Podróż przez stan Iowa; Nauki i Przymierza 136:1–18

Wprowadzenie

W lutym 1846 roku święci zaczęli opuszczać Nauvoo i wyruszać w podróż na zachód przez terytorium stanu Iowa. Prezydent Brigham Young otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 136 w Kwaterze Zimowej w stanie Nebraska w styczniu 1847 roku. Dzisiejsza lekcja omawia fragment: Nauki i Przymierza 136:1–18, który zawiera rady Pana dotyczące tego, w jaki sposób święci mieli się zorganizować i przygotowywać do podróży na zachód.

Propozycje dotyczące nauczania

Święci w dniach ostatnich przemierzają terytorium stanu Iowa i zakładają siedlisko w Kwaterze Zimowej

Zasłoń jednemu z uczniów oczy i postaw go po jednej stronie sali. Następnie poprzestawiaj przedmioty w sali, robiąc to na tyle głośno, aby uczeń był tego świadomy. Poproś ucznia z zasłoniętymi oczami, aby wybrał kolegę, który będzie udzielał mu wskazówek, jak przejść na drugą stronę sali. Kiedy dokona już wyboru, zapytaj:

Dlaczego wybrałeś tę osobę?
Jak zaufanie, które pokładamy w danej osobie, wpływa na to, jak ściśle przestrzegamy jej wskazówek?

Poproś przewodnika, aby dając wskazówki, bezpiecznie przeprowadził ucznia z zawiązanymi oczami na drugą stronę sali. Następnie poproś obu uczniów, aby powrócili na swoje miejsca.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższy akapit opisujący wyjazd świętych z Nauvoo. Niech klasa słucha i zastanowi się, pod jakimi względami doświadczenie świętych przypominało doznania ucznia, który musiał przejść przez salę z zawiązanymi oczami.

Z powodu zagrożenia przemocą ze strony miejscowych grup zbrojnych, święci zaczęli opuszczać Nauvoo w lutym 1846 roku i wyruszyli na zachód przez terytorium stanu Iowa. „Opuszczenie Nauvoo był dla świętych aktem wiary. Wyjechali, nie wiedząc dokładnie, dokąd się udają ani kiedy dotrą na miejsce i będą mogli się osiedlić. Wiedzieli jedynie, że istniało realne zagrożenie, że zostaną wypędzeni z Illinois przez swych wrogów i że ich przywódcy otrzymali objawienie, by ustanowić bezpieczne siedlisko gdzieś w rejonie Gór Skalistych” (Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2., [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 309).

Pod jakim względem doświadczenie świętych opuszczających Nauvoo przypominało doznania ucznia, który musiał przejść przez salę z zawiązanymi oczami? (W obu przypadkach osoby polegały na wizji i wskazówkach kogoś, komu ufały, że pomoże im dotrzeć do celu).
Jakie lekcje możemy wyciągnąć z doświadczenia świętych, kiedy opuszczali Nauvoo? (Uczniowie mogą użyć różnych sformułowań, lecz powinni wyrazić następującą zasadę: Kierujemy się wiarą, kiedy postępujemy zgodnie z radami i wskazówkami przywódców Kościoła).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej historii o Williamie Claytonie. Niech uczniowie odnajdą przykłady wiary brata Claytona.

„Do jednej z pierwszych grup, które miały opuścić Nauvoo, został powołany William Clayton, który pozostawił swą żonę, Dianthę, razem z jej rodzicami, zaledwie miesiąc przed wydaniem na świat pierwszego dziecka. Wlokąc się po błotnistych drogach i zatrzymując się w zimnych namiotach, zszargał sobie nerwy, martwiąc się o stan Dianthy. Dwa miesiące później nadal nie wiedział, czy urodziła dziecko bezpiecznie, ale w końcu otrzymał radosną wiadomość, że urodził się ‘zdrowy, grubiutki chłopiec’. Prawie zaraz po tym, gdy usłyszał tę wieść, William usiadł i napisał pieśń, która miała szczególne znaczenie nie tylko dla niego, ponieważ stała się hymnem natchnienia i wdzięczności członków Kościoła przez wiele pokoleń. Była to pieśń ‘Chodź, chodź, mój bracie’” (Nasze dziedzictwo: Krótka historia Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich [1996], str. 72).

Poproś uczniów, by zaśpiewali razem trzy pierwsze zwrotki „Naprzód marsz, święci” (Hymny, nr 19). (Możesz też wcześniej poprosić jednego lub grupę uczniów, by przygotowali się do odśpiewania pierwszych trzech zwrotek tego hymnu). Zanim zaśpiewacie poproś uczniów, by odnaleźli w słowach tego hymnu wyrażenia, które ilustrują wiarę świętych w Jezusa Chrystusa i zaufanie, jakie pokładali oni w swoich przywódcach.

Po odśpiewaniu pierwszych trzech zwrotek zapytaj:

W jaki sposób ten hymn ukazuje wiarę świętych w Jezusa Chrystusa i zaufanie, jakie pokładali oni w swoich przywódcach?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej historii o Orsonie i Catherine Spencerach. Niech pozostali odszukają przykłady wiary i zaufania małżeństwa Spencerów.

„Po wyjeździe z Nauvoo delikatna i krucha [Catherine] gwałtownie podupadła na zdrowiu z powodu narastających trudów życia na szlaku. Zrozpaczony mąż napisał do jej rodziców błagalny list z prośbą, by przyjęli córkę pod swój dach do czasu, gdy święci odnajdą miejsce, w którym będą mogli się osiedlić. W odpowiedzi napisano: ‘Niech wyrzeknie się swej haniebnej wiary, a będzie mogła przyjechać, ale jedynie wówczas, gdy to uczyni’.

Kiedy list odczytano, [Catherine] poprosiła męża, by przyniósł Biblię, otworzył ją na księdze Rut i przeczytał z rozdziału pierwszego wersety szesnasty i siedemnasty: ‘Nie nalegaj na mnie, abym cię opuściła i odeszła od ciebie; albowiem dokąd ty pójdziesz i ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz i ja zamieszkam; lud twój — lud mój, a Bóg twój — Bóg mój’” (Memoirs of John R. Young: Utah Pioneer 1847 [1920], str. 17–18). Wkrótce potem Catherine Spencer umarła.

Poproś uczniów, by zaśpiewali czwartą zwrotkę hymnu „Naprzód marsz, święci”. Niech zastanowią się, w jaki sposób jej słowa odnoszą się do Catherine Spencer. Gdy skończą śpiewać, zapytaj:

W jaki sposób słowa tej zwrotki odnoszą się do Catherine Spencer?

Zachęć uczniów, aby postawili sobie za cel rozwijanie swojej wiary i pilniejsze postępowanie zgodnie z radami i wskazówkami swoich przywódców kościelnych

. Wyjaśnij, że z powodu nadmiernych opadów deszczu i niewystarczających zapasów, przebycie około 500 kilometrów przez stan Iowa zajęło świętym, którzy opuścili Nauvoo w lutym 1846 roku, 4 miesiące. Tempo marszu spowolniły trudne warunki oraz fakt, że utracono pomoc ponad 500 krzepkich mężczyzn świętych w dniach ostatnich. Mężczyźni ci, znani później jako Mormoński Batalion, odpowiedzieli na wezwanie Prezydenta Brighama Younga, by wstąpić do armii Stanów Zjednoczonych i w ten sposób uzyskać pieniądze, które dopomogą ubogim członkom Kościoła odbyć podróż na zachód. Poświęcenie to pomogło w wielu sprawach, lecz sprawiło również, że wiele rodzin przez część podróży pozbawionych było mężów i ojców. Powolne tempo sprawiło, że przywódcy Kościoła postanowili wstrzymać wędrówkę do Gór Skalistych aż do wiosny 1847 roku. Radzili świętym, by osiedlili się gdzieś na okres zimowy. Jedna z największych osad — Kwatera Zimowa — znajdowała się na zachodnim brzegu rzeki Missouri na terenie obecnie należącym do stanu Nebraska.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał następujący opis Kwatery Zimowej i innych tymczasowych obozowisk:

Wielu świętych mieszkało w domach z bali, ziemiankach wykonanych z gałęzi wierzby i wysuszonego błota. Wielu ludzi nie miało dobrego schronienia przed zimnem. Szerzyły się i zbierały śmiertelne żniwo takie choroby, jak: malaria, zapalenie płuc, gruźlica, cholera czy szkorbut. Nim minęła pierwsza zima w osadach świętych zmarło ponad siedemset osób. (Zob. Nasze dziedzictwo, str. 72–73; Church History in the Fulness of Times Student Manual, str. 319–320).

Gdybyście byli wówczas ze świętymi w Kwaterze Zimowej, jakie uczucia budziłaby w was świadomość, że macie jeszcze przed sobą do przebycia setki kilometrów?

Nauki i Przymierza 136:1–18

Pan radzi świętym, aby się zorganizowali i przygotowywali do dalszej drogi na zachód

Poproś uczniów, aby szybko zapoznali się z treścią wstępu do rozdziału: Nauki i Przymierza 136 i odszukali, kiedy dane zostało to objawienie i kto je otrzymał. Poproś, by opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 136:1.

Jak, waszym zdaniem, pomogła świętym świadomość, że Pan nadal objawia im Swoją wolę? (Przykładowe odpowiedzi: objawienie to pomogło im pamiętać, że Pan wie, co się z nimi dzieje, że będzie im pomagał podczas dalszej podróży na zachód oraz że przemawia poprzez Prezydenta Brighama Younga tak, jak przemawiał za pośrednictwem Proroka Józefa Smitha).

Poproś kilkoro uczniów, aby na zmianę czytali na głos fragment: Nauki i Przymierza 136:2–5. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Pan nakazał zrobić świętym, by przygotowali się do dalszej drogi na zachód.

W jaki sposób miały zostać zorganizowane kompanie?
Jak myślicie, dlaczego należało zorganizować świętych w grupy posiadające wyznaczonych przywódców? W czym ta organizacja przypomina funkcjonowanie Kościoła w obecnych czasach? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, możesz zapisać na tablicy następującą prawdę: Pan organizuje Swoich świętych w grupy tak, aby każda osoba mogła być prowadzona i otoczona opieką).
Co werset 4. mówi o tym, w jaki sposób święci zostaną wzmocnieni?

Wyjaśnij, że z powodu chorób i zgonów w Kwaterze Zimowej i pobliskich obozach, wiele rodzin i osób potrzebowało pomocy finansowej, by móc kontynuować podróż na zachód.

Podziel uczniów na pary. Poproś ich, aby wspólnie przestudiowali fragment: Nauki i Przymierza 136:6–11 i odszukali, w jaki sposób święci mieli troszczyć się o potrzebujących. Zanim uczniowie przeczytają zadany fragment, wyjaśnij, że nie wszyscy święci wyjechali z Kwatery Zimowej w tym samym momencie. Wyrażenie „[ci], co mają pozostać” znajdujące się w wersecie 6. odnosi się do świętych, którzy mieli jeszcze przez jakiś czas przebywać w Kwaterze Zimowej i innych obozach.

Jakie słowa i zwroty w wersetach 6–11 mówią o tym, w jaki sposób święci mieli troszczyć się o potrzebujących?
Jakie słowo w wersecie 7. opisuje ludzi, którzy przygotowywali drogę dla innych? (Pionierzy).

Napisz na tablicy następującą definicję. (Cytat pochodzi z: Oxford English Dictionary, wyd. 2. [1989], „pioneer” [pionier]).

Pionier: osoba, która toruje nowe drogi i przygotowuje je dla tych, którzy przyjdą po niej.

Jakie obietnice, zgodnie z wersetem 11., Pan daje tym, którzy będą pomagać bliźnim w potrzebie i przygotują dla nich drogę? Czego możemy się nauczyć z tej historii? (Kiedy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą zasadę: Pan będzie nam błogosławić, kiedy będziemy pomagać bliźnim w potrzebie i przygotujemy dla nich drogę).

Poproś uczniów, aby w parach przedyskutowali odpowiedź na następujące pytanie:

Kto przygotował dla was drogę, abyście mogli cieszyć się z błogosławieństw ewangelii?

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad poniższym pytaniem. Następnie poproś kilkoro z nich, aby podzielili się swoimi odpowiedziami z resztą klasy.

Co zrobicie, aby być pionierami — by pomagać bliźnim w potrzebie i przygotować dla nich drogę, by mogli cieszyć się błogosławieństwami ewangelii?

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 136:12–18, wyjaśniając, że Pan nakazał Swym sługom, by nauczali świętych tego, co zostało przekazane w tym objawieniu.

Na zakończenie lekcji złóż świadectwo o prawdach, które były omawiane podczas tej lekcji oraz zachęć uczniów, aby stosowali te prawdy w swoim życiu.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 136:7, 9. Przygotowywanie drogi dla innych

Prezydent Thomas S. Monson nauczał:

„W słowniku pionier jest zdefiniowany jako: ‘osoba, która toruje nowe drogi i przygotowuje je dla tych, którzy przyjdą po niej’ [Oxford English Dictionary, wyd. 2. (1989), „pioneer”]. Czy możemy w jakiś sposób zdobyć się na odwagę i niewzruszenie zmierzać do celu, podobnie jak pionierzy z minionych pokoleń? Czy wy i ja możemy być, de facto, pionierami?

Wiem, że możemy. Och, jakże świat potrzebuje dzisiaj pionierów!”. („The World Needs Pioneers Today”, Ensign, lipiec 2013, str. 5).

Starszy Parley P. Pratt opisał, co święci robili, by przygotować drogę dla tych, którzy mieli przemierzać ten szlak po nich:

„Gdy wszystko zostało dograne i zorganizowane, obozy ruszyły w drogę. Przybyliśmy do miejsca nad jednym z dopływów Grand River, gdzie rozbiliśmy obóz na nieco dłużej, gdyż szmat drogi przebyliśmy przez błoto i grzęzawiska w strugach nieustającego deszczu. Tutaj ogrodziliśmy oraz obsadziliśmy dziesiątki hektarów pod publiczne gospodarstwo oraz założyliśmy osadę na użytek tych, którzy mieli pozostać na miejscu, oraz tych, którzy mieli tu po nas dotrzeć z Nauvoo. Nazwaliśmy to miejsce ‘Garden Grove’” (Autobiography of Parley P. Pratt, red. Parley P. Pratt jun. [1938], str. 342).

Nauki i Przymierza 136:8. Mormoński Batalion

W maju 1846 roku Jesse C. Little spotkał się z ramienia Kościoła z przedstawicielami rządu Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. Kościół chciał wiedzieć, czy święci w dniach ostatnich mogli wykonać jakąś służbę lub pracę dla rządu w zamian za finansowe wsparcie migracji członków na zachód. Kongres Stanów Zjednoczonych wypowiedział nieco wcześniej wojnę Meksykowi i prezydent James Polk omówił z Jessem C. Littlem inicjatywę, aby mężczyźni Kościoła wstąpili do Armii Stanów Zjednoczonych, a swój żołd przeznaczyli na wsparcie wyprawy na zachód. Gdy święci przemierzali równiny stanu Iowa, rekruterzy armii proponowali członkom Kościoła służbę wojskową na czas wojny meksykańsko-amerykańskiej. Na początku im odmawiano, lecz Prezydent Brigham Young zachęcił mężczyzn, by wstępowali do armii i w ten sposób uzyskali pieniądze, które pomogą ubogim członkom z Nauvoo odbyć podróż na zachód. Na wezwanie Prezydenta Younga do wojska zaciągnęło się ponad 500 osób. Byli znani jako Mormoński Batalion. W liczącym ponad 3000 km marszu mężczyznom towarzyszyła grupa kobiet i dzieci. Batalion dotarł do południowej Kalifornii, gdzie służył jako oddział zabezpieczający zdobyte tereny.

4 lipca 1846 roku Daniel B. Rawson zapisał: „Czułem złość i pogardę dla rządu, który pozwolił, bym cierpiał, by wygnano mnie z mojego własnego domu. Wygłosiłem nawet grubiańską uwagę, że: ‘Skazałbym ich wszystkich na potępienie i niech skończą w piekle’. Nie miałem zamiaru wstępować do wojska. W drodze do Bluffs spotkaliśmy powracających Prezydenta Brighama Younga, Hebera C. Kimballa i W. Richardsa, którzy poszukiwali rekrutów. Powiedzieli oni, że zbawienie Izraela zależy od zebrania armii. Gdy to usłyszałem, zmieniłem zdanie. Czułem, że jest to mój obowiązek” (w: Norma Baldwin Ricketts, The Mormon Battalion [1996], str. 13).