Nauki i Przymierza 47–48

Wprowadzenie

W marcu 1831 roku, prawie rok po zorganizowaniu Kościoła, Prorok Józef Smith otrzymał objawienia, które są teraz zapisane w rozdziałach 47. i 48. Nauk i Przymierzy. Wcześniej Oliver Cowdery działał jako historyk i kronikarz dla Kościoła. Spełniając tę rolę, prowadził zapisy objawień, które otrzymywał Prorok. Od października 1830 roku Oliver Cowdery był na misji i nie mógł kontynuować służby jako historyk i kronikarz. W objawieniu zapisanym w rozdziale: Nauki i Przymierza 47 Pan powołał Johna Whitmera, aby zastąpił Olivera na tym stanowisku. W tym czasie święci z Ohio chcieli uzyskać wskazówki w sprawie pomocy członkom Kościoła migrującym z Nowego Jorku. W objawieniu znajdującym się w rozdziale: Nauki i Przymierza 48 Pan poinstruował świętych, aby podzielili się swoją ziemią z osobami w potrzebie oraz przygotowali fundament dla Syjonu.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 47

Pan wyznacza Johna Whitmera, aby zapisywał historię Kościoła

Poproś uczniów, aby pomyśleli o swoich ważnych duchowych doświadczeniach, które ich zdaniem warto pamiętać. (Mogą, na przykład, pomyśleć o takich wydarzeniach, jak poświęcenie świątyni lub spotkanie kościelne, bądź mogą wspominać, kiedy otrzymali odpowiedź na modlitwy czy kiedy odczuwali obecność Ducha Świętego). Zachęć kilku uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami na ten temat. Zadaj każdemu z tych uczniów następujące pytania:

Dlaczego to doświadczenie jest dla ciebie ważne?
Jak myślisz, dlaczego ważne jest, aby pamiętać o tym doświadczeniu?
W jaki sposób zapisanie tego doświadczenia pobłogosławi twoje potomstwo?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 47. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, do wykonania jakiego zadania Pan powołał Johna Whitmera. Następnie poproś uczniów o przeczytanie po cichu fragmentu: Nauki i Przymierza 47:1–3 i wskazanie, na czym polegało powołanie Johna Whitmera. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli. (Możesz przypomnieć im, że w poprzednim objawieniu Pan powiedział: „Prowadzić między sobą będziecie kronikę” [NiP 21:1]. Wyjaśnij, że obecnie Pierwsze Prezydium powołuje Historyka i Kronikarza Kościoła [o którym zazwyczaj się mówi, że jest to Historyk Kościoła] i przedstawia go do poparcia).

Dlaczego, waszym zdaniem, ważne jest, aby spisywana była historia Kościoła?
Jakie są niektóre wydarzenia z historii Kościoła, które są dla was natchnieniem?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos następującą wypowiedź Starszego Marlina K. Jensena, Siedemdziesiątego, który służył jako Historyk Kościoła od 2005 do 2012 roku:

„Są inne wspaniałe historie z naszych dziejów, które warto znać i o których warto nauczać w kościele i w domu. Lekcje z Kirtland, próby z Missouri, zwycięstwa oraz ostateczne wydalenie świętych z Nauvoo i wędrówka pionierów na zachód to historie, które są natchnieniem dla świętych w dniach ostatnich w każdym kraju i posługujących się każdym językiem. Są także równie poruszające historie o wzroście i rozwoju Kościoła, o wpływie ewangelii na życie zwyczajnych członków w każdym narodzie poruszonym przywróconą ewangelią. To także musi być spisane i zachowane.

[…] Wiele najwspanialszych historii pochodzi z osobistych i rodzinnych historii i jest częścią indywidualnego i rodzinnego dziedzictwa” („There Shall Be a Record Kept among You”, Ensign, grudzień 2007, str. 31).

Dlaczego, waszym zdaniem, ważne jest prowadzenie osobistych i rodzinnych historii?

Wspomnij o doświadczeniach uczniów, które opowiedzieli na początku lekcji. Poproś ich, aby wyobrazili sobie, że ich dzieci i wnuki czytają zapisy ich osobistych doświadczeń. Poproś każdego ucznia, aby zastanowił się nad następującymi pytaniami:

Która część tego doświadczenia jest szczególnie ważna? Co, według was, powinni czuć członkowie waszej rodziny, czytając zapisy w waszych dziennikach i czego chcielibyście, aby się z nich dowiedzieli?

Wyjaśnij, że zasady, jakimi kierował się John Whitmer jako Historyk i Kronikarz Kościoła, mogą także mieć zastosowanie w naszych osobistych i rodzinnych historiach. Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Nauki i Przymierza 47:4 i dowiedzieli się, co Pan obiecał Johnowi Whitmerowi za wierność w podjętych wysiłkach.

Co Pan obiecał Johnowi Whitmerowi? (Pan obiecał, że Pocieszyciel — Duch Święty — pomoże mu zapisywać historię Kościoła).
Jak możemy to odnieść do podejmowanych przez nas wysiłków, aby prowadzić osobiste i rodzinne historie? (Pomóż uczniom rozpoznać następującą zasadę: Jeśli pozostaniemy wierni w podejmowanych wysiłkach, aby prowadzić osobiste i rodzinne historie, wtedy Duch Święty nam pomoże. Możesz zapisać tę zasadę na tablicy).
W jaki sposób Duch Święty pomoże osobie, która prowadzi osobistą lub rodzinną historię?

Kiedy uczniowie będą odpowiadać na to pytanie, pomóż im zrozumieć, że Duch Święty przypomni nam wszystko (zob. Ew. Jana 14:26) i pomoże nam opisać wydarzenia i sytuacje w sposób, który pobłogosławi członków rodziny oraz innych ludzi.

Zachęć uczniów, aby poprosili Ducha Świętego o pomoc, kiedy będą prowadzić osobiste i rodzinne historie.

Nauki i Przymierza 48

Pan instruuje świętych w Ohio, aby pomagali tym, którzy przybędą z Nowego Jorku

Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że święci z odległego miejsca musieli opuścić swoje domy. Przywódcy Kościoła poprosili rodziny uczniów, aby przez kilka miesięcy zapewnili żywność i schronienie niektórym tym rodzinom.

Jakie pytania i troski moglibyście mieć wy i wasza rodzina w związku z tą prośbą?
Jakie, waszym zdaniem, troski i uczucia mogą odczuwać ci, którzy mieliby się wprowadzić do waszego domu?

Poproś uczniów, aby otworzyli angielskie wydanie pism świętych, część: Church History Maps, Mapa nr 3 („The New York, Pennsylvania, and Ohio Area of the USA”). Poproś ich, aby odszukali Fayette w stanie Nowy Jork i Kirtland w stanie Ohio oraz określili przybliżoną odległość pomiędzy tymi miastami (około 400 km). Przypomnij uczniom, że w grudniu 1830 roku Pan przykazał świętym ze stanu Nowy Jork, aby zgromadzili się w Ohio (zob. NiP 37:3).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 48:1–3. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, co Pan powiedział świętym w Ohio, aby uczynili wobec członków Kościoła, którzy przenieśli się do ich regionu. Następnie poproś uczniów, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.

Co nakazał Pan uczynić świętym w Ohio? (Nakazał tym, którzy posiadali ziemię, aby podzielili się nią ze świętymi, którzy przenieśli się do tego regionu). Jakiej zasady uczymy się z tego przykazania? (Odpowiedzi uczniów powinny odzwierciedlać następującą zasadę: Pan nakazuje świętym w dniach ostatnich, aby dzielili się tym, co mają, z ludźmi w potrzebie. Pomocne będzie wskazanie, że nie wszyscy święci w Ohio mieli ziemię, którą mogli się podzielić, a niektórzy członkowie z Nowego Jorku sami musieli ją zakupić).
W jaki sposób możemy dzielić się z innymi ludźmi tym, co mamy?

Poproś uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami, kiedy byli świadkami, jak ktoś dzielił się tym, co miał, z ludźmi będącymi w potrzebie. Możesz także poprosić ich, aby opisali, jak skorzystali z czyjejś hojności i służby.

Podaj przykład pomocy ludziom w potrzebie i poproś jednego z uczniów o przeczytanie następujących słów Prezydenta Thomasa S. Monsona o osobistym doświadczeniu z Organizacji Podstawowej, kiedy był małym chłopcem:

„Rozpoczęliśmy projekt zbierania pięcio– i dziesięciocentówek na organizację gigantycznego przyjęcia z okazji Bożego Narodzenia. Siostra Gertsch pieczołowicie notowała nasze postępy. Jako chłopcy o zdrowych apetytach w głowach przeliczaliśmy te pieniądze na ciasta, ciasteczka, placki i lody. To miało być niezapomniane wydarzenie. Nigdy wcześniej żaden z naszych nauczycieli nawet nie zasugerował takiego spotkania towarzyskiego.

Letnie miesiące przeszły w jesienne. Jesień zastąpiła zima. Nasz cel dotyczący przyjęcia został osiągnięty. Klasa wzrosła. Panowała dobra atmosfera.

Nikt z nas nigdy nie zapomni tego szarego poranka, kiedy nasza ukochana nauczycielka ogłosiła, że zmarła mama jednego z naszych klasowych kolegów. Myśleliśmy o naszych matkach i o tym, jak wiele one dla nas znaczą. Szczerze współczuliśmy Billy’emu Davenportowi z powodu jego wielkiej straty.

Lekcja tamtego dnia dotyczyła Dziejów Apostolskich, rozdziału 20, wersetu 35.: ‘[Pamiętajcie słowa] Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać’. Pod koniec przedstawiania gruntownie przygotowanej lekcji, Lucy Gertsch wspomniała o finansowej sytuacji rodziny Billy’ego. To był czas Kryzysu i brakowało pieniędzy. Z błyskiem w oku zapytała: ‘Czy chcielibyście postąpić zgodnie z nauką naszego Pana? Co byście powiedzieli, gdybyśmy jako klasa zanieśli pieniądze zebrane na przyjęcie i przekazali je Davenportom jako wyraz naszej miłości?’. Decyzja była jednogłośna. Pilnie podliczyliśmy każdego centa i włożyliśmy całą sumę do dużej koperty. Kupiliśmy piękną kartkę i podpisaliśmy się na niej.

Ten prosty akt dobroci połączył nas w jedno” („Twój osobisty wpływ”, Ensign lub Liahona, maj 2004, str. 21–22).

Czego możemy się nauczyć z tej historii? W jaki sposób dobroć i służba błogosławi życie zarówno osoby dającej, jak i osoby otrzymującej pomoc?

Poproś uczniów, aby podzielili się osobistym doświadczeniem, kiedy pomogli komuś w potrzebie (lub kiedy wiedzieli, że ktoś inny pomagał). Zachęć uczniów, aby zastanowili się, jak mogą komuś pomóc w przyszłym tygodniu.

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 48:4–6, wyjaśniając, że Pan chciał, aby święci przygotowali się do zakupu ziemi, kiedy On objawi lokalizację miasta Syjon, czyli Nowej Jerozolimy. Pan nakazał świętym, aby wedle możliwości oszczędzali wszystkie pieniądze w przygotowaniu na położenie podwalin miasta (zob. NiP 48:4–6). Powiedz uczniom, że więcej o wysiłkach podjętych przez świętych, aby ustanowić miasto Syjon, dowiedzą się na przyszłych lekcjach.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 47:1. „[Prowadź] regularną historię”

Prorok Józef Smith opisał skutki niezapisywania ważnych wydarzeń z historii Kościoła:

„Faktem jest, że gdybym teraz posiadał zapis każdej decyzji w kwestii tych ważnych doktryn i obowiązków od rozpoczęcia tej pracy, nie rozstałbym się z nimi za żadne pieniądze. My jednak zaniedbujemy odnotowywanie takich rzeczy, myśląc być może, że nigdy nie będą dla nas w przyszłości pożytkiem; a jeślibyśmy teraz je mieli, to zdecydowalibyśmy w kwestii każdej doktryny, która by mogła być poruszona. Ale zostało to zaniedbane i teraz nie możemy podzielić się ze światem zapisami Kościoła o wspaniałych i chwalebnych objawieniach, które zostały nam dane tą mocą i upoważnieniem, a jeślibyśmy je teraz mieli, moglibyśmy je opublikować” (w: History of the Church, 2:198–199). (Zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 103).

Nauki i Przymierza 47. Na czym polega powołanie Historyka i Kronikarza Kościoła?

Starszy Marlin K. Jensen, który służył jako Historyk i Kronikarz Kościoła od 2005 do 2015 roku, wyjaśnił:

„Praca Historyka i Kronikarza Kościoła polega w dużej mierze na prowadzeniu zapisów. Polega na gromadzeniu i zachowywaniu materiałów dotyczących historii Kościoła, zapisywaniu obrzędów i gromadzeniu protokołów ze spotkań. W pismach świętych jest także mowa o obowiązku, aby zapisy te były używane ‘dla dobra Kościoła, i dla przyszłych pokoleń’ (NiP 69:8).

Role historyka i kronikarza uzupełniają się i czasem są prawie tożsame. Myślę, że z tego powodu w początkach Kościoła czasami kronikarz był wyznaczony jako historyk i dlatego z czasem te role zostały połączone w jedno powołanie” („There Shall Be a Record Kept among You”, Ensign, grudzień 2007, str. 28).

Nauki i Przymierza 48:6. „Jak […] wyznaczy rada prezydenta i biskup Kościoła”

Fragment: Nauki i Przymierza 48:6 zawiera wyrażenie: „jak […] wyznaczy rada prezydenta i biskup Kościoła”. Kiedy jednak dano to objawienie, Pierwsze Prezydium nie było zorganizowane. Wcześniejszy zapis tego objawienia zawiera wyrażenie: „jak […] wyznaczy biskup i starsi Kościoła” (zob. Documents, Volume 1: July 1828 — June 1831 tom 1 z: Documents series of The Joseph Smith Papers [2013], str. 288). Zmieniono te słowa po zorganizowaniu Pierwszego Prezydium. Dokonywano podobnych zmian od czasu do czasu, w miarę jak Kościół się rozrastał, a organizacja kapłańska rozszerzała się według objawienia.