Lekcja 57

Nauki i Przymierza 50

Wprowadzenie

Kiedy Józef Smith przybył do Kirtland w stanie Ohio, zauważył, że „wkradły się pewne dziwne pojęcia” pośród niektórych świętych. Zaczął nauczać, by byli „ostrożni i kierowali się mądrością”, i wyzbyli się tych rzeczy (zob. History of the Church, 1:146). Starszy Parley P. Pratt powrócił z misji i zauważył podobne zachowania w gminach Kościoła znajdujących się poza Kirtland. Wraz z innymi starszymi udał się do Józefa Smitha po poradę (zob. History of the Church, 1:170). W maju 1831 roku Prorok zwrócił się do Pana i otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 50. W objawieniu tym Pan poinstruował świętych, aby nauczali i przyjęli ewangelię przez Ducha prawdy.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 50:1–9

Pan ostrzega starszych Kościoła przed fałszywymi duchami

Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że są na spotkaniu sakramentalnym, podczas którego niektórzy dorośli członkowie Kościoła stają na ławkach i głośno mówią, a pozostali turlają się po podłodze.

• Jak byście się wtedy czuli? Co, waszym zdaniem, stałoby się z Duchem w podobnych sytuacjach? (Upewnij się, że dyskusja nie skieruje się na krytykę religii, w której ludzie oddają się takim praktykom).

Wyjaśnij, że kiedy Józef Smith przybył do Kirtland po raz pierwszy, widział, że niektórzy święci zostali zwiedzeni, kiedy nie byli w wystarczającym stopniu pod pieczą przywódców. W konsekwencji „wkradły się pośród nich pewne dziwne pojęcia i fałszywe duchy” (History of the Church, 1:146). Nowi członkowie z obszaru Kirtland wprowadzili do spotkań kościelnych dziwne, krzykliwe i dezorientujące praktyki. Praktyki te wzbudzały w ludziach emocje, ale ich nie wzmacniały. Niektórzy starsi Kościoła nie rozumieli, co się dzieje, i poprosili Proroka o radę. Ten zwrócił się do Pana i otrzymał objawienie, które miało pomóc świętym wzmacniać siebie nawzajem w czasie nauczania i uczenia się prawd ewangelii.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 50:1–3. Pozostałych uczniów poproś, aby śledzili tekst i wyszukali źródło takiego wpływu wśród świętych.

• Co było źródłem tego wpływu?

• Dlaczego — jak podaje werset 3. — Szatan chciał zwieść świętych?

Poproś uczniów, aby przeczytali na głos fragment: Nauki i Przymierza 50:4–9 i odszukali ostrzeżenie Pana względem niektórych członków Kościoła w Ohio.

• Jakich słów użył Pan, aby opisać niektórych ówczesnych członków Kościoła?

• Kim jest obłudnik? W jaki sposób obłuda daje moc przeciwnikowi?

• Co stanie się z obłudnikami, zgodnie ze słowem Pana? (zob. NiP 50:6, 8).

Nauki i Przymierza 50:10–36

Posiadacze kapłaństwa są poinstruowani, jak nauczać i uczyć się poprzez Ducha

Napisz na tablicy następujące pytania:

Co jest wymagane od skutecznego nauczyciela ewangelii?

Co jest wymagane od skutecznego ucznia ewangelii?

Poproś uczniów, aby odpowiedzieli na te pytania. Zapisz główne punkty na tablicy pod każdym z pytań. Następnie podziel klasę na dwie grupy. Poproś jedną grupę, aby przeczytała po cichu fragment: Nauki i Przymierza 50:13–20 i odszukała odpowiedzi na pierwsze pytanie. Poproś drugą grupę, aby przeczytała po cichu fragment: Nauki i Przymierza 50:13–20 i odszukała odpowiedzi na drugie pytanie. Kiedy upłynie wyznaczony czas na przygotowanie, niech uczniowie podzielą się tym, co odkryli.

• Jaki element nauczania i uczenia się ewangelii powtarza się w tych wersetach? (Konieczność posiadania Ducha).

• Jakie role Ducha Świętego są przedstawione w wersecie: Nauki i Przymierza 50:14? (Uczniowie mogą wyrazić, że Duch Święty jest Pocieszycielem i że Duch Święty naucza prawdy).

• Jak myślicie, co to znaczy nauczać ewangelii „przez Ducha”? (NiP 50:14). Co, waszym zdaniem, oznacza nauczać „w jakiś inny sposób”? (NiP 50:17).

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad możliwościami, jakie mają, by nauczać ewangelii. Mogą pomyśleć o nauczaniu w domu, wśród przyjaciół, na seminarium, w kościele lub jako nauczyciele domowi. Poproś kilku uczniów, aby podzielili się doświadczeniami związanymi z nauczaniem ewangelii lub dzieleniem się świadectwem, kiedy czuli, jak przewodzi im Duch.

• Jak myślicie, co to znaczy „przyjąć słowo prawdy […] przez Ducha prawdy”? (NiP 50:19). Co, waszym zdaniem, oznacza przyjmować coś „w jakiś inny sposób”? (NiP 50:19).

• W jaki sposób możecie lepiej przyjmować ewangelię, kiedy jest nauczana przez Ducha?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos historię opowiedzianą przez Starszego Jacka H. Goaslinda, Siedemdziesiątego. Poproś resztę aby wsłuchała się w to, co możemy zrobić, aby lepiej przyjmować słowo prawdy przez Ducha.

„Ilu z was przybrało ‘znudzoną postawę’ podczas spotkania sakramentalnego? Znacie tę postawę: pochylony do przodu, broda oparta na dłoniach, łokcie oparte na kolanach, wzrok wlepiony w podłogę. Czy zdaliście sobie sprawę z tego, że to jest wasz wybór bez względu, czy spotkanie jest interesujące czy też nie? […]

Prezydent Spencer W. Kimball powiedział, że oddawanie czci Bogu ‘jest indywidualną odpowiedzialnością i niezależnie od tego, co jest głoszone z mównicy, jeżeli ktoś pragnie czcić Pana w duchu i prawdzie, może to czynić […]. Jeśli spotkanie was zawiodło, to znaczy, że wy zawiedliście. Nikt nie może oddawać czci za was; sami musicie wyczekiwać Pana’ (Ensign, marzec 1978, str. 5).

Pewien młody mężczyzna opisał, w jaki sposób po raz pierwszy odczuł ducha czci. Był na pograniczu aktywności w latach, kiedy posiadał Kapłaństwo Aarona. Podczas spotkań sakramentalnych zazwyczaj siedział z tyłu z grupą przyjaciół i wiele brakowało mu do odzwierciedlania przykładnego szacunku. Pewnego dnia spóźnił się i nie było miejsca na ławce, na której siedzieli jego przyjaciele. Siedział sam i po raz pierwszy w życiu zamknął oczy podczas modlitw, śpiewał hymny, wsłuchiwał się w modlitwy sakramentalne i poświęcił całą uwagę mówcom. W połowie pierwszego przemówienia zdał sobie sprawę, że napłynęły mu do oczu łzy. Nieco zażenowany ostrożnie się rozejrzał; zdawało się, że nikt inny się nie wzruszył. Nie był pewien, co się z nim działo, ale to doświadczenie odmieniło jego życie. To właśnie podczas tego spotkania tak naprawdę rozpoczął przygotowania do swej misji. Poczuł coś i na szczęście postąpił według otrzymanych wtedy uczuć” („Yagottawanna”, Ensign, maj 1991, str. 46).

Poproś uczniów, aby powiedzieli, które części tej historii wywarły na nich wrażenie. Kiedy kilku z nich podzieli się swoimi uczuciami, możesz zasugerować, aby zapisali, co mogą zrobić lepiej, aby uczyć się poprzez Ducha.

Poproś uczniów, aby rozważyli, jak mogą określić, czy nauczają i uczą się przez Ducha. Następnie poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 50:21–22, a pozostałych uczniów, aby odszukali instrukcje Pana, jak tego dokonać.

• Co dzieje się, kiedy nauczamy i uczymy się przez Ducha?

• Jak myślicie, co to znaczy być „[wzmocnionym i radować się] razem”? Czy kiedykolwiek tego doświadczyliście?

• Jak podsumowalibyście nauki Pana zawarte we fragmencie: Nauki i Przymierza 50:13–22? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy nauczamy i uczymy się przez Ducha, rozumiemy siebie nawzajem, jesteśmy wzmocnieni i radujemy się razem. Zapisz tę zasadę na tablicy).

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Nauki i Przymierza 50:23–25. Zapytaj ich, jaka jest różnica między tym, co się dzieje, kiedy ludzie nauczają poprzez Ducha i co dzieje się, kiedy ludzie nauczają i uczą się „w jakiś inny sposób” (NiP 50:17). Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.

• W jaki sposób Pan opisał nauczanie, które nie wzmacnia?

• W jaki sposób Pan opisał nauczanie, które „pochodzi od Boga”? (NiP 50:24). Jak, według Niego, zostaniemy pobłogosławieni podczas przyjęcia takiego nauczania?

• Jaka doktryna jest nauczana w tych wersetach? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą zasadę: To, co pochodzi od Boga, oświeca i wzmacnia, a to co nie pochodzi od Boga, sprowadza zamieszanie i ciemność. Zapisz tę zasadę na tablicy).

• Kiedy czuliście, że coś, co usłyszeliście, ujrzeliście lub czego doświadczyliście, nie pochodziło od Boga? W jaki sposób Duch pomógł wam to rozpoznać?

Wyjaśnij uczniom, że usłyszą i zobaczą przesłania, których celem będzie zniszczenie ich wiary. Zasady, o których dzisiaj się uczą, umocnią ich przeciw tego rodzaju przekazom. Możesz podzielić się osobistym doświadczeniem, kiedy Duch pomógł ci rozpoznać, że przesłanie nie pochodziło od Boga.

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 50:26–36, wyjaśniając, że Pan poradził posiadaczom kapłaństwa w kwestii mocy i obowiązków, które są związane z ustanowieniem ich na ten urząd. Powiedział On, że posiadacze kapłaństwa mają służyć bliźnim i pozostać czystymi od grzechu. Kiedy tak postąpią, Pan da im moc pokonywania fałszywych duchów, podobnych tym, z którymi mieli do czynienia niektórzy święci, kiedy otrzymali to objawienie.

Nauki i Przymierza 50:37–46

Pan zachęca świętych do ciągłego wzrostu w łasce i prawdzie oraz zapewnia ich, że przebywa wśród nich

Pokaż ilustrację: Modlitwa rodzinna (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 112; zob. także stronę: LDS.org). Wskaż na najmłodszego chłopca i zadaj następujące pytania:

• Czy możecie wyobrazić sobie, że ten chłopczyk służy na pełnoetatowej misji, kiedy będzie starszy? Co na tym zdjęciu wskazuje na to, że będzie przygotowany do służby?

• W jaki sposób, jesteśmy podobni do tego małego chłopca, zważywszy na pracę, jaką Pan wyznaczył każdemu z nas do wykonania?

Zwróć uwagę, że fragment: Nauki i Przymierza 50:37–40 zawiera radę Pana skierowaną do pewnych starszych, którzy byli obecni podczas otrzymywania tego objawienia. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu 40. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają radę, którą Pan dał tym starszym.

• Dlaczego Pan nazwał tych posiadaczy kapłaństwa „małymi dziećmi”, według tego, co podaje werset 40.? W jakim sensie jesteśmy jak małe dzieci?

• Jak sądzicie, co to znaczy „wzrastać w łasce”? Jak myślicie, co oznacza wzrastać w „znajomości prawdy”?

• Czego możemy dowiedzieć się z tego wersetu o błogosławieństwach, jakie Pan chce, abyśmy otrzymali? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą zasadę: Zbawiciel chce, abyśmy wzrastali w łasce i w znajomości prawdy).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 50:41–46. Pozostali zaś uczniowie niech odszukają słowa pocieszenia i zapewnienia, jakie Pan wypowiedział do tych starszych i do nas.

• Co oznacza dla was, kiedy Pan mówi: „moimi jesteście”? W jaki sposób zapewnienie to pomoże nam „nie [bać się]”? (NiP 50:41).

• Które obietnice zawarte w tych wersetach są dla was ważne?

Zakończ, składając świadectwo na temat zasad, które były nauczane podczas tej lekcji. Zachęć uczniów, aby pełniej nauczali i uczyli się przez Ducha.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 50. Sposób, w jaki Prorok Józef Smith otrzymał to objawienie

Starszy Parley P. Pratt opisał sposób, w jaki Józef Smith dyktował objawienie, które zostało zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 50. Jest to jeden z najbardziej szczegółowych opisów o tym, jak Prorok dyktował treść objawienia. Starszy Pratt powiedział:

„Każde zdanie wypowiadane było niezwykle powoli i bardzo wyraźnie, a między nimi były przerwy, które trwały wystarczająco długo, aby zwyczajny skryba mógł to zapisać bez pośpiechu.

[…] Nigdy nie było nawet chwili zawahania, przeglądania czy powtórnego czytania, celem zachowania ciągłości myśli […]; a byłem świadkiem kilku przesłań, i każde z nich zostało spisane na kilku stronach” (Autobiography of Parley P. Pratt, red. Parley P. Pratt jun. [1938], str. 62).

Kiedy Józef Smith dyktował objawienia, zawsze przeglądał zapis, starając się uzyskać natchnienie, aby dokonać zmian, jeśli to było konieczne.

Nauki i Przymierza 50. „Dziwne pojęcia i fałszywe duchy” pojawiły się pośród świętych

John Whitmer opisał niektóre z „[dziwnych pojęć i fałszywych duchów]” (History of the Church, 1:146), które pojawiły się pośród świętych w Kirtland wiosną 1831 roku:

„Niektórzy mieli wizje, ale nie wiedzieli, co widzieli, niektórzy twierdzili, że mają miecz Labana i obnosili się z nim [jak żołnierz na koniu], niektórzy zachowywali się jak skalpujący Indianin, inni głosili ewangelię, tarzając się po podłodze lub przemykając z szybkością węża, który — jak to określili — znajdował się na statku płynącym do Lamanitów. A nie przystoi wspomnieć o wielu innych próżnych i głupich zachowaniach” Documents, Volume 1: July 1828 — June 1831, tom. 1 z: Documents series of The Joseph Smith Papers [2013], str. 305).

Nauki i Przymierza 50:13–14, 17. Nauczanie przez Ducha prawdy

Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, co musimy zrobić, zanim będziemy nauczać przez Ducha:

„Musimy studiować pisma święte. Musimy studiować nauki żyjących proroków. Musimy uczyć się wszystkiego, co postawi nas w dobrym świetle i pomoże nam być zrozumianym […]. Przygotowanie jest niezbędne do nauczania przez Ducha” („Teaching and Learning by the Spirit”, Ensign, marzec 1997, str. 10).

Prezydent Henry B. Eyring z Pierwszego Prezydium dał wgląd i instrukcje, aby pomóc nam nauczać przez Ducha:

„Doktryna nabiera mocy, kiedy Duch Święty potwierdza jej prawdziwość […].

Jako że potrzebujemy Ducha Świętego, musimy być rozważni i ostrożni, aby nie wykroczyć poza nauczanie prawdziwej doktryny. Duch Święty jest Duchem Prawdy. Ubiegamy się o Jego potwierdzenie prawdy, unikając spekulowania czy osobistej interpretacji. To może być trudne do osiągnięcia. Kochacie osobę, na którą staracie się wpłynąć. Być może ignoruje ona doktrynę, o której wcześniej słyszała. Wtedy pojawia się pokusa, aby spróbować czegoś nowego lub sensacyjnego. Lecz zapraszamy Ducha Świętego, aby był naszym towarzyszem, kiedy uważamy na to, by nauczać jedynie prawdziwej doktryny” („Nauczanie prawdziwej doktryny”, Ensign, kwiecień 2009, str. 4).

Starszy Richard G. Scott z Kworum Dwunastu Apostołów przedstawił różnicę pomiędzy nauczaniem przez Ducha a nauczaniem z użyciem intelektu:

„Kilka lat temu otrzymałem zadanie w Meksyku i Ameryce Środkowej o charakterze podobnym do zadań Prezydenta Obszaru […].

Pewnej niedzieli […] byłem na spotkaniu kapłańskim w gminie, na którym pewien Meksykanin, pokorny, niewykształcony przywódca kapłański z trudem przekazywał prawdy ewangelii. Oczywiste było, jak głęboki miały one wpływ na jego życie. Zauważyłem, jak żarliwie starał się przekazać te zasady. Wiedział, że mają one wielką wartość dla zebranych tam umiłowanych braci. Czytał lekcję z podręcznika, a czynił to z czystą miłością Chrystusową do tych, których nauczał. Ta miłość, czystość i szczery zamiar przyczyniły się do tego, że wpływ Ducha Świętego wypełnił pokój […].

Potem uczestniczyłem w lekcji Szkoły Niedzielnej w okręgu, do którego uczęszczała moja rodzina. Dobrze wykształcony profesor uniwersytecki nauczał lekcji. Doświadczenie to było skrajnie różne od tego, którym cieszyłem się na spotkaniu kapłańskim w gminie. Wydawało się, że nauczyciel specjalnie wybrał zagmatwane fragmenty i niezwykłe przykłady, aby zilustrować zasady zawarte w lekcji — dotyczące życia Józefa Smitha. Miałem nieodparte wrażenie, że wykorzystywał on lekcję, by popisać się przed klasą swoją rozległą wiedzą […]. Z pewnością nie wydawał się tak skupiony na przekazaniu zasad jak ów pokorny przywódca kapłański […].

Pokora meksykańskiego przywódcy kapłańskiego była tym, co było wymagane, aby był narzędziem duchowej komunikacji prawdy” („Helping Others to Be Spiritually Led” [przemówienie skierowane do nauczycieli religii KSE, 11 sierpnia 1998, str. 10–11; strona internetowa: LDS.org).

Nauki i Przymierza 50:19–20. Otrzymywanie przez Ducha

Prezydent J. Reuben Clark z Pierwszego Prezydium zasugerował, że możemy odgrywać ważną rolę w określaniu, czy mówca naucza przez Ducha, czy też nie:

„Możemy rozpoznać, kiedy mówcy są ‘jako ich natchnie Duch Święty’ tylko wtedy, kiedy my sami jesteśmy ‘jako [nas] natchnie Duch Święty’.

W pewnym sensie zostaje wtedy przeniesiona na nas odpowiedzialność rozpoznania, czy mówią z Duchem” („When Are Church Leaders’ Words Entitled to Claim of Scripture?”, Church News, 31 lipca 1954, str. 9).

Starszy Joseph B. Wirthlin z Kworum Dwunastu Apostołów wypowiedział się na temat obowiązku uczniów, aby się skutecznie uczyli:

„Im więcej uczniów przeczyta zadane fragmenty z pism świętych, im więcej z nich przyniesie pisma święte na lekcję, tym bardziej są skorzy do dyskusji o tym, jakie znaczenie ma ewangelia w ich życiu, tym więcej uzyskają natchnienia, wzrostu i radości, gdyż próbują rozwiać swoje obawy i pokonać wyzwania” („Teaching by the Spirit”, Ensign, styczeń 1989, str. 15).

A. Roger Merrill, Generalny Prezydent Szkoły Niedzielnej, podkreślił, jak ważne jest dla nas nauczanie przez Ducha:

„Zdobyłem lepsze zrozumienie, jak niezwykle istotne jest, by przyjmować przez Ducha. Często skupiamy się, zresztą słusznie, na tym, jak istotne jest nauczanie przez wpływ Ducha. Ale musimy pamiętać, że Pan ceni sobie tak samo wysoko, jeśli nie wyżej, przyjmowanie wiedzy przez wpływ Ducha. (Zob. NiP 50:17–22)” („Otrzymywane przez Ducha”, Ensign lub Liahona, listopad 2006, str. 93).

Starszy Jack H. Goaslind, Siedemdziesiąty, opowiedział następującą historię, aby zilustrować, że każdy z nas ma możliwość wyboru, czy będzie uczyć się przez Ducha, czy też nie:

„Kilka lat temu usłyszałem o dobrym bracie, który opisał swoją postawę, kiedy Prezydent David O. McKay wygłaszał przemówienie na zakończenie konferencji generalnej. Tego parnego popołudnia brał udział już w piątej sesji. Siedział na balkonie, a w umyśle rozważał poważny problem. Zauważył pewnego śpiącego mężczyznę, który siedział w środkowej części, miał odchyloną głowę i otwarte usta. Zdał sobie sprawę, że gdyby był na dachu Tabernakulum, mógłby przez dziurę w dachu splunąć wprost do ust śpiącego mężczyzny. Cóż za wspaniała myśl! Po spotkaniu usłyszał dwóch mężczyzn rozmawiających o uczuciach, jakie mieli podczas przemówienia Prezydenta McKaya. Widać było, że byli poruszeni tym, co usłyszeli. Pomyślał wtedy, że tych dwóch braci doznało cudownego duchowego doświadczenia i zadał sobie pytanie, co takiego wtedy robił? Myślał o pluciu z dachu!” („Yagottawanna”, Ensign, maj 1991, str. 46).