Rola ucznia

Wprowadzenie

Celem tej lekcji jest pomoc uczniom w dowiedzeniu się, jak wypełniać ich rolę w procesie poznawania ewangelii. Prezydent Henry B. Eyring z Pierwszego Prezydium powiedział: „Prawdziwe nawrócenie zależy od ucznia, który poszukuje z wiarą i podejmuje ku temu znamienne wysiłki” („We Must Raise Our Sights” [przemówienie skierowane do nauczycieli religii KSE], 14 sierpnia 2001, str. 4; strona internetowa: LDS.org). Dzięki temu, że pomagasz uczniom, aby wywiązali się ze swojego zdania, jakim jest uczenie się, dowiedzą się, jak uzyskać osobiste objawienie i w większym stopniu nawrócić się do Pana. Możesz regularnie powracać do zasad nauczanych w tej lekcji, aby przypomnieć uczniom o ich obowiązkach związanych z uczeniem się ewangelii.

Propozycje dotyczące nauczania

Rola nauczyciela, ucznia oraz Ducha Świętego w procesie uczenia się i nauczania ewangelii

Przynieś do klasy coś do picia lub jedzenia (może to być owoc, kromka chleba lub szklanka wody). Poproś dwóch uczniów, aby wyszli na środek sali. Poproś jednego z nich, aby ugryzł kawałek owocu lub chleba bądź wypił łyk wody. Poproś pierwszego ucznia, aby opisał drugiemu smak tego, co zjadł (lub czego się napił). Zachęć go, aby opisał to w taki sposób, który nasyci głód lub ugasi pragnienie drugiego ucznia. Następnie zadaj drugiemu uczniowi następujące pytania:

Jaką korzyść przyniosło ci to, co zjadł (lub to, czego się napił) pierwszy uczeń?
W jakim zakresie jego opis nasycił twój głód (lub ugasił pragnienie)?
Co musisz zrobić, aby uzyskać energię lub korzyść z tego pokarmu (lub napoju)?

Zapytaj uczniów, jak możemy porównać ten przykład dbania o potrzeby fizyczne z naszym obowiązkiem uczenia się i wzrastania duchowo.

Zwróć ich uwagę na to, że niektórzy ludzie uważają, że obowiązek uczenia się ewangelii leży głównie po stronie nauczyciela. Jednakże tak samo jak w przykładzie z pokarmem i napojem, jedna osoba nie może przyjąć za drugą osobę duchowych prawd. Każdy z nas musi samodzielnie uczyć się ewangelii i stosować jej prawdy, aby otrzymać duchową siłę i wzrastać.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 88:118. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają słowa lub wyrażenia, które opisują nasz obowiązek polegający na uczeniu się ewangelii.

Jakie słowa lub wyrażenia określają nasz obowiązek uczenia się ewangelii? („Szukajcie pilnie”, „uczcie jeden drugiego”, „szukajcie wiedzy, przez naukę, jak i przez wiarę”. Możesz poprosić jednego z uczniów o zapisywanie tych wyrażeń na tablicy, podczas gdy uczniowie je wymieniają).
Rozumiemy, co to znaczy szukać wiedzy „przez naukę”. Jak myślicie, co to znaczy szukać wiedzy także „przez wiarę”?

Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć znaczenie tego wyrażenia, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów. Jeśli to możliwe, rozdaj uczniom po egzemplarzu tej wypowiedzi lub napisz ją na tablicy przed rozpoczęciem lekcji. Poproś uczniów o odszukanie słów lub wyrażeń, które mogą im pomóc zrozumieć przykazanie Pana, aby szukać wiedzy przez wiarę.

„Nauka przez wiarę wymaga duchowego, umysłowego i fizycznego wysiłku, nie przychodzi jedynie przez bierne słuchanie […].

Uczeń musi ćwiczyć swoją wiarę i wykazywać się nią, aby zdobyć wiedzę” („Seek Learning by Faith” [przemówienie skierowane do nauczycieli KSE, 3 lutego 2006], str. 3, strona internetowa: LDS.org).

Napisz następujące zdanie na tablicy: Duchowa nauka wymaga….

Poproś uczniów, aby wykorzystali wyjaśnienie, które dał Starszy Bednar oraz to, czego się nauczyli na temat naszego obowiązku jako uczniów, do uzupełnienia tego zdania. Odpowiedzi mogą być następujące: Duchowa nauka wymaga wysiłku z naszej strony. Duchowa nauka wymaga ćwiczenia naszej wiary i wykazywania się nią.

Aby pomóc uczniom w zrozumieniu wpływu, jaki osobisty wysiłek może mieć na ich duchową naukę, narysuj na tablicy poniższy schemat. Wyjaśnij, że w rozdziale: Nauki i Przymierza 50 Pan pomaga nam lepiej zrozumieć naszą rolę w uczeniu się ewangelii. Na początek wyjaśnia rolę nauczyciela i Ducha Świętego w procesie uczenia się ewangelii.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 50:13–14. Zanim uczeń zacznie czytać, wytłumacz, że te wersety zostały dane pierwszym świętym, którzy zostali wyświęceni do nauczania innych ludzi o ewangelii. Poproś połowę grupy, aby odszukała słowa, które opisują obowiązek nauczyciela. Poproś pozostałych uczniów, aby odszukali słowa, które opisują obowiązek Ducha.

Jaki obowiązek ma nauczyciel, zgodnie z tymi wersetami? (Obowiązkiem nauczyciela jest głoszenie ewangelii przez Ducha. Poproś jednego z uczniów, aby napisał wyrażenie: głosi przez Ducha pod zapisanym na tablicy słowem: Nauczyciel).
Jaki obowiązek ma Duch Święty lub Pocieszyciel? (Obowiązkiem Ducha jest nauczanie prawdy. Poproś jednego z uczniów o dopisanie wyrażenia: naucza prawdy pod zapisanym na tablicy słowem: Duch Święty).

Napisz na tablicy następującą prawdę: Duch Święty jest prawdziwym nauczycielem. Wyjaśnij, że podczas gdy nauczyciel, misjonarz lub przywódca kościelny ma obowiązek głoszenia ewangelii poprzez Ducha, to właśnie Duch Święty objawia, oświeca i niesie prawdę ewangelii do naszych serc.

Kiedy czuliście, że Duch Święty was nauczał?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 50:19–21. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają słowa opisujące obowiązek ucznia.

Jaki obowiązek ma uczeń, zgodnie z tymi wersetami? (Obowiązkiem ucznia jest przyjęcie słowa prawdy przez Ducha. Poproś jednego z uczniów o zapisanie wyrażenia: przyjmuje przez Ducha pod zapisanym na tablicy słowem: Uczeń).

Aby pomóc uczniom w lepszym zrozumieniu, co to znaczy przyjąć przez Ducha, poproś ich, aby rozważyli, co musi zrobić dana osoba, aby przyjąć piłkę, którą ktoś do niej kopie lub rzuca.

Co musi zrobić ta osoba, aby przyjąć piłkę? (Wyciągnąć swoje ręce i starać się ją złapać). W jakim sensie jest to podobne do tego, co musi zrobić uczeń, aby przyjąć słowo prawdy przez Ducha? (Aby przyjąć piłkę, dana osoba musi być przygotowana, aby ją złapać. Tak i w tym przypadku, musimy przygotować nasze serca i umysły na przyjęcie prawdy przez Ducha).

Poproś uczniów, aby poszukali po cichu w wersecie: Nauki i Przymierza 50:22 tego, co się dzieje, kiedy podejmujemy wysiłek, aby przyjąć ewangelię i uczyć się przez wiarę. Zanim uczniowie zaczną czytać, wyjaśnij, że słowo wzmocnieni oznacza podniesieni na duchu lub podbudowani duchowo.

Zgodnie z tym wersetem, jakie duchowe błogosławieństwa otrzymują nauczyciele i uczniowie, kiedy wypełniają swoje obowiązki związane z nauczaniem i uczeniem się ewangelii? (Zrozumienie, podbudowanie i radość).

Powiedz uczniom, że Starszy Richard G. Scott złożył świadectwo na temat związku między wypełnianiem przez uczniów ich roli a okazją dla Ducha, by nauczać i świadczyć. Jeśli to możliwe, rozdaj każdemu uczniowi egzemplarz poniższej wypowiedzi. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie jej na głos. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają wyrażenia, które wyjaśniają związek między wysiłkami ucznia a okazją dla Ducha, by nauczać.

„Decyzja [ucznia] o wypróbowaniu wolnej woli pozwala Duchowi Świętemu na przekazanie osobistego przesłania dopasowanego do konkretnych potrzeb danej osoby. Stworzenie atmosfery zachęcającej do uczestnictwa w lekcji zwiększa prawdopodobieństwo, że Duch przekaże ważniejsze lekcje niż ta, której [nauczyciel] może nauczyć” („To Learn and to Teach More Effectively” [przemówienie wygłoszone podczas uroczystego spotkania podczas BYU Campus Education Week, 21 sierpnia 2007], str. 4–5, strona internetowa: speeches.byu.edu).

W jaki sposób możemy zaprosić Ducha Świętego, aby nas nauczał, zgodnie z wypowiedzią Starszego Scotta?

Poproś uczniów, aby podsumowali, jak ich wysiłki w roli uczniów wpływają na to, że Duch Święty ma okazję, aby ich uczyć. Uczniowie mogą udzielić różnych odpowiedzi, ale powinni wyrazić następującą zasadę: Kiedy korzystamy z naszej wolnej woli i bierzemy udział w procesie poznawania ewangelii, zapraszamy Ducha, aby nas uczył i świadczył o prawdzie. Napisz na tablicy następującą zasadę poniżej tych, które zostały już rozpoznane.

Aby przytoczyć uczniom przykład osoby, która wykorzystała swoją wolną wolę, by się uczyć zarówno przez naukę, jak i wiarę, poproś ich, aby rozmyślali na temat Pierwszej Wizji Józefa Smitha. Podziel uczniów do pracy w parach i przypisz każdej z par jeden lub więcej z poniższych wersetów: Józef Smith — Historia 1:8, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 18. (Możesz zapisać te wersety na tablicy). Poproś uczniów, aby przeczytali wyznaczone im wersety i przedyskutowali następujące pytanie:

Jaki wysiłek podjął Józef Smith, aby uczyć się duchowych prawd?

Po upływie wyznaczonego czasu, poproś każdą z par, aby wskazała w wyznaczonych im wersetach wyrażenia, które ilustrują wysiłek, którego podjął się Józef.

Złóż świadectwo, że gotowość Józefa, aby studiować słowo Pana i postępować z wiarą według tego, czego się nauczył, skutkowała większą wiedzą — błogosławieństwem, które jest dostępne dla każdego z nas. Poproś uczniów, aby przestudiowali po cichu werset: Józef Smith — Historia 1:20 i odszukali, co Józef powiedział swojej matce po tym, jak wrócił do domu po otrzymaniu Pierwszej Wizji.

Które wyrażenie z wypowiedzi Józefa skierowanej do jego matki odzwierciedla to, że przekonał się, co jest prawdą? („Przekonałem się”).

Poproś uczniów, aby rozpoznali zasadę, jakiej możemy się nauczyć z doświadczenia Józefa. Zachęć ich, aby miała ona formę oświadczenia „jeśli — to”. Uczniowie mogą sformułować następującą zasadę: Jeśli z zaangażowaniem studiujemy słowo Boże i postępujemy zgodnie z nim, mając wiarę, to możemy osobiście poznać prawdy ewangelii. (Możesz zachęcić uczniów, aby zapisali tę zasadę w swoich pismach świętych obok wersetu: Józef Smith — Historia 1:20).

Odnieś się do ćwiczenia z wykorzystaniem pokarmu lub napoju z początku lekcji. Przypomnij uczniom, że odżywianie ciała w sensie fizycznym wymaga wysiłku z naszej strony i możemy skorzystać z odżywczych wartości jedzenia lub picia jedynie, jeśli czynimy to sami dla siebie. Złóż świadectwo, że to samo ma zastosowanie w aspekcie duchowym: ewangelia może wejść do naszych serc i stać się częścią nas, jedynie kiedy podejmiemy wysiłek, aby uczyć się prawd ewangelii i stosować je w swoim życiu.

Co uczynicie w tym roku, aby zaprosić Ducha, by was nauczał i zaniósł prawdę ewangelii do waszych serc? (Odpowiedzi mogą być następujące: uczęszczanie na zajęcia i spotkania kościelne, w tym seminarium; branie udziału w zajęciach i spotkaniach poprzez śpiewanie hymnów; zaznaczanie wersetów w pismach świętych; zapisywanie przemyśleń; odpowiadanie na pytania; dzielenie się doświadczeniami i świadectwem; nauczanie innych ludzi; branie udziału w domowym wieczorze rodzinnym i studiowaniu pism świętych, jako rodzina; podejmowanie się osobistego codziennego studiowania pism świętych i modlitwy; stosowanie zasad ewangelii w życiu. Poproś uczniów, aby zapisali jeden lub więcej celów).

Zakończ, prosząc uczniów, aby zastanowili się nad swoim świadectwem o ewangelii i nad poznanymi osobiście prawdami. Poproś kilku uczniów, aby podzielili się tym, jakie podjęli osobiste wysiłki związane z życiem według ewangelii, które wywarły wpływ na ich świadectwa i ich osobistą relację z Panem. Podziel się także swoim świadectwem na temat siły i kierownictwa, które można otrzymać od Pana dzięki podejmowanym wysiłkom, aby uczyć się i żyć zgodnie z zasadami ewangelii.

Komentarz i tło historyczne

Uczniowie mogą zaprosić Ducha Świętego, aby potwierdził to, czego się uczą.

Starszy David A. Bednar złożył świadectwo na temat związku między uczniami wypełniającymi swoją rolę, a Duchem, który ma okazję, aby nauczać i świadczyć:

„Uczeń, który z własnej woli postępuje zgodnie z właściwymi zasadami, otwiera swoje serce na Ducha Świętego i jest gotowy na Jego nauki, moc świadectwa oraz Jego potwierdzenie […]. Stale podejmowane szczere działania, u których podłoża leży natchniona wiara, pokazują naszemu Ojcu w Niebie i Jego Synowi, Jezusowi Chrystusowi naszą chęć do nauki i otrzymywania wskazówek od Ducha Świętego” („Seek Learning by Faith” [przemówienie skierowane do nauczycieli religii KSE, 3 lutego 2006], str. 3; strona internetowa: LDS.org).

Ważność studiowania pism świętych

Leksykon Oddani wierze w następujący sposób tłumaczy, dlaczego ważne jest codzienne studiowanie pism świętych:

„Prorocy w dniach ostatnich radzą nam, byśmy codziennie studiowali pisma święte, zarówno indywidualnie, jak i z naszymi rodzinami. Zachęcają nas, tak jak Nefi zachęcał swoich braci, abyśmy odnosili pisma święte do siebie, dowiadując się, w jaki sposób święte opowieści z dawnych czasów mają zastosowanie w naszym dzisiejszym życiu (zob. 1 Nefi 19:23–24). Nawołują nas, abyśmy ‘[badali] Pisma’ (Ew. Jana 5:39) i ‘[napawali] się słowami Chrystusa’ (2 Nefi 32:3).

Odniesiesz wielkie korzyści, jeśli będziesz postępować zgodnie z tą radą. Codzienne, dogłębne studiowanie pism świętych pomoże ci być otwartym na podszepty Ducha Świętego. Zbuduje twoją wiarę, umocni cię w obliczu pokus i pomoże ci zbliżyć się do twojego Ojca Niebieskiego i Jego Umiłowanego Syna.

Stwórz plan osobistego studiowania pism świętych. Zastanów się nad tym, ile czasu konkretnie przeznaczysz każdego dnia na studiowanie pism świętych. W tym czasie czytaj z uwagą, zważając na podszepty Ducha. Proś Ojca Niebieskiego, by pomógł ci dowiedzieć się, czego masz się uczyć i co robić, zgodnie z Jego wolą.

Kontynuuj czytanie pism świętych, szczególnie Księgi Mormona, przez całe swoje życie. Będziesz wciąż od nowa odkrywać skarby pism świętych, odnajdując w nich nowe znaczenie i zastosowanie w czasie studiowania ich na różnych etapach swojego życia” (Oddani wierze: Leksykon ewangelii [2004], str. 96–97).

Prezydent Henry B. Eyring z Pierwszego Prezydium powiedział:

„Jeśli zaczniemy lekko traktować studiowanie pism świętych, tak samo zaczniemy podchodzić do modlitwy.

Być może nie przestaniemy się modlić, ale modlitwy staną się powtarzalne, automatyczne i pozbawione prawdziwej intencji. Nasze serca nie mogą zwracać się do Boga, którego nie znamy, a pisma święte i słowa żyjących proroków pomagają nam Go poznać” („Modlitwa”, Ensign, styczeń 2002, str. 18).