27 sierpnia 1831 roku Prorok Józef Smith wraz z grupą starszych powrócił do Ohio z Missouri, gdzie poświęcił ziemię Syjonu i miejsce pod budowę świątyni w Syjonie, czyli w Independence w stanie Missouri. W czasie podróży do i z Missouri pośród starszych doszło do sporów i animozji, lecz w znacznej mierze udało im się dojść do porozumienia. 11 września 1831 roku Prorok otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 64. Dzisiejsza lekcja obejmuje wersety: Nauki i Przymierza 64:1–19, w których Pan mówi o tym, że jest gotów wybaczać Swym sługom. Nakazuje też członkom Kościoła, aby wybaczali sobie wzajemnie.
Uwaga: Lekcja 70. daje dwóm uczniom możliwość nauczania. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, możesz teraz wybrać tych dwóch uczniów i rozdać im kopie wyznaczonych części lekcji 70., aby mieli czas się przygotować.
Pan zapewnia starszych o Swej gotowości do wybaczania
Przed lekcją napisz na tablicy poniższe pytania:
W jakiej sytuacji zraniły cię słowa lub postępowanie innej osoby?
Jak na nie zareagowałeś?
Rozpocznij zajęcia od poproszenia uczniów, aby zastanowili się nad pytaniami z tablicy.
Wyjaśnij, że w rozdziale: Nauki i Przymierza 64 Pan uczy nas, jak mamy reagować, kiedy ktoś nas krzywdzi. Prorok Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 64 11 września 1831 roku, mniej więcej dwa tygodnie po tym, jak powrócił do Ohio wraz z grupą starszych, z którymi był w Independence w stanie Missouri. Owi starsi, jak i inni członkowie Kościoła, doświadczali trudności, ponieważ dochodziło pośród nich do sporów i konfliktów. W objawieniu Pan powiedział: „Są tacy pośród was, co zgrzeszyli” (NiP 64:3).
Poproś jednego z uczniów, aby odczytał fragment: Nauki i Przymierza 64:1–4, a pozostałych, aby poszukali wyrażeń opisujących, jak Pan odpowiedział tym, którzy zgrzeszyli. Możesz zaproponować, żeby uczniowie zaznaczyli znalezione słowa i wyrażenia.
Jak Pan odpowiedział członkom Kościoła, którzy zgrzeszyli?
Czego ta reakcja uczy nas o Panu? (Uczniowie mogą to różnie sformułować, lecz powinni rozpoznać następującą zasadę: Pan jest pełen współczucia, wybaczenia i miłosierdzia. Zapisz tę zasadę na tablicy).
Dlaczego prawda ta mogła mieć znaczenie dla członków Kościoła, którzy doświadczali trudności z powodu sporów i animozji? Dlaczego ta prawda o Zbawicielu ma znaczenie dla was?
Wyjaśnij, że kiedy dane zostało to objawienie niektórzy członkowie Kościoła, w tym niektórzy starsi, którzy podróżowali z Józefem Smithem, zaczęli krytykować Proroka. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 64:5–6. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Pan powiedział na temat Józefa Smitha. Zanim zaczniecie czytać, wyjaśnij, że szukanie w kimś winy, o czym mowa w wersecie 6., oznacza krytykowanie.
Co Pan powiedział na temat Józefa Smitha? (Józef Smith dzierżył klucze królestwa Pana i był Jego sługą. Niektórzy ludzie krytykowali Józefa).
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Nauki i Przymierza 64:7 i odnaleźli, co jeszcze Pan powiedział na temat Józefa Smitha.
Czego dowiadujemy się o Józefie z tego wersetu? (Józef Smith zgrzeszył, lecz Pan był gotów mu wybaczyć. Aby pomóc uczniom zrozumieć ten werset wyjaśnij, że — tak jak wszyscy ludzie — Józef Smith miał swoje słabości i musiał prosić Pana o wybaczenie swoich grzechów. Nie był jednak winny ciężkich grzechów).
Co, według tego wersetu, musimy zrobić, aby otrzymać przebaczenie od Pana?
Pan daje Swym sługom przykazanie, aby sobie wzajemnie wybaczali
Jeśli to możliwe, pokaż zdjęcie jadowitego węża zamieszkującego wasze tereny lub zdjęcie rany po ukąszeniu przez jadowitego węża.
Co jeszcze, oprócz fizycznego bólu, czulibyście, gdyby ukąsił was jadowity wąż?
Wyjaśnij, że w takiej sytuacji można zareagować na dwa sposoby: (1) można w gniewie lub ze strachu rzucić się w pogoń za gadem i go zabić lub (2) można jak najszybciej uczynić wszystko, by pozbyć się jadu ze swego organizmu.
Jak uważacie, która z tych reakcji jest mądrzejsza? Dlaczego?
Wyjaśnij, że wybory człowieka ukąszonego przez węża można porównać do wyborów, przed którymi stajemy, gdy czujemy się zranieni słowami lub postępowaniem innej osoby. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 64:8. Pozostali niech odszukają, jakie konsekwencje spotkały niektórych uczniów Pana, ponieważ nie chcieli sobie nawzajem wybaczyć. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.
Jakiej zasady uczymy się z wersetu 8.? (Uczniowie mogą różnie to wyrazić, lecz powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy odmawiamy bliźnim wybaczenia, powodujemy własne cierpienie. Możesz zasugerować uczniom, aby własnymi słowami zapisali tę zasadę na marginesie pism świętych).
W jaki sposób człowiek może cierpieć z powodu tego, że komuś nie przebaczył? W jaki sposób przypomina to konsekwencje, jakie ponosi osoba rzucająca się w pościg za grzechotnikiem, który ją ukąsił?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 64:9. Pozostali niech odszukają dalsze konsekwencje niewybaczania bliźnim.
Jakie jeszcze konsekwencje wiążą się z odmową udzielenia bliźnim wybaczenia, według tego, co napisano w wersecie 9.? (Kiedy nie wybaczamy innym ludziom, jesteśmy potępieni przed Panem. Zapisz tę doktrynę na tablicy).
Podczas omawiania tego fragmentu możesz poprosić któregoś z uczniów o odczytanie wypowiedzi Starszego Davida E. Sorensena, Siedemdziesiątego:
Obraz
Starszy David E. Sorensen
„Może trudno wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili, ale kiedy to zrobimy, otwieramy się na lepszą przyszłość. Nic nie będzie już więcej kontrolowało naszej drogi. Kiedy przebaczamy ludziom, uwalniamy się, aby wybrać, w jaki sposób chcemy przeżyć nasze życie. Przebaczenie oznacza, że problemy z przeszłości nie dyktują naszego przeznaczenia i możemy się skupić na przyszłości z miłością Bożą w naszych sercach” („Przebaczenie zmieni gorycz w miłość”, Ensign lub Liahona, maj 2003, str. 12).
Aby pomóc uczniom rozpoznać i stosować przykazanie Pana, aby przebaczali wszystkim ludziom, przeczytaj poniższe przykłady i zadaj następujące pytania:
Młoda kobieta czuje się zraniona i zażenowana, dowiedziawszy się, że niektórzy jej znajomi rozsiewali o niej plotki. Później część z tych osób ją przeprasza, ale nie wszystkie. Młoda kobieta wybacza tym, którzy ją przeprosili, lecz żywi urazę do pozostałych.
Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Nauki i Przymierza 64:10–11. Poproś, aby zastanowili się, w jaki sposób te wersety odnoszą się do omawianego przykładu.
Jakie przykazanie dał Pan w wersecie 10.? (Pomóż uczniom rozpoznać przykazanie: Pan nakazuje nam wybaczać wszystkim ludziom).
Jak to przykazanie odnosi się do tej młodej kobiety? Jak sądzicie, dlaczego ważne jest, abyśmy wybaczali wszystkim ludziom niezależnie od tego, czy przeproszą za swoje złe uczynki?
Młody mężczyzna łamie przykazanie. Modli się o wybaczenie i rozmawia o swoim problemie z biskupem. Biskup zapewnia młodego człowieka, że już w pełni odpokutował on za swój błąd, lecz chłopak nadal czuje się niegodny z powodu grzechu z przeszłości.
Jak przykazanie, by przebaczać wszystkim ludziom odnosi się do tego młodego mężczyzny? Dlaczego musimy przebaczyć również sobie samym?
Młodą kobietę smuci i dezorientuje postępowanie jej ojca, który porzucił rodzinę. Przed swoim odejściem rzadko okazywał miłość domownikom i często był wobec nich okrutny. Dziewczyna nie rozumie, dlaczego ojciec tak postępował i czuje gniew, kiedy o nim myśli. Wie, że powinna starać się mu wybaczyć, ale nie sądzi, by była w stanie to zrobić.
W jaki sposób rada Pana zapisana w wersecie 11. mogłaby pomóc tej młodej kobiecie udzielić ojcu wybaczenia? W jaki sposób pomaga nam pozostawienie osądu nad tymi, którzy wobec nas zawinili, w rękach Boga?
Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy jest ktoś, komu powinni wybaczyć. Przyznaj, że czasem wybaczenie może być niezwykle trudne. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Prezydenta Gordona B. Hinckleya. Pozostałych poproś, aby wsłuchali się w tekst i odpowiedzieli, co mogą zrobić, kiedy mają trudności z tym, by komuś przebaczyć.
Obraz
Prezydent Gordon B. Hinckley
„Jeśli jest pośród was ktoś, kto [ma z tym trudność], błagam go, aby prosił Boga o siłę, by mógł wybaczyć […]. Może to nie będzie łatwe i być może nie nastąpi szybko. Jeśli jednak będziecie szczerze o to zabiegać i będziecie się starać, tak się stanie” („Of You It Is Required to Forgive”, Ensign, czerwiec 1991, str. 5).
Co Prezydent Hinckley radził nam robić, kiedy mamy problem z wybaczeniem komuś? Jak, waszym zdaniem, modlitwa o siłę może nam pomóc wybaczyć?
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 64:12–14, wyjaśniając, że Pan naucza, iż nasza decyzja, by komuś wybaczyć, nie zwalnia tej osoby z odpowiedzialności za popełniony czyn. W dalszym ciągu odpowiada ona przed Panem za swoje winy. We fragmencie: Nauki i Przymierza 64:15–17 dowiadujemy się, że Pan przebaczył dwóm Swoim sługom, Isaacowi Morleyowi i Edwardowi Partridge’owi, ponieważ odpokutowali oni za swe grzechy.
Pokaż ilustrację przedstawiającą Jezusa Chrystusa. Wskaż pierwszą z prawd zapisanych na tablicy: Pan jest pełen współczucia, wybaczenia i miłosierdzia. Złóż świadectwo o tym, że kiedy wybaczamy, stajemy się bardziej podobni do Zbawiciela.
Zachęć uczniów, aby zastanowili się, jak mogą stosować poznane dzisiaj zasady dotyczące przebaczania w swoim życiu. Daj im kilka minut na zapisanie tego, co będą robić, aby zastosować te prawdy i zapisać otrzymane podszepty.
Starszy David E. Sorensen, Siedemdziesiąty, opowiedział historię o dwóch mężczyznach, którzy skrzywdzili siebie nawzajem oraz wiele innych osób, ponieważ nie chcieli przebaczyć:
Obraz
Starszy David E. Sorensen
„Dorastałem w małym, farmerskim miasteczku, gdzie największe znaczenie dla społeczności miała woda. Pamiętam ludzi z naszej społeczności ciągle wypatrujących, zatroskanych i modlących się o deszcz, o prawo do używania wody do celów rolniczych i w ogóle o wodę […].
Czasami, pod wpływem stresu i trudnych warunków klimatycznych, ludzie nie [zachowywali] się tak, jak powinni. Zdarzało się, że sąsiedzi sprzeczali się, kiedy jeden z farmerów zbyt długo czerpał wodę z kanału nawadniającego. Właśnie tak było też z dwoma mężczyznami, którzy mieszkali w pobliżu górskiego pastwiska, będę ich nazywał Chet i Walt. Tych dwóch sąsiadów zaczęło się sprzeczać o wodę ze wspólnego kanału nawadniającego. Z początku wyglądało to dość niewinnie, lecz z upływem lat tych dwoje ludzi pozwoliło, aby nieporozumienie przerodziło się w urazę, później w kłótnię — a nawet w groźby.
Pewnego lipcowego poranka obaj mężczyźni dostrzegli, że znowu brakuje wody. Każdy z nich podszedł do kanału, aby sprawdzić, co się stało. Każdy z nich zaczął w myślach oskarżać drugiego o kradzież wody. Przybyli do śluzy w tym samym czasie. Obrzucali się wyzwiskami i doszło do rękoczynów. Walt był dużym mężczyzną obdarzonym wielką siłą. Chet był niski, szczupły i nieustępliwy. W czasie tej bójki łopaty, które nieśli, stały się ich bronią. Walt przypadkowo uderzył Cheta łopatą w oko, powodując, że przestał na nie widzieć.
Mijały miesiące i lata. Chet jednak nie mógł przebaczyć i zapomnieć. Złość, którą czuł, gdy stracił oko, wrzała w jego wnętrzu, a jego nienawiść rosła jeszcze bardziej. Pewnego dnia Chet poszedł do stajni, wziął pistolet z półki, wsiadł na konia i pojechał w miejsce, w którym kanał miał swój początek. Otworzył zaporę w kanale i zmienił bieg wody tak, aby nie docierała do farmy Walta, wiedząc, że Walt wkrótce przyjdzie zobaczyć, co się stało. Potem Chet ukrył się w zaroślach i czekał. Kiedy pojawił się Walt, Chet go zastrzelił. Później wsiadł na konia, wrócił do domu i wezwał szeryfa informując go, że właśnie zastrzelił Walta.
Mojego ojca poproszono, aby zasiadł w ławie sędziów przysięgłych w procesie Cheta o morderstwo. Ojciec wykluczył siebie, ponieważ był długoletnim przyjacielem obu mężczyzn i ich rodzin. Chet został osądzony za morderstwo i skazany na dożywotnie więzienie.
Po wielu latach żona Cheta przyszła do mojego ojca i zapytała, czy mógłby podpisać petycję do gubernatora z prośbą o ułaskawienie jej męża, którego zdrowie pogorszyło się w czasie wielu lat odbywania kary w więzieniu. Ojciec podpisał petycję. Kilka dni później, nocą, dwóch dorosłych synów Walta pojawiło się pod naszymi drzwiami. Byli bardzo rozgniewani i zdenerwowani. Powiedzieli, że ponieważ mój ojciec podpisał petycje, wielu innych postąpiło podobnie. Poprosili ojca, żeby wykreślił swoje nazwisko z petycji. On jednak odmówił. Czuł, że Chet był załamanym i schorowanym człowiekiem. Cierpiał przez wiele lat w więzieniu za tę straszną zbrodnię popełnioną w afekcie. Chciał, aby Chet miał przyzwoity pogrzeb i pochówek wśród swoich bliskich.
Synowie Walta wyrzucili z siebie w złości: ‘Jeśli zostanie zwolniony z więzienia, na pewno jemu i jego rodzinie stanie się krzywda’.
Chet został w końcu zwolniony i pozwolono mu wrócić do domu i tam umrzeć w otoczeniu rodziny. Na szczęście nie było dalszej przemocy pomiędzy tymi rodzinami. Mój ojciec często ubolewał, jak tragiczne było to, że Chet i Walt, dwóch sąsiadów i przyjaciół w dzieciństwie, pozwolili sobie kierować się złością i pozwolili jej zniszczyć życie ich obu. Jakże to tragiczne, że emocje chwili wzrosły i wymknęły się spod kontroli — ostatecznie zabierając życie obu mężczyzn — po prostu dlatego, że dwóch ludzi nie mogło sobie nawzajem wybaczyć z powodu małej ilości wody do nawadniania […].
Kiedy ktoś skrzywdził nas lub tych, o których się troszczymy, cierpienie może wydawać się przytłaczające. Można czuć wtedy, że ból czy niesprawiedliwość dominują na świecie i że nie mamy innego wyboru, jak szukać zemsty. Lecz Chrystus, Książę Pokoju, naucza nas lepszego sposobu. Może trudno wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili, ale kiedy to zrobimy, otwieramy się na lepszą przyszłość. Nic nie będzie już więcej kontrolowało naszej drogi. Kiedy przebaczamy ludziom, uwalniamy się, aby wybrać, w jaki sposób chcemy przeżyć nasze życie. Przebaczenie oznacza, że problemy z przeszłości nie dyktują naszego przeznaczenia i możemy się skupić na przyszłości z miłością Bożą w naszych sercach” („Przebaczenie zmieni gorycz w miłość”, Liahona, maj 2003, str. 12).
Nauki Pana zawarte w wersetach: Nauki i Przymierza 64:12–14 pokazują nam, że udzielenie komuś przebaczenia nie zwalnia tej osoby z odpowiedzialności za popełnione czyny. Starszy Richard G. Scott z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:
Obraz
Starszy Richard G. Scott
„Jeżeli padliście niewinnie ofiarą czyjegoś niegodziwego postępowania, nie pielęgnujcie w sobie nienawiści i złości z powodu tego, co niesprawiedliwe. Przebaczcie temu, kto wyrządził wam krzywdę, nawet kiedy jesteście niewinni. Dokonanie tego może wymagać od was ogromnego wysiłku. Taki akt wybaczenia jest niebywale trudny, lecz jest to pewna droga do spokoju i uleczenia. Jeżeli występek przeciwko wam jest na tyle poważny, że podlega karze, pozostawcie to Kościołowi i władzom cywilnym. Nie kłopoczcie się myślami o zemście. Tryby sprawiedliwości Pana obracają się powoli, ale bardzo skutecznie. W planie Pana nikt nie uniknie poniesienia konsekwencji za pogwałcenie Jego praw, jeśli tego nie naprawił. W swoim czasie i na własny sposób Pan zażąda pełnej zapłaty za niegodziwy czyn, za który nie odprawiono pokuty” („Spokój sumienia i spokój ducha”, Ensign lub Liahona, listopad 2004, str. 16–17).
Starszy David E. Sorensen, Siedemdziesiąty, wyjaśnił to w podobny sposób:
Obraz
Starszy David E. Sorensen
„Chciałbym wyjaśnić, że przebaczenie grzechów nie może być mylone z tolerancją dla grzechu. W rzeczywistości, w tłumaczeniu Józefa Smitha, Pan powiedział: ‘Sądźcie sądem sprawiedliwym’ [Joseph Smith Translation, Ew. Mateusza 7:1 (w: Matthew 7:1, przypis a]. Zbawiciel prosi nas, byśmy porzucili i walczyli ze złem w każdej postaci, i mimo że musimy przebaczać bliźniemu, który nas zranił, powinniśmy pracować konstruktywnie, by zapobiec, aby to się powtarzało. Kobieta, która jest maltretowana, nie powinna pragnąć zemsty, ale nie powinna czuć, że nie może powstrzymać tej przemocy. Osoba robiąca interesy, oszukana w transakcji, nie powinna nienawidzić osoby, która była nieuczciwa, ale powinna przedsięwziąć odpowiednie kroki naprawienia tego, co złe. Przebaczenie nie wymaga od nas akceptacji czy tolerancji dla zła. Nie wymaga od nas ignorowania zła, które widzimy na świecie wokół nas czy w naszym życiu. Jednak kiedy walczymy z grzechami, nie możemy pozwolić, aby nienawiść czy złość kontrolowały nasze myśli czy czyny” („Przebaczenie zmieni gorycz w miłość”, Ensign lub Liahona, maj 2003, str. 12).