Lekcja 49: Nauki i Przymierza 42:43–93

Lekcja 49

Nauki i Przymierza 42:43–93

Wprowadzenie

Druga część rozdziału: Nauki i Przymierza 42 to kontynuacja tematu znanego jako prawo Kościoła. Obejmuje nauki Pana na temat śmierci i uzdrowienia. Zawiera także radę Pana skierowaną do świętych o tym, jak mają postępować w przypadku popełnienia poważnych grzechów, przestępstw oraz jak odpowiednio postępować w sytuacjach, w których dana osoba została urażona lub też była winna takiego zachowania.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 42:43–55

Pan radzi w kwestii śmierci i uzdrowienia

W jednej ręce trzymaj fiolkę lub mały pojemnik z poświęconą oliwą do błogosławienia chorych, a w drugiej buteleczkę z lekarstwem.

Do czego służą te przedmioty? Który z tych przedmiotów jest potrzebny podczas choroby?

Kiedy uczniowie podzielą się swoimi przemyśleniami, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 42:43–44. Poproś wszystkich, aby odszukali wskazówki Pana w kwestii tego, co powinno być dla nich wsparciem podczas choroby. Aby pomóc uczniom zrozumieć te wersety, możesz wyjaśnić, że zioła i lekka strawa, o których mowa w wersecie 43., odnoszą się do leczenia medycznego powszechnie stosowanego w czasie udzielenia tego objawienia.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Starszego Dallina H. Oaksa z Kworum Dwunastu Apostołów. Poproś uczniów, aby wsłuchali się, jak uzdrowienie może przyjść zarówno dzięki wierze, jak i leczeniu medycznemu.

„Święci w dniach ostatnich pokładają wiarę w stosowanie najlepszych metod i technologii naukowych. Dobrze się odżywiamy, ćwiczymy i praktykujemy to, co chroni zdrowie, zwracamy się o pomoc do specjalistów — lekarzy i chirurgów — aby powrócić do zdrowia.

Wykorzystanie wiedzy medycznej nie stoi w konflikcie z naszymi modlitwami wiary i poleganiem na błogosławieństwach kapłańskich […].

Oczywiście nie czekamy, aż zastosujemy każdą dostępną metodę, zanim pomodlimy się z wiarą czy damy kapłańskie błogosławieństwo zdrowia. W nagłych przypadkach modlitwa i błogosławieństwo są na pierwszym miejscu. Najczęściej staramy się połączyć wszystkie wysiłki jednocześnie” („Uzdrawiając chorych”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 47).

Dlaczego, waszym zdaniem, istotne są zarówno modlitwa i błogosławieństwo kapłańskie, jak i leczenie medyczne dla uzdrowienia w czasie choroby?
Czy według tego, co podaje werset 44., każda chora osoba, która otrzymuje błogosławieństwo kapłańskie, zostanie uzdrowiona?

Powiedz uczniom, że Pan wyjaśnił, dlaczego niektóre osoby otrzymujące błogosławieństwa kapłańskie nie powrócą do zdrowia. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 42:48. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają zasady, które określają, czy dana osoba zostanie uzdrowiona w wyniku błogosławieństwa kapłańskiego.

W oparciu o werset 48., powiedzcie, od czego zależy rezultat błogosławieństwa kapłańskiego. (Kiedy uczniowie będą odpowiadać, możesz wyjaśnić, że słowa: „a nie przeznaczona mu śmierć” odnoszą się do faktu, że śmierć czy uzdrowienie będą miały miejsce zgodnie z czasem, mądrością i wolą Pana).
Dlaczego nie każdy, kto posiada wiarę w Jezusa Chrystusa, zostanie uzdrowiony?
Dlaczego dla każdego z nas istotne jest mieć wiarę w wolę Boga i Jego czas?

Poproś uczniów, aby rozpoznali zasadę, której możemy nauczyć się z wersetu: Nauki i Przymierza 42:48 na temat uzdrowienia ze słabości. Odpowiedzi uczniów powinny odzwierciedlać następującą zasadę: Jeśli mamy wiarę w Jezusa Chrystusa, możemy zostać uzdrowieni według Jego woli. Możesz zachęcić uczniów, aby w wersecie 48. zaznaczyli słowa lub wyrażenia, które nauczają o tej zasadzie.

Aby wyjaśnić uczniom, że nasza wiara musi raczej koncentrować się na Jezusie Chrystusie niż na określonych skutkach czy pragnieniach, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź Starszego Dallina H. Oaksa z Kworum Dwunastu Apostołów. Niech uczniowie, wysłuchawszy jej, odpowiedzą na pytanie, dlaczego ważne jest, aby nasza wiara była skupiona na Jezusie Chrystusie.

„Jako dzieci Boga — znając Jego ogromną miłość i Jego ostateczną znajomość tego, co jest najlepsze dla naszego wiecznego szczęścia — ufamy Mu. Pierwszą zasadą ewangelii jest wiara w Pana Jezusa Chrystusa, a wiara oznacza zaufanie. Czułem to zaufanie, kiedy mój kuzyn przemawiał podczas pogrzebu nastoletniej dziewczyny, która umarła na bardzo poważną chorobę. Wypowiedział słowa, które najpierw mnie zdumiały, a później wzmocniły: ‘Wiem, że taka była wola Pana, że ona umarła. Miała dobrą opiekę medyczną. Otrzymała błogosławieństwo kapłańskie. Jej imię było zapisane w księdze modlitw w świątyni. W jej intencji ofiarowano setki modlitw, aby powróciła do zdrowia. I wiem, że było wystarczająco dużo wiary w tej rodzinie, aby mogła zostać uzdrowiona, jednakże to była wola Pana, aby ją zabrać do domu teraz’. Czułem to samo zaufanie w słowach ojca innej dziewczyny, która niedawno została zabrana w młodym wieku. Oświadczył: ‘Nasza wiara w Jezusa Chrystusa nie jest zależna od jej rezultatów’. Ten tok myślenia jest dla mnie prawdą. Robimy wszystko, co w naszej mocy, aby uzdrowić tych, których kochamy. Następnie ufamy Panu w kwestii rezultatu” („Uzdrawiając chorych”, str. 50).

W jaki sposób osoby, o których mówił Starszy Oaks, okazały wiarę w Jezusa Chrystusa?
Bycie świadkiem czyjejś agonii lub przewlekłej choroby może wymagać większej wiary niż bycie świadkiem czyjegoś zdrowienia. Jak myślicie, dlaczego tak jest?
Dlaczego, waszym zdaniem, ważne jest okazanie wiary w Jezusa Chrystusa w obliczu tego, że być może nie otrzymamy tego, czego pragniemy?

Zapytaj uczniów, czy znają kogoś, kto zmarł pomimo poddania się leczeniu i dążenia do uzyskania uzdrowienia poprzez modlitwę i błogosławieństwa kapłańskie. (Bądź szczególnie wrażliwy na uczucia tych, którzy mieli takie doświadczenia). Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:45–47. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają słowa lub wyrażenia będące pocieszeniem dla osoby, która doświadczyła śmierci kogoś bliskiego.

W wersecie 45. jest mowa o tym, że będziemy płakać nad utratą tych, których kochamy. Jaka doktryna nauczana w wersecie 46. da pocieszenie tym, którzy płaczą nad utratą kogoś bliskiego? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale powinni rozpoznać następującą doktrynę: Śmierć słodką będzie dla tych, którzy umarli w Panu).
Jak myślicie, co oznacza umrzeć w Panu?
Co, waszym zdaniem, oznacza, że śmierć będzie „słodka” dla tych, którzy umarli w Panu? (Być może będziesz musiał wyjaśnić, że umierająca wierna osoba może odczuwać fizyczny ból, gdyż obietnica ta odnosi się do spokoju i odpoczynku, którego zazna w świecie duchów).

Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy żyją w taki sposób, że zaznaliby „słodkiej” śmierci, gdyby nastąpiła już dzisiaj. (Możesz poprosić uczniów, aby zapisali swoje przemyślenia w notatnikach lub w dzienniku do studiowania).

Nauki i Przymierza 42:56–73

Pan obiecuje, że ujawni dodatkowe pisma święte oraz da wiedzę tym, którzy o to proszą

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 42:56–58, wyjaśniając, że wersety te odnoszą się do tłumaczenia Biblii Króla Jakuba dokonanego przez Józefa Smitha. Pan powiedział świętym, że tłumaczenie dokonane przez Józefa Smitha powinno być nauką dla wszystkich ludzi. Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 42:59–69, wyjaśniając, że zawiera on konkretne instrukcje od Pana dla Józefa Smitha i innych przywódców Kościoła dotyczące tego, kiedy i komu powinni głosić ewangelię. Pan upomniał ich, aby żyli według danych im praw i wyjaśnił, że otrzymają dalsze wskazówki, które pomogą im ustanowić Kościół i przygotować świętych do życia w Nowej Jerozolimie w przyszłości. Ponadto Pan nauczał ich zasad dotyczących ciągłego otrzymywania boskiego objawienia. Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 42:70–73, wyjaśniając, że na mocy prawa poświęcenia, osoby, które służyły w Kościele na pełen etat lub jego część, otrzymywały finansowe wsparcie.

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu wersety: Nauki i Przymierza 42:61, 68 i odszukali zasady otrzymywania objawienia. Przykładowe odpowiedzi uczniów:

Jeśli prosimy, Pan obdarzy nas wiedzą, która przyniesie spokój, radość i życie wieczne.

Jeśli poprosimy o mądrość, Pan da nam ją bez wypominania.

Jakie błogosławieństwa płyną z proszenia Pana z pilnością o objawienie?

Podziel się swoim świadectwem, że przywódcy Kościoła przewodzą i kierują nami poprzez zasadę ciągłego objawienia.

Nauki i Przymierza 42:74–87

Przywódcy kapłańscy otrzymują instrukcje co do postępowania z członkami, którzy popełnili poważny grzech

Wyjaśnij, że we fragmencie: Nauki i Przymierza 42:74–87 Pan opisał niektóre prawa odnośnie do zarządzania dyscypliną kościelną. Udzielił konkretnych wskazówek przywódcom kapłańskim w kwestii tego, jak czynić posługę wobec tych, którzy popełnili poważny grzech, łącznie z grzechami natury seksualnej, kradzieżą, kłamstwem lub „[jakąkolwiek niegodziwością]” (NiP 42:87).

Nauki i Przymierza 42:88–93

Pan instruuje świętych, jak mają rozwiązywać problemy związane z osobistymi urazami

Kiedy widziałeś, że ktoś obraził się z powodu słów bądź czynów drugiej osoby? Czy kiedykolwiek czułeś się zraniony lub urażony czyimiś słowami lub czynami?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:88–89. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają wskazówki Pana odnośnie do tego, co należy zrobić, jeśli ktoś nas obrazi.

Jak powinniśmy postąpić względem osoby, która nas obrazi? (Pogodzić się z tą osobą na osobności. Możesz wyjaśnić, że słowo pogodzić się oznacza wyjaśnić rozbieżności i przywrócić jedność).
Jak myślicie, dlaczego takie podejście jest pomocne?

Zapisz po jednej stronie tablicy następujące zdania do uzupełnienia:

Jeśli kogoś urazisz na osobności, powinieneś…

Jeśli kogoś urazisz publicznie, powinieneś…

Zapisz po drugiej strony tablicy zakończenie uprzednio zapisanych zdań do uzupełnienia:

… rozwiązać to na forum publicznym.

… rozwiązać to na osobności.

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu fragmentu: Nauki i Przymierza 42:90–93 i powiedz im, aby dopasowali każde niedokończone zdanie do odpowiedniego zakończenia. (Jeśli kogoś urazisz na osobności, powinieneś naprawić ten błąd na osobności. Jeśli kogoś urazisz publicznie, powinieneś naprawić ten błąd na forum publicznym).

Dlaczego niestosowne jest publiczne naprawianie błędów, jeśli się kogoś uraziło na osobności?
Dlaczego czasami mądrze jest publicznie naprawić błędy, jeśli się kogoś uraziło na forum publicznym?

Poproś uczniów, aby pomyśleli o sytuacjach, które przedstawiają zarówno właściwe, jak i niewłaściwe zastosowanie tych prawd. Poproś kilku uczniów, aby podzielili się swoimi pomysłami. (Kiedy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, podkreśl, że na Pański sposób naprawiania błędów związanych z obrażeniem kogoś składa się pokuta i wybaczenie).

Dlaczego, waszym zdaniem, odpowiednie naprawianie błędów, związanych z obrażeniem kogoś, błogosławi rodzinę? Okręg lub gminę? Kolegów i koleżanki z klasy?

Możesz zaznaczyć, że wymaga to odwagi, aby zbliżyć się do kogoś, kto nas uraził. Poproś uczniów, aby modlili się do Ojca Niebieskiego o pomoc, kiedy dążą do właściwego rozwiązywania różnic z innymi ludźmi.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 42:46–47. Śmierć jest słodka dla tych, co umierają w Panu

Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił, co oznacza, że śmierć jest słodka dla tych, którzy umierają w Panu:

„Dla niektórych członków Kościoła słowa, że ci, którzy umarli w Panu, nie zakosztują śmierci, są trudne. Widzieli bowiem dobrych wiernych mężczyzn i kobiety, jak cierpieli przez długie dni, a czasem i miesiące, zanim umarli. Pan jednak nie powiedział, że nie zaznają bólu ciała, ale będą wolni od udręki i męki duszy, odczuwanych przez niegodziwych, i chociaż wiele wycierpią w ciele, to śmierć będzie dla nich słodka, gdyż będą świadomi, że są godni przed Panem” (Church History and Modern Revelation, 2 tomy [1953], 1:186). (Zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 85).

Nauki i Przymierza 42:48. „Nie przeznaczona mu jest śmierć”

Prezydent Joseph Fielding Smith powiedział: „Żadna prawa osoba nie umiera przed wyznaczonym jej czasem” (w: „Funeral Services for Elder Richard L. Evans”, Ensign, grudzień 1971, str. 10).

Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, że tak, jak potrzebujemy wiary, by zostać uzdrowieni, tak samo potrzebujemy wiary, aby zaakceptować wolę Pana, że nie zostaniemy uzdrowieni:

„[Jest zasada], która ma zastosowanie u każdego oddanego ucznia: mocna wiara w Zbawiciela jest posłuszną akceptacją Jego woli i Jego ram czasowych w naszym życiu — nawet jeżeli wynik nie jest taki, jakiego się spodziewamy lub jakiego pragniemy […].

„Prawość i wiara są z pewnością niezbędne do przenoszenia gór — jeśli przenoszenia gór wymagają Boskie cele i jest to zgodne z Jego wolą. Prawość i wiara są z pewnością niezbędne w uzdrawianiu chorych, niesłyszących czy chromych — jeśli uzdrowienia wymagają Boskie cele i jest to zgodne z Jego wolą. Tak więc, nawet mając silną wiarę, wielu gór nie przeniesiemy. Nie wszyscy chorzy i słabi zostaną uzdrowieni. Jeśli wszystkie przeciwności zostaną pokonane, jeśli wszystkie wątpliwości zostaną usunięte, wtedy podstawowe cele planu Ojca mogą zostać udaremnione.

Wiele z lekcji, które musimy sobie przyswoić w doczesności, możemy otrzymać jedynie poprzez to, czego doświadczamy, a czasami poprzez nasze cierpienia. A Bóg oczekuje od nas i ufa, że stawiając czoła z Jego pomocą doczesnym przeciwnościom, będziemy zdolni do nauki tego, czego potrzebujemy się nauczyć, i ostatecznie stać się takimi, jakimi mamy stać się w wieczności” („Abyśmy potrafili nie ‘cofnąć się’ [NiP 19:18]” [Uroczyste spotkanie KSE dla młodych dorosłych, 3 marca 2013], strona internetowa: LDS.org). (Zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 85–86).

Nauki i Przymierza 42:70–73. Otrzymają „godziwą zapłatę za wszystkie ich usługi”

Wersety te odnoszą się do biskupa i jego doradców, którzy otrzymają „godziwą zapłatę” za swoją posługę. W naszych czasach dotyczy to szczególnie Władz Generalnych, prezydentów misji oraz prezydentów świątyni, którzy poświęcają swoje środki do życia, aby służyć na pełen etat w Kościele. Osoby te otrzymują skromne środki na życie, wystarczające na ich utrzymanie i zaspokojenie potrzeb rodziny w czasie pełnienia służby.