W czerwcu i lipcu 1830 roku Józef Smith i inni członkowie Kościoła stali się obiektem intensywnych prześladowań. W tym trudnym okresie Pan wzmocnił Józefa Smitha i Olivera Cowdery’ego i poinstruował ich w kwestii przynależnych im obowiązków, dając objawienie zawarte w rozdziale: Nauki i Przymierza 24. Pan przekazał także wskazówki dotyczące wyrażania powszechnej zgody w Kościele, o czym mowa w rozdziale: Nauki i Przymierza 26.
Józef Smith i Oliver Cowdery otrzymują rady dotyczące swych powołań
Przed lekcją napisz na tablicy następujące pytanie: Co robicie, kiedy życie nastręcza wam trudności?
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie trudną lub frustrującą sytuację, w jakiej się kiedyś znaleźli, i to, jak sobie z nią poradzili? Poproś kilkoro z nich o podzielenie się swoimi doświadczeniami. (Przypomnij uczniom, że niektóre doświadczenia są zbyt święte lub osobiste, by o nich mówić).
Wyjaśnij, że Józef Smith doświadczył wielu trudnych okresów w swoim życiu. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wprowadzenie do rozdziału 24. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach świętych i wyszukali, w jakich okolicznościach dane zostało to i następne dwa objawienia.
Aby zilustrować prześladowania, jakich doświadczyli w tym okresie Józef Smith i inni członkowie Kościoła, możesz poprosić jednego z uczniów, aby własnymi słowami podsumował to, co jest napisane w poniższym rysie historycznym (możesz przekazać mu te informacje przed lekcją, aby miał wystarczająco dużo czasu, żeby się przygotować):
W czerwcu 1830 roku Józef Smith udał się z kilkoma osobami do Colesville w stanie Nowy Jork, aby spotkać się z osobami, które były zainteresowane przyjęciem chrztu. W ramach przygotowań do mających się odbyć następnego dnia (w niedzielę) chrztów zatamowano strumień, ale wrogo nastawiony tłum zniszczył w nocy tamę. Wczesnym rankiem w poniedziałek odbudowano ją i 13 osób, w tym Emma Smith, zostało ochrzczonych. Jednak zanim chrzty dobiegły końca, zgromadził się tłum około 50 mężczyzn, którzy zaczęli urągać i grozić świętym. Święci zebrali się wieczorem, aby konfirmować ochrzczone wcześniej tego dnia osoby, ale zanim zdołano dokonać konfirmacji, Józef został aresztowany pod zarzutem „zakłócania porządku publicznego i powodowania rozruchów w okolicy poprzez głoszenie Księgi Mormona” (zob. History of the Church, 1:86–88).
W drodze na rozprawę Józefowi udało się zbiec przed tłumem dzięki pomocy życzliwego policjanta, który go eskortował. Po stawieniu się na rozprawie i oczyszczeniu ze stawianych mu zarzutów Józef został natychmiast ponownie aresztowany przez policjanta z innego hrabstwa. Tej nocy Józef był ośmieszany i lżony przez „pokaźną grupę mężczyzn”, a następnego ranka stanął przed sądem. Józef został ponownie oczyszczony z zarzutów, a w drodze do domu umknął kolejnej grupie zbirów (zob. History of the Church, 1:88–96).
Józef Smith i Oliver Cowdery podjęli jeszcze jedną próbę spotkania się z nowo ochrzczonymi członkami w Colesville, ale wkrótce po ich przybyciu znów zebrał się motłoch. Józef i Oliver musieli ratować się ucieczką, niemal cudem umykając przed tłumem, który ścigał ich przez całą noc (zob. History of the Church, 1:97). Józef powiedział o tej próbie: „Pomimo wściekłości naszych wrogów, byliśmy pełni otuchy i wydarzyło się wiele rzeczy wzmacniających naszą wiarę i radujących nasze serca” (History of the Church, 1:101).
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos ostatnie zdanie wprowadzenia do rozdziału: Nauki i Przymierza 24. Możesz zasugerować, aby uczniowie je sobie zaznaczyli. Poproś ich, aby w trakcie lekcji zastanowili się, jak rada, której Pan udzielił Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu, może pomóc również im w czasie trudnych doświadczeń.
Napisz na tablicy następujące słowa:
Wzmacnianie i otucha
Wskazówki
Poproś uczniów, aby przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 24:1–12 w parach. Poproś jednego z uczniów z każdej pary, aby po cichu przeczytał te wersety i wyszukał zwroty, które mogły wzmocnić Proroka i Olivera Cowdery’ego i dodać im otuchy. Poproś drugiego ucznia w każdej parze, aby przeczytał te wersety i wyszukał wskazówki, jakie przekazał Pan. Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, aby opowiedzieli swojej parze o tym, czego się dowiedzieli. Poproś obu uczniów, aby wybrali po jednym zwrocie, który miał dla nich szczególne znaczenie i opowiedzieli o nim, kiedy będą omawiać, jak ich zdaniem te słowa zachęty czy pouczenia od Pana mogły pomóc Józefowi Smithowi i Oliverowi Cowdery’emu.
Kiedy uczniowie skończą omawiać ze sobą wersety: Nauki i Przymierza 24:1–12, poproś kilku z nich, aby powiedzieli, czego się nauczyli. Kiedy będą udzielać odpowiedzi, zapisz w odpowiedniej kolumnie na tablicy słowa zachęty i pouczenia, które będą wymieniać.
Jakiej zasady możemy nauczyć się z wersetu: Nauki i Przymierza 24:8 odnośnie do tego, co może nam pomóc w chwilach cierpienia? (Możesz wyjaśnić, że cierpienie to przyczyna lub stan boleści, rozpaczy albo udręki. Uczniowie mogą użyć różnych sformułowań, ale upewnij się, że rozpoznają następującą zasadę: Pan będzie z nami, jeśli będziemy cierpliwi i wytrwamy w naszych cierpieniach. Zapisz tę zasadę na tablicy).
Aby pomóc uczniom zrozumieć tę zasadę, poproś ich, żeby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania w skrócie wyjaśnili, co ich zdaniem oznacza wytrwanie i bycie cierpliwym. Poproś kilku z nich, aby przeczytali na głos swoje wyjaśnienia. Uzupełnij ich przemyślenia wyjaśnieniem, że w sensie ewangelicznym „przetrwać cierpienia” może oznaczać pozostanie wiernym Panu i przechodzenie przez próby z odwagą.
Dlaczego trudno jest zachować cierpliwość w cierpieniach?
W jakich sytuacjach byliście świadkami tego, jak ludzie wykazali się cierpliwością i pozostali wierni w cierpieniach?
W jaki sposób Pan okazał tym ludziom, że jest z nimi?
Aby pomóc uczniom rozpoznać prawdę związaną z zapisaną na tablicy zasadą, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 24:10–12. Poproś uczniów, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, błogosławieństwa, jakie Pan obiecał Oliverowi Cowdery’emu, jeśli pozostanie wierny w swoim powołaniu i będzie głosił ewangelię.
Jakie błogosławieństwa Pan obiecał Oliverowi, jeśli pozostanie wierny w czynieniu tego, o co go poprosił? (Pomóż uczniom dostrzec następujące obietnice: „Ja jestem z nim do końca” [werset 10.]. „We mnie chwałę mieć będzie” [werset 11.]. „A udzielę mu siły, jaka jest nieznana między ludźmi” [werset 12.]).
Napisz na tablicy następujące słowa: Jeśli…, to…
Poproś uczniów, aby wyszukali przykład zwrotu przyczynowo-skutkowego „jeśli — to”, opisujący zasadę, której uczymy się z wersetów: Nauki i Przymierza 24:10–12. (Uczniowie mogą rozpoznać wiele zasad, ale upewnij się, że podkreślisz następującą: Jeśli będziemy wiernie czynić to, o co nas prosi Pan, On nas wzmocni. Uzupełnij zdanie na tablicy).
W jaki sposób Pan dodał wam sił, kiedy byliście Mu wierni?
Poproś uczniów, aby zapisali jedną rzecz, którą mogą zrobić, aby mogli być cierpliwi i pozostać wierni Panu, kiedy doświadczą w życiu trudności. Możesz opowiedzieć o tym, jak Pan cię wzmocnił i pozostał z tobą, ponieważ pozostałeś wierny w trudnych chwilach.
Pan poucza Józefa Smitha i Olivera Cowdery’ego na temat pracy, jaką mają wykonać, i ludzi, którzy będą im przeciwni
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 24:13–19 i wyjaśnij, że Pan poinstruował Józefa Smitha i Olivera Cowdery’ego w kwestii cudów, jakich mogą dokonywać w Jego imieniu. Powiedział im także o ochronie, na jaką mogą liczyć, kiedy ludzie będą im przeciwni. Możesz wyjaśnić, że wskazówki, jakie dał im Pan, różnią się od wytycznych, które otrzymują misjonarze w naszych czasach. Na przykład: Pan pozwolił im „[otrzepać] kurz ze […] stóp” jako świadectwo przeciwko tym, którzy ich nie przyjmą (NiP 24:15). Czyni się tak jedynie w skrajnych okolicznościach. Pełnoetatowi misjonarze nie są do tego upoważnieni w naszych czasach. Józef Smith i Oliver Cowdery otrzymali również przykazanie, aby „[nie brali] z sobą ni szeląga czy tobołka” (zob. NiP 24:18), czyli żeby podróżowali bez pieniędzy, polegając na dobroci członków Kościoła i innych ludzi, którzy mieli im zapewnić pożywienie i schronienie. Dzisiaj Pan nie nakazuje pełnoetatowym misjonarzom podróżować bez grosza.
Pan poucza Józefa Smitha, Olivera Cowdery’ego i Johna Whitmera
Wyjaśnij, że w wersecie: Nauki i Przymierza 26:1 znajdują się dalsze instrukcje dla Józefa Smitha, Olivera Cowdery’ego i Johna Whitmera. Pan ponownie podkreślił ważną zasadę dotyczącą zarządzania Kościołem. Aby wprowadzić tę zasadę, poproś uczniów, żeby wyobrazili sobie, że przyjaciel należący do innego wyznania udaje się z nimi na spotkanie, podczas którego okazywane jest poparcie urzędnikom kościelnym. Zapytaj, jak wytłumaczyliby mu praktykę udzielania poparcia. (Możesz poprosić dwóch uczniów, aby odegrali tę scenkę).
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 26:2. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach świętych i wyszukali zwrot, który dotyczy praktyki udzielania poparcia. Po przeczytaniu wersetu zapytaj uczniów, czego się dowiedzieli. Możesz zaproponować, żeby zaznaczyli słowa opisujące następującą zasadę: Wszystkie sprawy mają być dokonane przez powszechną zgodę w Kościele.
Jak myślicie, co oznacza zwrot „powszechna zgoda”? (Możesz wyjaśnić, że sformułowanie „powszechna zgoda” odnosi się do praktyki korzystania przez członków Kościoła ze swej wolnej woli, by wyrazić poparcie lub jego brak dla propozycji przedstawionej przez przywódcę w Kościele. Nasze poparcie okazujemy podczas spotkań sakramentalnych, spotkań palika i konferencji generalnych poprzez podniesienie prawej ręki).
Jaka jest różnica pomiędzy udzielaniem poparcia na mocy zasady powszechnej zgody a głosowaniem?
Możesz wyjaśnić, że w Swoim królestwie Pan często objawia decyzje Swoim wyznaczonym sługom. Jednak w niektórych przypadkach pozwala On przywódcom podejmować decyzje na podstawie powierzonego im upoważnienia. Duch Święty potwierdza te decyzje, a członkowie Kościoła, korzystając z przywileju wolności wyboru, mogą okazać swoją chęć poparcia tych decyzji. Poparcia, według prawa powszechnej zgody, udziela się w przypadku powołań kościelnych, ustanowień w kapłaństwie i objawień. Za każdym razem, kiedy podnosimy rękę, aby poprzeć osobę lub decyzję przedstawioną podczas spotkania w Kościele, korzystamy z prawa powszechnej zgody.
Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć znaczenie poparcia, którego udzielamy innym, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź Prezydenta Gordona B. Hinckleya. Poproś uczniów, aby rozpoznali trzy rzeczy, do których się zobowiązujemy, kiedy udzielamy poparcia według zasady powszechnej zgody.
Obraz
Prezydent Gordon B. Hinckley
„Procedura udzielania poparcia to coś o wiele więcej niż rytualne podniesienie ręki. To zobowiązanie, że będziemy wspierać i popierać tych, którzy zostali wybrani, a także im pomagać” („This Work Is Concerned with People”Ensign, maj 1995, str. 51).
Do czego się zobowiązujemy, kiedy podnosimy rękę w geście poparcia?
Zapytaj uczniów, czy udzielono im kiedyś poparcia do ustanowienia, przejścia do wyższej organizacji lub powołania.
Co czuliście, wiedząc, że udzielono wam poparcia?
Co możemy zrobić, aby wspierać innych na trzy sposoby, które wymienił Prezydent Hinckley? (Zapisz odpowiedzi uczniów na tablicy).
Poproś uczniów, aby zapisali nazwisko osoby, której udzielili poparcia przez podniesienie ręki (na przykład: proroka, apostoła, biskupa lub przywódcy młodzieży). Poproś, aby napisali jedną rzecz, którą uczynią, aby okazać więcej poparcia tej osobie. Złóż świadectwo o błogosławieństwach, jakie płyną z udzielania poparcia przywódcom Kościoła.
Cuda wymienione w wersecie: Nauki i Przymierza 24:13 to znaki, które według słów Zbawiciela będą towarzyszyć osobom wierzącym (zob. Ew. Marka 16:17–18). Prezydent Spencer W. Kimball nauczał, że tam, „gdzie jest kapłaństwo [Pana] i gdzie znaleźć można wiarę, tam będą znaki jego mocy, nie na pokaz, ale dla błogosławieństwa ludu” („President Kimball Speaks Out on Administration to the Sick”, New Era, październik 1981, str. 45). W naszych czasach osoby wierzące doświadczają uzdrowienia i cudów tak samo, jak w przeszłości. Nie słyszymy jednak o wszystkich uzdrowieniach i cudach, jakie mają miejsce. Tego rodzaju doświadczenia są święte. Często osoby, które doświadczają takich cudów, czują, że powinny zachować je dla siebie.
Starszy James E. Talmage z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:
Obraz
Starszy James E. Talmage
„Ceremonialne strząśnięcie prochu ze stóp, jako świadectwo przeciwko danej osobie, było rozumiane przez Żydów jako symboliczne zerwanie więzów i wyrzeczenie się wszelkiej odpowiedzialności za potencjalne konsekwencje tego czynu. Stało się ono obrzędem oskarżenia i świadectwem, zgodnie z instrukcjami, jakie Pan dał Swoim apostołom […]. W obecnej dyspensacji Pan w podobny sposób pouczył Swe upoważnione sługi, aby świadczyli w ten sposób przeciw ludziom, którzy rozmyślnie i złośliwie sprzeciwiają się przedstawionej z upoważnienia prawdzie (zob. Nauki i Przymierza 24:15; 60:15; 75:20; 84:92; 99:4). Odpowiedzialność za złożenie przed Panem świadectwa przy pomocy tego oskarżającego symbolu jest tak wielka, że do środka tego uciec można się jedynie w nadzwyczajnych i ostatecznych okolicznościach, kiedy nakazuje to Duch Pana” (Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 345; zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 50).
W objawieniu danym Józefowi Smithowi, Oliverowi Cowdery’emu i Johnowi Whitmerowi Pan powiedział, że podczas „[następnej Konferencji] […] [dowiedzą] się, co [mają] czynić” (NiP 26:1). Objawienie to dane zostało w lipcu 1830 roku. Podczas konferencji, która odbyła się we wrześniu 1830 roku, Józef Smith „wyznaczony został głosem Konferencji do otrzymywania i zapisywania Objawień i Przykazań dla tego Kościoła” (w: Far West Record: Minutes of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, 1830–1844, wyd. Donald Q. Cannon i Lyndon W. Cook [1983], str. 3).
Prezydent Joseph Fielding Smith uczył nas o okolicznościach, w których można nie okazać poparcia:
Obraz
Prezydent Joseph Fielding Smith
„Nie mam prawa podnieść ręki przeciwko powołaniu danej osoby do jakiejkolwiek pozycji w tym Kościele po prostu dlatego, że jej nie lubię albo z powodu osobistej urazy lub niechęci, które mogę żywić, jedynie z wyjątkiem sytuacji, w której osoba ta jest winna czynienia zła, przekroczenia praw Kościoła, dyskwalifikujących ją do zajmowania pozycji, do której jest powoływana” (Doctrines of Salvation, zebr. Bruce R. McConkie, 3 tomy [1954–1956], 3:124; zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 52).