Lekcja 48: Nauki i Przymierza 42:30–42

Lekcja 48

Nauki i Przymierza 42:30–42

Wprowadzenie

Na początku 1831 roku większość świętych mieszkających w stanie Nowy Jork, łącznie z Józefem Smithem, migrowało do Ohio, aby przyłączyć się do dużej grupy nawróconych, którzy niedawno przyjęli chrzest. Przywódcy Kościoła dążyli do uzyskania wskazówek od Pana związanych ze wzrostem Kościoła. Prorok Józef Smith w obecności 12 starszych otrzymał objawienie, które jest zapisane we fragmencie: Nauki i Przymierza 42:1–73. W tym objawieniu Pan przedstawił prawa doczesne, ekonomiczne i duchowe dotyczące tego, że członkowie Kościoła mają pomagać biednym, finansować różne przedsięwzięcia Kościoła i pomagać świętym, którzy przybyli do Ohio.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 42:30–42

Pan ustanawia prawo poświęcenia

Przed rozpoczęciem lekcji użyj taśmy lub pisaka, aby zaznaczyć linię na sześciu przezroczystych kubkach. Zaznacz linię na różnych wysokościach każdego kubka. Przynieś kubki na lekcję. Przynieś także dzbanek z wodą, w którym jest więcej wody niż potrzeba do napełnienia wszystkich kubków do zaznaczonych linii. (Do wody możesz dodać farby, aby uczniowie bez problemu widzieli jej ilość).

Na początku lekcji pokaż dzbanek. Powiedz uczniom, że woda symbolizuje bogactwo i zasoby społeczności.

Wyjaśnij, że w lutym 1831 roku członkowie Kościoła w Kirtland w Ohio troszczyli się o biednych, pomagali nowym osadnikom, którzy poświęcili wiele, aby zgromadzić się w Ohio oraz pomagali finansować działania Kościoła.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:30. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, co Pan objawił odnośnie do biednych ludzi.

Jak myślisz, co oznacza wyrażenie: „pamiętać […] o biednych”?

Zaznacz, że Pan nakazał świętym, aby poświęcili swoją własność dla wsparcia biednych. Napisz na tablicy słowo poświęcić. Poproś uczniów, aby zastanowili się nad odpowiedzią na następujące pytanie:

Jak myślicie, co oznacza słowo poświęcić?

Zapisz na tablicy następującą definicję słowa poświęcić, podaną przez Starszego D. Todda Christoffersona z Kworum Dwunastu Apostołów. Możesz zasugerować, aby uczniowie zapisali tę definicję na marginesie swoich pism świętych, obok wersetu 30.

„Poświęcić oznacza przeznaczyć lub zadedykować coś jako święte, oddane dla świętych celów” („Refleksje na temat uświęconego życia”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 16).

Jak, waszym zdaniem, definicja ta odnosi się do czynu polegającego na dawaniu czegoś, aby pomóc osobom będącym w potrzebie?
Jak podsumowalibyście przykazanie Pana podane w wersecie 30.,sł dotyczące biednych ludzi? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale ich odpowiedzi powinny odzwierciedlać następującą doktrynę: Pan nakazuje nam troszczyć się o biednych i potrzebujących. W ramach tej dyskusji możesz poprosić uczniów o przejrzenie wersetów: Nauki i Przymierza 38:16, 34–36).

Wyjaśnij, że rozdział: Nauki i Przymierza 42 zawiera zasady prawa zwanego prawem poświęcenia. Aby pomóc uczniom zrozumieć te podstawowe zasady, poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującego wyjaśnienia Prezydenta Mariona G. Romneya z Pierwszego Prezydium:

„Podstawowa zasada i zasadność prawa poświęcenia ‘polega na tym, że wszystko, co mamy, należy do Pana; zatem Pan może wezwać nas, abyśmy oddali Mu coś lub wszystko z tego, co posiadamy, ponieważ należy to do Niego […]. (NiP 104:14–17, 54–57)’ (J. Reuben Clark jun., w: Conference Report, październik 1942, str. 55)” („Living the Principles of the Law of Consecration”, Ensign, luty 1979, str. 3).

Uwaga: Poniższa lekcja z użyciem pomocy dydaktycznych ukazuje w uproszczony sposób, jak prawo poświęcenia funkcjonowało w Kościele do około 1833 roku. Później Kościół zmodyfikował tę praktykę. Było kilka etapów praktykowania prawa poświęcenia i modyfikacji jego praktykowania w kolejnych latach.

Poproś sześciu uczniów, aby wyszli na przód klasy. Wręcz każdemu z nich pusty kubek. Wypełnij kubki wodą z dzbanka. Wypełnij jeden kubek do linii, którą na nim zaznaczyłeś, wypełnij trzy kubki wodą ponad te linie i wypełnij dwa kubki wodą poniżej zaznaczonych linii. Wyjaśnij, że każdy kubek symbolizuje rodzinę, a linia na każdym kubku symbolizuje potrzeby i prawe pragnienia tej rodziny. Kubki z wodą wypełnioną poniżej zaznaczonej linii symbolizują rodziny, które nie mają wystarczających środków pieniężnych ani dóbr, aby zaspokoić swoje potrzeby.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 42:31. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, jaki był pierwszy krok, który ci święci mieli podjąć, aby żyć według prawa poświęcenia.

Jaki był pierwszy krok, który ci święci mieli podjąć, aby żyć według prawa poświęcenia? (To, co posiadali, było składane „przed biskupem […] Kościoła i jego doradcami”. Innymi słowy, mieli okazać swą gotowość do poświęcenia swoich pieniędzy i własności dla Kościoła).
Kogo reprezentuje biskup? (Pana).

Poproś sześciu uczniów, aby wlali wodę ze swoich kubków do dzbanka, co symbolizuje członków Kościoła przekazujących swoją własność Kościołowi według prawa poświęcenia. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 42:32, a pozostali uczniowie niech odszukają, jaki był drugi krok, który mieli podjąć święci, aby żyć według prawa poświęcenia.

Wyjaśnij, że każda rodzina współpracowała z biskupem i otrzymywała tzw. „służbę” (NiP 42:72). Oznacza to, że każdej rodzinie powierzono własność i materiały od Pana. Rodziny były właścicielami nieruchomości i otrzymywały materiały oraz zarządzały według swej woli „służbą” — tym, co zostało im oddane pod opiekę. Jako zarządcy własnością i materiałami Pana członkowie byli przed Nim w pełni odpowiedzialni za to, co zostało im powierzone.

Nalej wodę z dzbanka do każdego kubka do zaznaczonych linii.

Aby pomóc uczniom zrozumieć, w jaki sposób biskup rozdysponował materiały pomiędzy różne rodziny, poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 51:3. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, w jaki sposób biskup (w tym przypadku był nim Edward Partridge) przydzielał część każdej rodzinie. Możesz im zasugerować, aby zapisali odsyłacz: NiP 51:3 na marginesie swoich pism świętych, obok wersetu: Nauki i Przymierza 42:33.

W jaki sposób biskup przydzielał część każdej rodzinie? (Przydział części był uzależniony od sytuacji każdej rodziny, pragnień oraz potrzeb jej członków).

Poproś kolejnego ucznia, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 82:17. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, w jaki sposób Pan rozpoznaje pragnienia i potrzeby człowieka. Możesz im zasugerować, aby zapisali odsyłacz: NiP 82:17 na marginesie swoich pism świętych, obok wersetu: Nauki i Przymierza 42:33.

Czego Pan wymaga od ludzi, którzy zgłaszają biskupowi swoje pragnienia i potrzeby według tego, co podaje ten werset? (Mają być sprawiedliwi, innymi słowy — prawi i uczciwi).

Pokaż uczniom wodę, która została w dzbanku. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:33–36. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, co Pan przykazał zrobić świętym z poświęconą własnością, która pozostała po przydzieleniu zwierzchnictwa (służby).

Co święci mieli zrobić z własnością, która pozostała po przydzieleniu zwierzchnictwa (służby), czyli inaczej z „[resztką]”, zgodnie z przykazaniem Pana? (Mieli tego użyć, aby pomóc biednym, finansować wznoszenie budynków Kościoła oraz pomagać członkom w potrzebie). Co, waszym zdaniem, reprezentuje dzbanek w tych wersetach? (Magazyn).
W jaki sposób poświęcenie pomaga troszczyć się o biednych i potrzebujących?
W jaki sposób prawo poświęcenia jest błogosławieństwem dla Kościoła?
Dlaczego życie według prawa poświęcenia może być trudne?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 42:38. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają zasadę, której uczy Pan na temat czynienia dobra bliźnim.

Jakiej zasady uczy Pan na temat czynienia dobra bliźnim? (Uczniowie powinni powiedzieć, że jeśli czynimy dobro bliźnim, to czynimy je Panu. Zapisz tę zasadę na tablicy).
W jaki sposób prawda ta pomogła świętym okazać chęć poświęcenia swojej własności? Jak zapamiętanie tej prawdy wam pomoże?
Kiedy czuliście, że służyliście Panu, ponieważ nieśliście pomoc bliźnim?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:40–42. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, jakie cechy trzeba posiadać, aby żyć według prawa poświęcenia. (Aby pomóc uczniom w rozumieniu, jakie zastosowanie może mieć werset 40. w ich życiu, możesz wyjaśnić, że Pan nie oczekuje, iż będziemy szyć sobie ubrania. Jednak chce, abyśmy wyglądali czysto i schludnie).

W wersecie: Nauki i Przymierza 42:42 słowo bezczynny oznacza leniwy. Dlaczego osobie, która jest bezczynna, będzie trudno żyć według prawa poświęcenia?

Podziel uczniów na grupy liczące po dwie lub trzy osoby. Wyjaśnij, że chociaż nie przykazano nam żyć według prawa poświęcenia w taki sam sposób, jak pierwszym świętym, to prawo to wciąż obowiązuje. Poproś każdą grupę o przeczytanie na głos następującego oświadczenia wypowiedzianego przez Prezydenta Spencera W. Kimballa. Niech wsłuchają się w to, co współcześnie oznacza dla nas życie według prawa poświęcenia. Następnie poproś członków każdej grupy o przedyskutowanie odpowiedzi na pytania wymienione po tym oświadczeniu. (Możesz zasugerować uczniom, aby zapisali to zdanie na marginesie swoich pism świętych, obok wersetu 30.).

„Poświęcenie to oddanie swego czasu, talentów i środków na opiekę nad osobami, które znajdują się w potrzebie — czy to duchowej, czy też doczesnej — i budowanie królestwa Pana” („Welfare Services: The Gospel in Action”, Ensign, listopad 1977, str. 78).

W jakiej potrzebie może być ktoś z waszego otoczenia (innej niż finansowa)?
Jakie macie talenty i środki oraz ile macie czasu, aby pomagać osobom w potrzebie?
Kiedy byliście błogosławieni przez kogoś, kto poświęcił swój czas, talenty i środki, aby wam pomóc?

Na zakończenie złóż swoje świadectwo na temat zasad omawianych w trakcie tej lekcji.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 42:30–34. Prawo poświęcenia

Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił, że „Zjednoczone Braterstwo, czyli prawo poświęcenia nie zakłada, że bezczynny będzie spożywał chleb pracującego. Podczas gdy wszyscy współdzielą, nikt nie będzie posiadał więcej niż ktoś inny, a wszyscy udzielają ze służby i pracy dla wspólnej korzyści” (Church History and Modern Revelation, 2 tomy [1953], 1:205).

Nauki i Przymierza 42:30–34. Porównywanie Pańskiego prawa poświęcenia do programów socjalistycznych

Niektórzy sugerują, że praktykowanie prawa poświęcenia oraz system zjednoczonego braterstwa, to odmiana religijnej formy socjalizmu bądź komunizmu. Inni twierdzą, że było to ulepszenie albo ekonomicznych teorii z czasów Józefa Smitha, albo wspólnotowych eksperymentów w ramach nowej religii. To są fałszywe założenia. W bardziej współczesnych czasach Prezydent Marion G. Romney z Pierwszego Prezydium określił objawiony system zjednoczonego braterstwa:

„(1) Kamieniem węgielnym Zjednoczonego Braterstwa jest wiara w Boga i przyjęcie Go jako Pana [tej] ziemi i autora Zjednoczonego Braterstwa […].

(2) Zjednoczone Braterstwo jest stosowane z wolnej nieprzymuszonej woli, czego dowodem jest poświęcenie całej własności dla Kościoła Boga […].

(3) […] Zjednoczone Braterstwo działa w oparciu o zasadę prywatnej własności i indywidualnego zarządzania […].

(4) Zjednoczone Braterstwo nie jest organizacją polityczną […].

(5) Prawi ludzie skłaniają się do Zjednoczonego Braterstwa […].

Zjednoczone Braterstwo wywyższa biednych i korzy bogatych. W tym procesie obie strony są uświęcone. Biednemu, uwolnionemu z więzów i ograniczeń ubóstwa, umożliwia się jako człowiekowi wolnemu powstanie do pełni jego potencjału — zarówno w zakresie doczesnym, jak i duchowym. Bogaci na mocy poświęcenia przekazują swoją nadwyżkę dla korzyści biednych, nie z przymusu, ale z chęcią, czyli z wolnej woli, w dowód miłosierdzia dla bliźnich, które opisał Mormon jako ‘czystą miłość Chrystusową’ (Moroni 7:47)” (w: Conference Report, kwiecień 1966, str. 97).

Prezydent J. Reuben Clark jun. z Pierwszego Prezydium powiedział: „Zjednoczone Braterstwo nie było rozumiane przez ogół […]. [To] nie jest system wspólnotowy […]. Zjednoczone Braterstwo i komunizm nie są tożsame” (w: Conference Report, październik 1943, str. 11).

Prezydent Romney wyjaśnił, że musimy wziąć osobistą odpowiedzialność za troskę o biednych i potrzebujących: „W tym współczesnym świecie dotkniętym zafałszowaniem planu Pana nie możemy ulec zwiedzeniu, przypuszczając, że możemy uchylić się od zobowiązania wobec biednych i potrzebujących, przenosząc odpowiedzialność za nich na instytucje rządowe czy inne organizacje społeczne. Jedynie przez dobrowolne udzielanie z powodu wielkiej miłości do bliźnich, możemy rozwinąć miłosierdzie opisane przez Mormona, jako ‘czystą miłość Chrystusową’ (Moroni 7:47)” („Caring for the Poor and Needy” Ensign, styczeń 1973, str. 98).

Prezydent Clark złożył następujące oświadczenia na temat świadczeń socjalnych:

„Udostępnianie tej ogromnej liczby świadczeń przyczyniło się do tego, że wiele setek tysięcy ludzi — a być może i miliony — umiłowało bezczynność, czyli poczucie, że to świat powinien zapewnić im byt. Jest pożywką dla niektórych najbardziej niszczycielskich politycznych wymyślonych reguł, które są utrzymywane w mocy […] i myślę, że to może przyczynić się do poważnych politycznych problemów” (cytowane w: Marion G. Romney, „Church Welfare Services’ Basic Principles”, Ensign, maj 1976, str. 121).

„Społeczeństwo nie ma w obowiązku nikomu zapewnić bezczynnego życia, bez względu na wiek. Nigdy i nigdzie nie widziałem w Piśmie Świętym wezwania do tego czy też takiego nakazu. W przeszłości żadne wolne społeczeństwo nie mogło utrzymać wielkich grup w bezczynności i zachować niepodległość” (w: Conference Report, kwiecień 1938, str. 107).

Nauki i Przymierza 42:30–34, 54–55. Pierwsze systemy wspólnotowe, które poprzedzały objawienie o prawie poświęcenia

W czasach Józefa Smitha niektóre grupy ludzi usiłowały uformować systemy wspólnotowe, w których grupa współdzieliłaby własność wszystkich, nieruchomości i materiały. Przed objawieniem o prawie poświęcenia niektórzy członkowie Kościoła w Ohio uformowali taką grupę. Niektóre ich praktyki były problematyczne:

„Kiedy [Józef Smith] przybył do Ohio, odkrył, że grupa składająca się z około 50 osób utworzyła społeczne przedsięwzięcie w oparciu o własną interpretację słów znajdujących się w Dziejach Apostolskich, o pierwszych świętych, którzy mieli wszystko wspólne (zob. Dzieje Apostolskie 2:44–45; 4:32). Grupa ta, znana jako ‘rodzina’ […], składała się z członków Kościoła mieszkających w gospodarstwie Isaaca Morleya w pobliżu miejscowości Kirtland. Kiedy John Whitmer przybył tam w połowie stycznia, zauważył, że ich poczynania były źródłem licznych problemów. Na przykład Heman Bassett wziął zegarek kieszonkowy należący do Leviego Hancocka i go sprzedał. Zapytany, dlaczego tak postąpił, Heman odpowiedział: ‘Och, myślałem, że to wszystko należy do rodziny’. Levi odpowiedział, że nie pochwala takich rodzinnych przedsięwzięć i nie będzie tego dłużej znosił [Levi W. Hancock, „Levi Hancock Journal”, LDS Historical Department, Salt Lake City, str. 81]”.

„Prorok Józef Smith […] zdał sobie sprawę, że istnieje potrzeba ustanowienia doskonalszego systemu, aby zaspokoić coraz większe potrzeby ekonomiczne Kościoła. Potrzebne były środki na sfinansowanie różnych przedsięwzięć Kościoła, takich jak publikacja objawień i ulotek misjonarskich […]. Pieniądze, dobra i mienie były potrzebne, aby pomóc biednym oraz imigrantom, którzy poświęcili wiele dla zgromadzenia się w Ohio, tak więc Józef zwrócił się w tej kwestii do Pana” (Church History in the Fulness of Times Student Manual, 2 wyd. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 95).

Objawienie znajdujące się w Naukach i Przymierzach w rozdziale 42., w którym wyjawione zostało prawo poświęcenia Pana, było jednym z kilku objawień, które zostało dane w odpowiedzi na zapytanie Józefa.

Nauki i Przymierza 42:34, 55. Magazyn biskupa

„W 1831 roku Pan objawił Prorokowi Józefowi, że członkowie Kościoła powinni ‘[udzielać] substancji swojej biednym […] i złożyć [ją] przed biskupem […], [aby była] przechowywana w [Jego] magazynie do rozdania biednym i potrzebującym’ (NiP 42:31, 34).

Ponad 180 lat później magazyny biskupa na całym świecie wciąż są wsparciem biskupa w powołaniu, aby ‘[być wiernym]; stać na urzędzie, jaki [mu Pan wyznaczył, wspomagać] słabych, [podnosić] ręce, co zwisają i [wzmacniać] słabe kolana’ (NiP 81:5).

Bez względu na to, czy jest to budynek ze zmagazynowaną żywnością lub innymi produktami czy też materiały w okręgu, z których może korzystać biskup, to magazyn biskupa jest wykorzystywany do troszczenia się o osoby w potrzebie.

W kościelnym podręczniku Basic Principles of Welfare and Self-Reliance (2009) napisane jest, że ‘magazyn Pana dostępny jest dla każdego biskupa i istnieje w każdym okręgu. Wbrew mądrości świata magazyn Pana nie ogranicza się do budynku czy miejsca przechowywania zapełnionego dobrami oczekującymi przydziału’.

Tam, gdzie nie ma dostępnych budynków, biskupi mogą nabywać potrzebne artykuły od lokalnych przedsiębiorców z funduszu ofiary postnej” („Bishops’ Storehouse Opens the Windows of Heaven”, Church News and Events, 20 maja 2011, strona internetowa: LDS.org).