możliwą karę, na jaką zasługuje nasze wykroczenie. Wierzę, że w Swojej sprawiedliwości wykorzysta pełnię nieskończonej miłości, błogosławieństw, łaski, dobroci i zrozumienia, które posiada […].

A z drugiej strony, wierzę, że kiedy nadejdzie czas, by wynagrodzić nas za nasze dobre zachowanie, da nam największą możliwą nagrodę, biorąc pod uwagę przewinienia, których się dopuściliśmy” („As Ye Sow…”, Brigham Young University Speeches of the Year [3 maja 1955], str. 7).

Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił znaczenie nieskończonej męki i wiecznej kary:

„Z Nauk i Przymierzy dowiadujemy się, że wieczna kara bądź wiekuista kara nie oznacza, że potępiony człowiek będzie musiał wiecznie ją znosić […]. Kiedy człowiek poniesie karę za swe przewinienia i pokornie odpokutuje, przyjmując ewangelię, wyjdzie on z więzienia i zostanie przydzielony do któregoś stopnia chwały zgodnie ze swoją wartością i wedle swoich zasług” (Doctrines of Salvation, wyb. Bruce R. McConkie, 3 tomy [1954–1956], 2:160).

Starszy James E. Talmage z Kworum Dwunastu Apostołów podzielił się dalszymi przemyśleniami na temat definicji wiecznej kary:

„‘Wieczna kara’ […] nie oznacza, że człowiek cierpiący karę czy grzesznik będzie zmuszony na wieczność i nieskończenie pozostać w tym stanie i cierpieć. Żaden człowiek nie pozostanie w piekle dłużej niż to konieczne, by przygotować go na coś lepszego. Kiedy osiągnie ten stan, wrota więzienia się otworzą i będzie radował się pośród zastępów, które powitają go w lepszym świecie” (w: Conference Report, kwiecień 1930, str. 97; zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 37).

Nauki i Przymierza 19:20. „Gdy wycofałem mego Ducha”

Zwrot „gdy wycofałem mego Ducha” może odnosić się do stanu, którego doświadczył Martin Harris, kiedy utracił 116 stron manuskryptu Księgi Mormona. Lucy Mack Smith, matka Józefa, wspomina, że kiedy Martin Harris powiedział Józefowi Smithowi o utracie manuskryptu, „zapłakał w głębokim bólu: ‘Och! Straciłem duszę moją! Straciłem duszę moją!’” (History of Joseph Smith by His Mother, wyd. Preston Nibley [1958], str. 128).

Cierpienie za grzech może mieć miejsce zarówno w życiu doczesnym, jak i po śmierci. Kiedy grzeszymy, Duch Święty wycofuje się, pozostawiając nas bez pocieszenia i uświęcającej mocy Swojej obecności. Pod Jego nieobecność dane nam jest „zakosztować” bólu Zbawiciela, którego doświadczył On, kiedy cierpiał za nasze grzechy. Proces pokuty umożliwia nam pojednanie się z naszym Ojcem w Niebie i ponownie cieszenie się towarzystwem Ducha Świętego oraz wszystkimi związanymi z tym błogosławieństwami.

Prezydent Henry B. Eyring z Pierwszego Prezydium mówił o związku pomiędzy utratą towarzystwa Ducha Świętego a potrzebą odpokutowania:

„Jeśli trudno jest wam odczuwać Ducha Świętego, mądrze postąpicie, zastanawiając się, czy istnieje coś, za co powinniście odpokutować i otrzymać przebaczenie” („Gifts of the Spirit for Hard Times”, Ensign lub Liahona, czerwiec 2007, str. 23).