Nauki i Przymierza 102

Wprowadzenie

W styczniu 1834 roku Kościół osiągnął liczbę ponad 3000 członków. Rozwój ten spowodował potrzebę powołania dodatkowych przywódców, którzy mieli zarządzać jego sprawami. 17 lutego 1834 roku dwudziestu czterech wyższych kapłanów zebrało się w domu Józefa Smitha na konferencji, podczas której zorganizowana została pierwsza rada wyższa Kościoła. Orson Hyde, który pełnił rolę pisarza, odnotował, że rada wyższa mogła dopuścić się kilku błędów w sprawozdaniu z tego spotkania. Dlatego też rada zdecydowała, że Prorok dokona niezbędnych poprawek. Następnego dnia, 18 lutego, Józef Smith wprowadził pod natchnieniem poprawki do oryginału sprawozdania. Sprawozdanie zostało poprawione i zaakceptowane dzień później, 19 lutego. Znajdujące się obecnie w rozdziale: Nauki i Przymierza 102 sprawozdanie opisuje ustanowienie rady wyższej i zawiera wskazówki dla prezydiów palików oraz rad wyższych, jak mają postępować w sprawach dyscyplinarnych dotyczących osób, które dopuściły się poważnych grzechów. (Zwróć uwagę na to, że prezydia dystryktu i rady dystryktu mogą również być upoważnione do stosowania tych procedur).

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 102:1–5

Organizacja pierwszej rady wyższej w Kościele

Przeczytaj na głos następującą opowieść przytoczoną przez Prezydenta Harolda B. Lee:

„Kilka lat temu […] służyłem jako prezydent palika. Zajmowaliśmy się bardzo poważną sprawą, która została przedstawiona radzie wyższej i prezydium palika, a jej wynikiem była ekskomunika mężczyzny, który skrzywdził uroczą młodą kobietę. Po niemalże całonocnych obradach, których wynikiem była właśnie taka decyzja, następnego dnia rano udałem się dość zmęczony do mojego biura, gdzie czekał na mnie brat mężczyzny, z którym [rada spotkała się] poprzedniej nocy. Zwrócił się do mnie tymi słowami: ‘Chcę ci powiedzieć, że mój brat nie jest winny czynu, o który jest oskarżany’.

‘Skąd wiesz, że jest niewinny?’ — zapytałem.

‘Ponieważ modliłem się i Pan powiedział mi, że jest niewinny’ — odrzekł mężczyzna” (Teachings of Harold B. Lee, red. Clyde J. Williams [1996], str. 420–421).

Dlaczego, waszym zdaniem, ten mężczyzna otrzymał odpowiedź, która różniła się od decyzji podjętej przez prezydium palika i radę wyższą?

Wyjaśnij, że rozdział: Nauki i Przymierza 102 zawiera zasady, które pomagają nam zrozumieć, w jaki sposób prezydia palików i rady wyższe starają się poznać wolę Pana odnośnie do tego, jak najlepiej pomóc członkom Kościoła, którzy dopuścili się poważnych grzechów.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 102:1. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst i znaleźli definicję rady wyższej.

Co to jest rada wyższa? (Jest to grupa, która składa się z 12 wyższych kapłanów i „jednego lub trzech przewodniczących”. W dzisiejszych czasach w Kościele radom wyższym przewodniczą prezydenci palika i ich doradcy).

Wyjaśnij, że rada wyższa opisana w rozdziale: Nauki i Przymierza 102 różniła się od rad wyższych, które działają w palikach w dzisiejszych czasach. Miała ona jurysdykcję w Kirtland w stanie Ohio oraz jego okolicach, a przewodniczyło jej Pierwsze Prezydium. Jednakże w miarę wzrostu liczby członków Kościoła tworzone były paliki, a do zajmowania się sprawami Kościoła w ich granicach powoływano prezydia palików i rady wyższe.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 102:2. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali, jaki jest cel rady wyższej i w jaki sposób jest ona wyznaczana.

W jaki sposób wyznaczana jest rada wyższa? Jaki jest jej cel?

Kiedy uczniowie odpowiedzą na te pytania, napisz na tablicy następującą prawdę: Rada wyższa jest wyznaczana drogą objawienia w celu rozstrzygania ważnych problemów, jakie mogą zaistnieć w Kościele. Wyjaśnij, że „ważne problemy” to ogólnie rzecz biorąc sytuacje, w których członkowie popełnili poważne grzechy.

Wyjaśnij, że opowieść przytoczona przez Prezydenta Lee na początku lekcji jest przykładem jednego z obowiązków rady wyższej: jest ona radą dyscyplinarną, która działa pod kierownictwem prezydium palika. Aby przybliżyć uczniom cel rady dyscyplinarnej, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź. Niech pozostali przysłuchują się, jakie są trzy cele kościelnych rad dyscyplinarnych.

„Najpoważniejsze grzechy, takie jak: poważne pogwałcenie prawa cywilnego, znęcanie się nad współmałżonkiem, znęcanie się nad dzieckiem, cudzołóstwo, seks przedmałżeński, gwałt i kazirodztwo, często wymagają wszczęcia formalnych procedur dyscyplinarnych Kościoła. Formalne procedury dyscyplinarne Kościoła mogą obejmować ograniczenie przywilejów wynikających z członkostwa w Kościele lub utracenie członkostwa […].

Celem rady dyscyplinarnej jest: (1) zbawienie duszy grzesznika, (2) ochrona niewinnych i (3) czuwanie nad czystością, prawością i dobrym imieniem Kościoła.

Kościelna procedura dyscyplinarna jest natchnionym procesem, który trwa dłuższy czas. Dzięki temu procesowi i dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa członek może uzyskać przebaczenie grzechów, odzyskać spokój umysłu i zgromadzić siłę, by w przyszłości uniknąć grzechu” (Oddani wierze: Leksykon ewangelii [2004], str. 56–57).

Jakie są trzy cele kościelnych rad dyscyplinarnych?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 102:4. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali zwroty, które opisują, w jaki sposób członkowie rady wyższej mają wypełniać swoje powołanie. Następnie poproś uczniów, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.

Nauki i Przymierza 102:6–34

Procedury działania rad dyscyplinarnych

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 102:6–11, informując uczniów, że wersety te wyjaśniają, w jaki sposób powinna działać rada wyższa w przypadku, gdy część jej członków jest nieobecna. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali wersety: Nauki i Przymierza 102:12–14 i dowiedzieli się, w jaki sposób wybierani są członkowie rady wyższej, którzy będą przemawiać podczas rady dyscyplinarnej. Następnie poproś uczniów, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.

Co to znaczy „ciągnąć losy”? (W tym przypadku oznacza to, że członkowie rady wyższej wybierają losy z numerami od 1 do 12).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 102:15–18, zaś reszta klasy niech wyszuka, dlaczego członkowie rady wyższej mają ciągnąć losy z numerami.

Czego uczymy się z wersetów 15–16 na temat tego, w jaki sposób mają być przeprowadzane rady dyscyplinarne? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, napisz na tablicy następujące zdanie: Rady dyscyplinarne w Kościele Jezusa Chrystusa mają być prowadzone w słuszny i sprawiedliwy sposób).
Jaki obowiązek spoczywa na członku rady wyższej, który wylosuje podczas rady dyscyplinarnej parzysty numer? W jaki sposób ukazuje to troskę Pana o członków Kościoła, którzy popełniają poważne grzechy?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 102:19. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co musi zrobić przewodniczący rady po wysłuchaniu obu stron w danej sprawie. Następnie poproś uczniów, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.

W jaki sposób wysłuchanie najpierw członków rady broniących interesów oskarżonego, jak również tych, którzy stają w obronie interesów Kościoła, pomaga prezydentowi palika podjąć decyzję?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź Prezydenta Gordona B. Hinckleya, a pozostałych poproś, aby zwrócili uwagę na to, jakie jest zadanie przewodniczącego rady, poza wysłuchaniem obu stron sprawy:

„Pragnę was zapewnić […], iż wierzę, że decyzje nigdy nie zapadają bez modlitwy. Postanowienia w sprawie członka to zbyt poważna sprawa, by podejmować je jedynie w oparciu o osąd ludzki, a szczególnie w oparciu o opinię jednego człowieka. Jeśli ma zapanować sprawiedliwość, musimy gorliwie zabiegać o przewodnictwo Ducha, a następnie słuchać jego wskazówek” („In […] Counsellors There Is Safety”, Ensign, listopad 1990, str. 50).

Na czym polega rola prezydenta palika poza wysłuchaniem obu stron sprawy?
Do czego, według wersetu 19., prezydent wzywa członków rady po podjęciu decyzji?

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 102:20–22, wyjaśniając, że wersety te uczą nas, co uczynić, kiedy głosowanie nie jest jednomyślne.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 102:23. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co należy zrobić w przypadku, kiedy kwestie doktrynalne są niejasne. Poproś uczniów, by opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli.

Jakiej prawdy uczymy się z wersetu 23.? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, napisz na tablicy następującą prawdę: Pan objawia Swoją wolę tym, którzy przewodniczą radzie dyscyplinarnej).

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 102:27–34, wyjaśniając, że od decyzji rady dyscyplinarnej obradującej w paliku można się odwołać do Pierwszego Prezydium.

Przejrzyj z uczniami opowieść przytoczoną przez Prezydenta Harolda B. Lee na początku lekcji.

Do kogo mielibyście więcej zaufania — do prezydium palika i rady wyższej czy do mężczyzny, który poddał w wątpliwość ich decyzję?
W oparciu o prawdy, które poznaliście podczas studiowania rozdziału: Nauki i Przymierza 102, jak myślicie, dlaczego możemy mieć zaufanie do decyzji podejmowanych przez rady dyscyplinarne Kościoła?

Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, możesz poprosić jednego z nich, aby przeczytał na głos resztę opowieści Prezydenta Lee:

„Zaprosiłem go do mojego biura. Kiedy usiedliśmy, zapytałem go: ‘Czy miałbyś coś przeciwko temu, żebym zadał ci kilka osobistych pytań?’

‘Oczywiście, że nie’ — odpowiedział […].

‘Ile masz lat?’.

‘Czterdzieści siedem’.

‘Jakie posiadasz kapłaństwo?’.

Powiedział, że wydaje mu się, iż jest nauczycielem.

‘Czy zachowujesz Słowo Mądrości?’.

‘W zasadzie, nie’ […].

‘Czy płacisz dziesięcinę?’.

Powiedział, że nie i że nie ma takiego zamiaru tak długo, jak pewien […] mężczyzna będzie biskupem trzydziestego drugiego okręgu.

‘Czy uczęszczasz na spotkania kapłaństwa?’.

‘Nie, proszę pana!’ — odpowiedział […].

‘Czy nie uczęszczasz również na spotkania sakramentalne?’.

‘Nie, proszę pana’.

‘Czy modlisz się ze swoją rodziną?’. Odpowiedział, że nie.

‘Czy studiujesz pisma święte?’. Westchnął, że ze względu na słaby wzrok nie jest w stanie wiele czytać […].

Powiedziałem wtedy: ‘Widzisz, piętnastu mężczyzn z Palika Pioneer, którzy prowadzą bardzo godne życie, oddało się wczoraj w nocy modlitwie […]. Natomiast ty, który nie czynisz żadnej z tych rzeczy, mówisz, że modliłeś się i otrzymałeś inną odpowiedź. W jaki sposób byś to wytłumaczył?’.

Dał mi wtedy odpowiedź, którą uważam za klasyczną. Powiedział: ‘Cóż, Prezydencie Lee, chyba musiałem dostać odpowiedź z niewłaściwego źródła’” (Teachings of Harold B. Lee, str. 421–422).

Możesz złożyć świadectwo o tym, dlaczego możemy ufać decyzjom prezydiów palików i rad wyższych Kościoła.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 102. Kościelne rady dyscyplinarne

Starszy M. Russell Ballard z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił następujące kwestie dotyczące kościelnych rad dyscyplinarnych:

„Członkowie pytają czasami, dlaczego zwołuje się kościelne rady dyscyplinarne. Cel jest trojaki: zbawienie duszy grzesznika, ochrona niewinnych i czuwanie nad czystością, prawością i dobrym imieniem Kościoła.

Pierwsze Prezydium wyjaśnia, że rady dyscyplinarne muszą się zebrać w przypadku popełnienia morderstwa, dopuszczenia się kazirodztwa, [(seksualnego lub fizycznego) znęcania się na dziećmi] lub w przypadku odstępstwa. Rada dyscyplinarna musi odbyć się również w przypadku, kiedy piastujący ważny urząd przywódca w Kościele popełnia poważny grzech, jeśli grzesznik może stanowić zagrożenie dla innych osób, jeśli dana osoba wielokrotnie powtarza poważne grzechy [i] kiedy poważny grzech jest powszechnie znany […].

Rady dyscyplinarne mogą się zbierać także po to, by rozważać pozycję członka w Kościele po popełnieniu poważnych grzechów, takich jak: aborcja, operacja zmiany płci, usiłowanie zabójstwa, gwałt, znęcanie się na tle seksualnym z użyciem siły, rozmyślne poważne uszkodzenie czyjegoś ciała, zdrada małżeńska, stosunki pozamałżeńskie, stosunki homoseksualne […], znęcanie się nad współmałżonkiem, umyślne zaniedbywanie obowiązków rodzinnych, rabunek, włamanie, nadużycie finansowe, kradzież, sprzedaż narkotyków, defraudacja, oszustwo lub krzywoprzysięstwo. [Rada dyscyplinarna może także zostać zwołana, kiedy grzesznik winny jest poważnych zwodniczych praktyk, fałszywego przedstawiania sytuacji lub innych rodzajów oszustwa bądź nieuczciwości w umowach biznesowych].

Rady dyscyplinarne nie zbierają się po to, by osądzać przypadki naruszenia prawa cywilnego lub karnego. Orzeczenie sądu może wpłynąć na decyzję o tym, czy zwoływać kościelną radę dyscyplinarną, ale nie wymusza zwołania rady.

Rady dyscyplinarne nie są zwoływane z powodu niepłaconych dziesięcin, nieprzestrzegania Słowa Mądrości, nieuczęszczania do Kościoła czy nieprzyjmowania nauczycieli domowych. Nie zwołuje się ich z powodu niepowodzenia w biznesie czy niepłacenia długów. Nie są one po to, by rozstrzygać spory między członkami. Nie zwołuje się ich dla członków, którzy domagają się usunięcia nazwiska z rejestrów Kościoła lub [którzy stają się mniej aktywni] […].

Posiedzenie rady dyscyplinarnej rozpoczyna się modlitwą, po której zostaje przedstawiony powód zwołania rady. Prosi się członka o proste i ogólne opisanie popełnionego grzechu i o wyjaśnienie, co nim powodowało, a także o opisanie podjętych kroków pokuty. Członek może odpowiedzieć na pytania wyjaśniające przywódców. Następnie osoba ta opuszcza pomieszczenie, a przywódcy wspólnie się naradzają, modlą się i podejmują decyzję.

Rada bierze pod uwagę wiele czynników, takich jak to, czy zostały złamane przymierza świątynne lub przymierze małżeństwa; czy zostało nadużyte czyjeś zaufanie lub autorytet; czy grzech się powtarzał, czy był poważny i czy jego oddziaływanie było rozległe; jaki jest wiek, stopień dojrzałości i doświadczenie grzesznika; jaka jest sytuacja niewinnych ofiar i niewinnych członków rodziny; jaki czas upłynął pomiędzy popełnieniem grzechu a przyznaniem się do niego; czy grzesznik przyznał się dobrowolnie czy nie; jakie są dowody na to, że pokutował.

Osoby, które zasiadają w radzie, muszą traktować wszystkie te informacje jako ściśle poufne i rozważać je w duchu miłości. Ich celem nie jest wymierzenie kary. Mają raczej pomóc członkowi dokonać niezbędnych zmian, by mógł jako czysta istota stanąć ponownie przed Bogiem.

Decyzje rady zapadają pod natchnieniem. Rada może podjąć jedną z czterech decyzji: (1) wstrzymać się od działania, (2) poddać członka formalnemu okresowi próbnemu, (3) zawiesić członka w jego prawach lub (4) dokonać ekskomuniki.

Nawet jeśli dopuszczono się przekroczenia prawa, rada może wstrzymać się od działania na tym etapie. (Członek powinien otrzymywać dalsze wskazówki od swojego biskupa).

Formalny okres próbny jest okresowym działaniem dyscyplinarnym, które ma pomóc członkowi w pełni odpokutować. Przewodniczący rady przedstawia warunki, które muszą być spełnione, by ów okres zakończyć pozytywnie. W czasie jego trwania biskup lub prezydent palika pozostaje w bliskim kontakcie z członkiem, by pomóc mu w pracy nad sobą.

Trzecią decyzją, jaką rada może podjąć, jest zawieszenie w prawach członka. Zawieszenie w prawach członka jest [zazwyczaj] okresowe, choć niekoniecznie trwa krótko. Osoby zawieszone w prawach członka zachowują członkostwo w Kościele. Są mile widziane na ogólnodostępnych spotkaniach kościelnych, ale nie mogą się publicznie modlić ani wygłaszać przemówień. Nie wolno im zajmować stanowisk w Kościele, przyjmować sakramentu, wyrażać poparcia dla przywódców Kościoła, posiadać rekomendacji świątynnej ani udzielać obrzędów kapłańskich. Mogą jednak nadal płacić dziesięcinę i inne ofiary oraz nosić odzienie świątynne, jeśli były obdarowane.

Ekskomunika jest najpoważniejszą w skutkach karą, jaką może nałożyć kościelna rada dyscyplinarna. Osoby ekskomunikowane przestają być członkami Kościoła. W związku z tym tracą przywileje członków Kościoła, między innymi noszenia świątynnego odzienia, płacenia dziesięciny i innych ofiar. Mogą uczestniczyć w ogólnodostępnych spotkaniach kościelnych, ale ich udział jest ograniczony tak, jak w przypadku osób zawieszonych w prawach członka. Osoby ekskomunikowane są zachęcane do odpokutowania i do życia w sposób, który umożliwi im ostatecznie przyjęcie chrztu” („A Chance to Start Over: Church Disciplinary Councils and the Restoration of Blessings”, Ensign, wrzesień 1990, str. 15–16).

Nauki i Przymierza 102:18. Prawa oskarżyciela i oskarżanego

W 1840 roku Prorok Józef Smith udzielił radom wyższym wytycznych dotyczących praw osób oskarżanych o popełnienie grzechu. Zasady, których nauczał, nadal mają zastosowanie podczas obrad kościelnych rad dyscyplinarnych w dzisiejszych czasach. Nauczał:

„Rada nie powinna rozstrzygać żadnej sprawy pod nieobecność którejkolwiek ze stron ani wówczas, gdy nie została im dana możliwość stawienia się; nie powinna również słuchać skargi danej osoby, zanim jej sprawa nie zostanie poddana pod obrady rady; sprawa żadnej osoby nie powinna być omawiana na Radzie Wyższej pod jej nieobecność ani wówczas, gdy osoba ta nie jest przygotowana do obrony; dzięki temu umysły członków rady nie będą ani pozytywnie, ani negatywnie nastawione w stosunku do żadnej osoby, w sprawie której będą musieli podjąć decyzję” (w: History of the Church, 4:154). Jeśli jedna ze stron lub ważny świadek nie jest w stanie uczestniczyć w posiedzeniu rady, przewodniczący urzędnik prosi ją lub jego o dostarczenie pisemnego oświadczenia.