Lekcja 130: Założenie Nauvoo

Lekcja 130

Założenie Nauvoo

Wprowadzenie

Kiedy święci zostali wypędzeni z Missouri, osuszyli mokradła wzdłuż rzeki Missisipi i założyli tam miasto Nauvoo. To piękne miejsce. Nauvoo w stanie Illinois stanowiło od 1839 do 1846 roku główną siedzibę Kościoła. Zorganizowano tam Stowarzyszenie Pomocy i stamtąd rozprzestrzeniła się na cały świat praca misjonarska.

Uwaga: Lekcja ta daje dwóm uczniom możliwość nauczania. Wybierz dwóch uczniów kilka dni przed lekcją i daj im egzemplarze przypisanego fragmentu lekcji, aby mieli czas się przygotować.

Propozycje dotyczące nauczania

Święci ustanawiają miasto Nauvoo

Przypomnij uczniom, że święci zostali wypędzeni ze stanu Missouri w czasie zimy na przełomie 1838 i 1839 roku, kiedy Józef Smith był więziony w Liberty.

Jak, waszym zdaniem, czuli się święci, kiedy zostali wypędzeni z Missouri? (Przykładowa odpowiedź: święci zastanawiali się, gdzie mają się udać).

Wyjaśnij, że po wypędzeniu z Missouri święci znaleźli schronienie w Quincy w stanie Illinois oraz w innych małych społecznościach. Poproś uczniów, aby znaleźli miasteczko Quincy na mapie nr 6 („The Westward Movement of the Church”) w części Church History Maps w angielskim wydaniu pism świętych. 15 kwietnia 1839 roku Józefowi Smithowi oraz współwięźniom powiedziano, że zostaną przewiezieni do innego miejsca. W drodze strażnicy pozwolili im na ucieczkę, gdyż myśleli, że to jest niesprawiedliwe, aby byli dłużej więzieni. Tydzień później Józef Smith dołączył do swojej rodziny w Quincy. Pod kierownictwem Proroka Kościół zakupił ziemię po obu brzegach rzeki Missisipi na północ od Quincy. Po zachodniej stronie rzeki było terytorium Iowa, a po wschodniej stronie był stan Illinois. Święci ustanowili nową główną siedzibę Kościoła po stronie stanu Illinois w miejscu zwanym Commerce, którego nazwę zmienili na Nauvoo.

Poproś pierwszego ucznia, który ma nauczać, aby wyszedł na środek klasy i przez krótki czas nauczał o ustanowieniu Nauvoo.

Uczeń–nauczyciel 1.: Święci zmieniają nazwę osady Commerce w stanie w Illinois na Nauvoo, co oznacza „piękne miejsce”

Zapisz na tablicy następujące pytanie: Jakie okoliczności lub sytuacje w waszym życiu są dla was trudne lub nieprzyjemne? Daj uczniom czas na zastanowienie się nad tym pytaniem.

Poproś uczniów, aby odszukali, w jaki sposób mogą poradzić sobie z trudną lub nieprzyjemną sytuacją w oparciu o to, czego uczą się o świętych, którzy ustanowili Nauvoo.

Wyjaśnij, że członkowie Kościoła zmienili nazwę niewielkiej osady, zwanej Commerce, na Nauvoo, co w języku hebrajskim oznacza „piękny”.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższego opisu tego obszaru, w którym wyszczególniono, jak to miejsce wyglądało, kiedy święci tam przybyli w 1839 roku. Niech pozostali wsłuchają się oraz rozważą, jak by zareagowali, gdyby to oni przybyli do tego miejsca.

Kiedy święci przybyli na miejsce, które nazwali Nauvoo, zobaczyli, że mokradła stanowiły większą część tego terenu. Gęsto tam było od komarów. Komary były nosicielami choroby zwanej malarią, która wywoływała gorączkę, dreszcze, a czasem kończyła się śmiercią. Wielu świętych zostało zarażonych i się rozchorowało. Niektórzy byli tak chorzy, że tylko czołgając się, mogli pomagać sobie nawzajem. Niektórzy święci zmarli (zob. Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 217–218).

Czy takie miejsce nazwalibyście pięknym? Jak myślicie, dlaczego Prorok Józef Smith zdecydował się nazwać te mokradła pięknym miejscem?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie następujących akapitów i wyjaśnij, jak święci zareagowali na wyzwania, których źródłem było miejsce na ich nowe domy.

Józef Smith także zachorował na malarię, ale po kilku dniach — 22 lipca 1839 roku — powstał i został napełniony Duchem Boga. Pobłogosławił wielu chorych w pobliżu swojego domu. Pewnego razu wszedł do namiotu należącego do członka Kościoła, Henry’ego G. Sherwooda, który był bliski śmierci. Kiedy Prorok nakazał mu powstać i wyjść z namiotu, Brat Sherwood był posłuszny i został uzdrowiony.

Józef poszedł na brzeg rzeki po stronie stanu Iowa i kontynuował błogosławienie chorych. Kiedy przygotowywał się do powrotu na brzeg po stronie stanu Illinois, pewien człowiek spoza Kościoła poprosił go, aby przeszedł około trzy kilometry i pobłogosławił jego bliźnięta. Józef powiedział, że nie może pójść, ale dał Wilfordowi Woodruffowi czerwoną jedwabną chustkę i powiedział, że kiedy otrze nią ich twarze, to dzieci te zostaną uzdrowione” (Church History in the Fulness of Times, str. 219). Wilford postąpił według zalecenia i dzieci zostały uzdrowione. Nazwał on ten dzień „dniem mocy Boga” (Wilford Woodruff Journals, 22 lipca 1839, cytowane w: Church History in the Fulness of Times, str. 218).

Pomimo wiary i mocy ujawnionej tego dnia choroby trapiły świętych jeszcze przez kilka miesięcy. Nadal jednak dbali o siebie nawzajem i współpracowali przy budowie nowego miejsca, które miało być ich domem. Wykopali rowy, aby był odpływ wody do rzeki, dzięki czemu ziemia była nieco bardziej zdatna do użytku, jak też zmniejszył się wtedy problem z komarami. W końcu wybudowali wiele domów oraz innych budynków, łącznie ze świątynią Nauvoo, która była uważana za jeden z najwspanialszych budynków w kraju.

Jak „dzień mocy Boga”, który miał miejsce 22 lipca 1839 roku, mógłby pogłębić waszą wiarę w Pana?
W jaki sposób święci uczynili z Nauvoo piękne miejsce?
Czego możemy się nauczyć z ich przykładu?

Kiedy uczniowie omówią przykład świętych, którzy ciężko pracowali nad wybudowaniem Nauvoo, zadaj im następujące pytanie:

Co może wydarzyć się, kiedy pragniemy polepszyć nasze otoczenie?

Kiedy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą zasadę: Kiedy dążymy do polepszenia naszego otoczenia, udoskonalamy samych siebie. Poproś uczniów, aby podzielili się doświadczeniami, które obrazują tę zasadę. Możesz również opowiedzieć o własnych przeżyciach i zaświadczyć o tej zasadzie. Poproś uczniów, aby już dziś szukali możliwości, aby polepszyć swoje otoczenie.

Uczeń–nauczyciel 2.: Zorganizowanie Stowarzyszenia Pomocy

Uwaga: Przed lekcją poproś członkinię Stowarzyszenia Pomocy (kogoś z rodziny lub przyjaciółkę), aby opowiedziała o tym, w jaki sposób Stowarzyszenie Pomocy dało jej możliwość uczestnictwa w pracy Pana oraz w jaki sposób pobłogosławiło jej życie. Możesz zapisać, czego się od niej dowiedziałeś.

Poproś uczniów, aby pomyśleli o kobietach z pism świętych, które podziwiają. Poproś, aby opowiedzieli swojemu koledze z pary o tej kobiecie oraz dlaczego ją podziwiają. Kiedy uczniowie skończą omawiać w parach te kwestie, wyjaśnij, że kobiety w Nauvoo były wielkim wsparciem w postępowaniu naprzód dzieła Pana.

Wyjaśnij, że w 1842 roku niektóre kobiety z Nauvoo zebrały się, aby omówić, w jaki sposób mogą pomagać przy budowie świątyni w Nauvoo. Zorganizowały stowarzyszenie oraz napisały konstytucję i zasady jego działania. Przedstawiły swoje prawa i zasady Prorokowi Józefowi Smithowi, który powiedział, że są one „najlepsze spośród tych, które kiedykolwiek widział”. A potem dodał, że Pan ma „dla nich coś lepszego niż spisany statut”. Zaprosił je na spotkanie, które miało odbyć się tydzień później, podczas którego „zorganizował kobiety na mocy kapłaństwa i w porządku kapłańskim” (Sarah M. Kimball, „Auto-biography”, Woman’s Exponent, 1 września 1883, str. 51; cytowane w: Daughters in My Kingdom: The History and Work of Relief Society [2011], str. 12). Organizacja ta to Stowarzyszenie Pomocy.

Emma Smith została powołana jako pierwsza Generalna Prezydent Stowarzyszenia Pomocy. Eliza R. Snow, która została powołana na sekretarza Stowarzyszenia Pomocy w Nauvoo, a później na drugą Generalną Prezydent Stowarzyszenia Pomocy, nauczała: „Choć [Stowarzyszenie Pomocy] powstało dość niedawno, jako organizacja ma ono bardzo stare korzenie. [Prorok Józef Smith] powiedział nam, że taka sama organizacja istniała w Kościele w starożytności” („Female Relief Society”, Deseret News, 22 kwietnia 1868 roku, str. 1; zob. także Daughters in My Kingdom, str. 7).

Czego możemy nauczyć się z wypowiedzi Elizy R. Snow na temat Stowarzyszenia Pomocy? (Kiedy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą prawdę: Stowarzyszenie Pomocy jest natchnioną częścią Przywrócenia Kościoła Jezusa Chrystusa).
Jak myślicie, dlaczego ważne jest, abyśmy zrozumieli tę prawdę?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał następującą wypowiedź na temat celów Stowarzyszenia Pomocy:

„Stowarzyszenie Pomocy zostało założone, by pomóc córkom Boga przygotować się na otrzymanie błogosławieństw życia wiecznego. Cele Stowarzyszenia Pomocy to: wzmacnianie wiary i osobistej prawości, wzmacnianie rodzin i domostw, niesienie ulgi poprzez odnajdowanie potrzebujących i udzielanie im pomocy” (Daughters in My Kingdom, str. XI).

Opowiedz wszystkim w klasie o rozmowie, jaką odbyłeś z członkinią Stowarzyszenia Pomocy, łącznie ze swoimi przemyśleniami o tym, czego się nauczyłeś. Na zakończenie złóż świadectwo o zasadzie napisanej na tablicy.

Praca misjonarska rozprzestrzenia się na cały świat

Podziękuj uczniom, którzy nauczali. Aby przygotować uczniów do nauki o wzroście Kościoła w czasach Nauvoo, zadaj im następujące pytania:

Czym można ugasić ogień?
Co przyczynia się do rozprzestrzenienia się ognia?
Józef Smith przyrównał dzieło Boga do ognia. Czy myślicie, że prześladowania, jakich doświadczyli święci w Missouri, były w przenośni wodą, która zaczęła gasić dzieło Boga, czy też przyczyniły się do jego rozprzestrzeniania? W jaki sposób?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos następujące oświadczenie, które zapisał Prorok Józef Smith w liście do wydawcy gazety, Johna Wentwortha, w dniu 1 marca 1842 roku:

„Prześladowania nie powstrzymały postępu prawdy, lecz jedynie dolały oliwy do ognia, który rozprzestrzeniał się z rosnącą szybkością […].

Wzniesiony został Sztandar prawdy; żadna nieuświęcona ręka nie powstrzyma postępu tego dzieła; prześladowania mogą narastać, motłoch może knuć, armie zbierać się, a kalumnie oczerniać, lecz prawda Boga będzie iść naprzód śmiało, z godnością i niezależnie od niczego, aż wypełni każdy kontynent, zagości w każdym klimacie, ogarnie wszystkie kraje i zabrzmi w każdym uchu, aż wypełnią się cele Boga i Wielki Jehowa powie, że praca została wykonana” (w: History of the Church, 4:540).

Czego możemy się nauczyć z tych słów? (Uczniowie mogą rozpoznać rożne prawdy, ale podkreśl, że nic nie zatrzyma postępu dzieła Boga rozprzestrzeniającego się po całym świecie. Zapisz tę prawdę na tablicy).

Wyjaśnij, że kiedy Józef Smith zapisał to proroctwo, Pan rozpoczął powoływać misjonarzy, aby głosili ewangelię w różnych krajach. W konsekwencji tysiące ludzi — głównie z Wielkiej Brytanii — przyjęło chrzest. Nowi członkowie wzmocnili Kościół w znaczący sposób, a wielu z nich udało się w podróż, aby dołączyć do świętych w Nauvoo.

Aby zobrazować prawdę zapisaną na tablicy, poproś czterech ochotników do odegrania scenki. Niech przedstawią to, czego doświadczył Wilford Woodruff, głosząc ewangelię w Herefordshire w Anglii w 1840 roku. Przypisz ochotnikom następujące role: Wilford Woodruff, duchowny, policjant, narrator. Daj każdemu ochotnikowi po egzemplarzu scenopisu, według którego odegrają swe role:

Wilford Woodruff (mówi do siebie):Uff. To drugie kazanie, jakie dzisiaj wygłosiłem. Biorąc pod uwagę spotkanie, które odbędzie się dziś wieczorem, myślę, że blisko tysiąc osób usłyszało dzisiaj przesłanie Pana.

Duchowny (stoi po drugiej stronie pokoju, zwraca się do policjanta):Proszę pana, tego mormońskiego kaznodzieję trzeba powstrzymać. Zaledwie piętnaście osób przyszło dzisiaj do mojego kościoła. Piętnaście! Myślę, że pozostali poszli wysłuchać jednego z jego kazań. Nie mogę dopuścić do tego, aby moja parafia malała, podczas gdy mormońska publiczność staje się tak liczna. Chciałbym, aby pan go aresztował i powstrzymał jego działania.

Policjant:Zrobię, co w mojej mocy.

Narrator:Kiedy Starszy Woodruff powstał, aby przemówić podczas wieczornego spotkania, do pokoju wszedł policjant.

Policjant (zwraca się do Wilforda Woodruffa):Proszę pana, jestem policjantem. Jestem tutaj z polecenia duchownego lokalnej parafii. Mam nakaz, by pana aresztować.

Wilford Woodruff:O co jestem oskarżony?

Policjant:O głoszenie ewangelii ludziom.

Wilford Woodruff:Zapewniam pana, że mam pozwolenie na głoszenie ewangelii ludziom na takich samych zasadach, jak czyni to ten duchowny. Proszę tutaj usiąść, porozmawiam z panem po spotkaniu, a teraz muszę już zaczynać… (osoba udaje, że przemawia do klasy).

Narrator:Policjant wziął krzesło od Starszego Woodruffa i usiadł obok niego, kiedy ten głosił ewangelię przez ponad godzinę. Wilford Woodruff powiedział o tym doświadczeniu:

Wilford Woodruff:Moc Boga spoczęła na mnie, Duch wypełnił dom, a ludzie się przekonali do prawdy.

Narrator:Pod koniec spotkania Starszy Woodruff zaprosił uczestników do przyjęcia chrztu.

Wilford Woodruff:Proszę wszystkich, którzy pragną uzyskać odpuszczenie grzechów i przyłączyć się do przywróconego Kościoła, aby weszli w wody chrztu jeszcze dzisiaj.

Policjant (powstając z krzesła i zwracając się do Wilforda Woodruffa):Panie Woodruff, chciałbym przyjąć chrzest.

Narrator:Jeszcze tego samego dnia chrzest przyjęli: policjant, czterech kaznodziejów oraz dwie inne osoby. Policjant wrócił do duchownego i wyjaśnił sytuację.

Policjant (zwracając się do duchownego):Jeśli pan chce, aby pan Woodruff został aresztowany, musi pan sam tego dokonać, gdyż słyszałem, jak głosi prawdę i się z nią zgadzam.

Narrator:Duchowny posłał dwóch urzędników na spotkanie, aby dowiedzieli się, co głosi Starszy Woodruff. Oni również przekonali się o prawdzie przesłania głoszonego przez Starszego Woodruffa i przyjęli chrzest. Duchowny już nikogo więcej nie posłał do wysłuchania kazań Starszego Woodruffa.

(zaadaptowane z: Wilford Woodruff, Leaves from My Journal [1881], str. 80–81).

Kiedy ochotnicy skończą odgrywać role, zadaj uczniom następujące pytania:

W jaki sposób doświadczenie Starszego Woodruffa odzwierciedla zasadę, że nic nie zatrzyma postępu dzieła Boga?
W jaki sposób proroctwo Józefa Smitha na temat postępu dzieła Boga jest dzisiaj wypełniane? Co czujecie, kiedy bierzecie udział w tym dziele?
Co możecie zrobić, aby przyczynić się do rozprzestrzeniania dzieła Boga pośród wszystkich ludzi? (Możesz poprosić uczniów, aby odpowiedzieli na to pytanie w notatniku lub dzienniku do studiowania).

Wyjaśnij, że podczas następnych lekcji dowiedzą się więcej o wydarzeniach, jakie miały miejsce, oraz o zasadach, które były nauczane, kiedy siedziba Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich mieściła się w Nauvoo od 1839 do 1846 roku. Złóż świadectwo o zasadach omawianych podczas dzisiejszej lekcji i poproś uczniów, aby postępowali według tego, czego się nauczyli.

Komentarz i tło historyczne

Wyjście świętych z Missouri

„Kolejne miesiące po otoczeniu Far West [w Missouri] były nie lada wyzwaniem dla przywódców Kościoła. Całe Pierwsze Prezydium — Józef Smith, Sidney Rigdon i Hyrum Smith — było uwięzione. Kworum Dwunastu Apostołów zostało uszczuplone. David W. Patten zginął w walce nad rzeką Crooked, Parley P. Pratt był w więzieniu, a jego brat Orson był wraz z grupą świętych w St. Louis. Thomas B. Marsh, William Smith i Orson Hyde zrazili się do Kościoła i w konsekwencji nie byli pomocni. Zatem na Brighama Younga i Hebera C. Kimballa w dużej mierze spadł obowiązek dbania o potrzeby Kościoła zimą na przełomie 1838 i 1839 roku oraz podczas exodusu świętych z Missouri do Illinois. John Taylor został powołany na apostoła w grudniu 1838 roku. W kwietniu 1839 roku zaś takie samo powołanie otrzymali Wilford Woodruff i George A. Smith. Ich pomoc była cennym wkładem w tym trudnym okresie” (Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003] str. 211–212).

26 stycznia 1839 roku Brigham Young utworzył Komitet ds. przenosin, aby służył pomocą przy wędrówce świętych.

„W czasie zimy i wiosny komitet zorganizował pożywienie, ubrania oraz transport biednych. Na mocy oficjalnego postanowienia prawie czterystu świętych w dniach ostatnich zobowiązało się udostępnić swoje posiadłości do dyspozycji komitetu ‘w celu zapewnienia podczas wędrówki środków dla osób biednych i bez środków do życia, które były uważane za godne, aż wszyscy, którzy tego pragną, opuszczą ten stan’ [w: History of the Church, 3:251] […].

Do połowy lutego warunki były dość sprzyjające, toteż rozpoczęła się migracja świętych na dużą skalę. Pozyskano powozy i zwierzęta, chociaż nie najlepsze. Zapasy żywności rozmieszczono na trasie migracji oraz nastąpiła chwilowa poprawa pogody. Opuszczenie Missouri nie było jednak łatwe dla uchodźców. Wielu ludzi sprzedało cenne przedmioty i ziemię po śmiesznie niskich cenach, aby uzyskać środki potrzebne na opuszczenie stanu” (Church History in the Fulness of Times, str. 212).

Doświadczenia misjonarskie Wilforda Woodruffa w Anglii

Służąc na misji w Anglii, Wilford Woodruff poczuł przez Ducha, że powinien opuścić miejsce, w którym się znajdował i udać się do innej części tego kraju. Starszy Woodruff zakończył działania w Herefordshire, gdzie znalazł wiele dusz chętnych, aby przyjąć przywróconą ewangelię. „Dzięki działaniom Wilforda Woodruffa oraz innych ludzi blisko tysiąc osiemset osób zostało nawróconych na obszarze Hereford, Worcester i Gloucester […]. Rozmyślając o tym wyjątkowym okresie w swoim życiu, Wilford Woodruff napisał: ‘Cała historia tej misji w Herefordshire ukazuje ważność słuchania cichego, spokojnego głosu Ducha Bożego oraz płynących od niego objawień. Ludzie modlili się o światło i prawdę, a Pan wysłał do nich mnie’ [w: Matthias F. Cowley, wyd., Wilford Woodruff (1979), str. 120]” (History of the Church in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 231).

Rozwój doktryn w Nauvoo oraz na otaczających obszarach

Pan objawił „wiele wielkich i doniosłych rzeczy w odniesieniu do Królestwa Bożego” (Zasady Wiary 1:9), kiedy siedziba Kościoła mieściła się w Nauvoo od 1839 do 1846 roku. Ten okres stałego objawienia miał miejsce, kiedy święci pracowali nad budową świątyni Nauvoo, kiedy to Pan obiecał, że objawi obrzędy i wiedzę, które „[były w ukryciu od czasu przed powstaniem świata]” (NiP 124:41). W tym czasie Pan objawił obrzędy chrztu za zmarłych, obdarowania świątynnego i zapieczętowania małżeństwa. Objawił On także więcej na temat natury Boskiej Trójcy (zob. NiP 130:22). Od 1842 do 1844 roku Prorok Józef Smith napisał Zasady Wiary oraz opublikował księgę Abrahama, która wyjaśniła trudne fragmenty w innych pismach świętych oraz objawiła prawdy ewangelii Jezusa Chrystusa, które nie były dotychczas znane albo były niezrozumiałe. Prorok przekazał także klucze królestwa Kworum Dwunastu Apostołów, aby byli przygotowani do przewodzenia Kościołowi po jego śmierci.

Prezydent Gordon B. Hinckley powiedział o innej ważnej rzeczy, która miała miejsce w związku z budową świątyni Nauvoo:

„W budynku [świątyni Nauvoo] miały się dziać wieczne rzeczy. Miała ona stać jako świadectwo dla wszystkich, którzy ją zobaczą, że jej budowniczy mieli niezachwianą wiarę i wiedzę, iż grób nie jest końcem, a dusza jest nieśmiertelna i ma ciągły przyrost. W marcu 1844 roku, jeszcze przed swoją śmiercią, Prorok podkreślił tę doktrynę w podniosłym wystąpieniu, które wygłosił w lasku w pobliżu świątyni. Wystąpienie to stało się ważnym dokumentem doktrynalnym w teologii Kościoła. Jest znane jako Kazanie z pogrzebu Kinga Folletta” („Nauvoo Holy Temple”, Ensign, wrzesień 1994, str. 62).

Zostało ono wygłoszone na pogrzebie Kinga Folletta przez Proroka Józefa Smitha. Wyjaśnił w nim, że żyliśmy z Ojcem Niebieskim przed narodzeniem, a Bóg ustanowił prawa, dzięki którym możemy się rozwijać:

„Sam Bóg, spostrzegłszy, że znajduje się pośród duchów i chwały, jako że był bardziej inteligentny, uznał za właściwe ustanowienie praw, dzięki którym reszta istnień miałaby przywilej postępu, tak jak On. Nasz związek z Bogiem umożliwia nam zdobywanie wiedzy. On ma moc ustanawiania praw, by pouczać słabsze inteligencje tak, aby mogły być wywyższone, jak On” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 210).

Józef Smith wyjaśnił także nasz potencjał jako dzieci Boga:

„Zatem tym jest życie wieczne — aby poznać jedynego mądrego i prawdziwego Boga, a wy musicie nauczyć się, jak samemu być bogami oraz królami i kapłanami Boga […], przechodząc od jednego niższego stopnia do drugiego, od małego uprawnienia do wielkiego, od łaski do łaski, od wyniesienia do wyniesienia, aż osiągniecie zmartwychwstanie i będziecie zdolni do zamieszkania w gorejących wiecznościach i zasiadania w chwale jak ci, którzy zasiadają na tronach, mając wieczną moc […].

[…] [Prawi, którzy umarli] znowu powstaną z martwych, aby zamieszkać w gorejących wiecznościach w nieśmiertelnej chwale; nie po to, aby smucić się, cierpieć lub umrzeć jeszcze raz, lecz po to, aby być dziedzicami Boga i współdziedzicami Jezusa Chrystusa. A co to jest? To odziedziczenie tej samej mocy, tej samej chwały i tego samego wyniesienia, aż rozwiniecie w sobie Boże cechy i wstąpicie na tron wiecznej mocy tak samo jak ci, którzy odeszli przed wami” (Teachings: Joseph Smith, str. 221–222).

Historia i dziedzictwo Stowarzyszenia Pomocy

Aby dowiedzieć się więcej o tym, jak Stowarzyszenie Pomocy pomogło w budowie królestwa Boga na ziemi, zob. Daughters in My Kingdom: The History and Work of Relief Society (2011).