Lekcja 85

Nauki i Przymierza 82–83

Wprowadzenie

W kwietniu 1832 r. Prorok Józef Smith udał się wraz z innymi do Independence w Missouri, aby wypełnić nakaz od Pana i ustanowić organizację niezbędną do zbudowania Syjonu i troszczenia się o biednych (zob. NiP 78, w tym wstęp do rozdziału). Podczas rady wyższych kapłanów i starszych Kościoła 26 kwietnia w Independence, Prorok otrzymał objawienie z rozdziału: Nauki i Przymierza 82. W objawieniu tym Pan wybaczył braciom ich przewinienia i ostrzegł ich, by unikali popełniania kolejnych grzechów. Pouczył ich na temat zarządzania doczesnymi sprawami Syjonu. Cztery dni później Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 83, w którym to Pan pouczył przywódców Kościoła na temat sposobu, w jaki należy troszczyć się o wdowy i sieroty.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 82:1–7

Pan ostrzega tych, którzy wiele od Niego otrzymali

Przed lekcją przygotuj kilka dużych kartek papieru i pisaki. (W dalszej części lekcji uczniowie sporządzą listy, które pokażą reszcie klasy).

Rozpocznij lekcję od poproszenia uczniów, aby przypomnieli sobie, kiedy to spierali się z przyjacielem lub członkiem rodziny, lecz w końcu udało im się rozstrzygnąć spór.

• Co czuliście, kiedy go rozstrzygnęliście?

Powiedz uczniom, że przez kilka miesięcy Sidney Rigdon z Ohio oraz Biskup Edward Partridge z Missouri żywili do siebie dość niemiłe uczucia. W kwietniu 1832 r. Prorok Józef Smith udał się wraz z innymi przywódcami Kościoła do Missouri, aby wypełnić nakaz od Pana i „[zasiąść] w radzie ze świętymi, co są w Syjonie” (NiP 78:9). Tuż po ich przyjeździe zwołano radę wyższych kapłanów Kościoła. Pomiędzy poranną a popołudniową sesją konferencji Sidney Rigdon oraz Edward Partridge rozstrzygnęli dzielący ich spór. Objawienie z rozdziału: Nauki i Przymierza 82 zostało udzielone podczas popołudniowej sesji konferencji.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 82:1. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Pan powiedział Sidneyowi Rigdonowi oraz Edwardowi Partridge‘owi na temat wybaczania sobie wzajemnie swoich uchybień.

• Jaki jest związek, zgodnie z wersetem 1., pomiędzy wybaczaniem innym ludziom a wybaczeniem, które oferuje nam Pan?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 82:2, a pozostali uczniowie niech odszukają ostrzeżenie, którego Pan udzielił świętym.

• Czego, zgodnie z tym, co powiedział Pan, doświadczą osoby, które nie „[wystrzegały] się grzechu”?

Aby pomóc uczniom w zrozumieniu niektórych grzechów, do których mógł odnosić się Pan, wyjaśnij, że kiedy członkowie przenosili się do Missouri, wielu z nich nie było posłusznych radzie przywódców Kościoła i odmówiło życia zgodnie z prawem poświęcenia. W konsekwencji, niektórzy członkowie Kościoła popadli w zazdrość, chciwość i zaniedbywali swoje obowiązki.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 82:3–4. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, dlaczego wyroki, o których mowa w wersecie 2., miały spaść na tych, którzy nie wystrzegali się grzechu.

• W jakim sensie ci święci otrzymali „[większe światło]”?

• Czego Pan nauczał w tych wersetach na temat naszej odpowiedzialności za to, co nam dał? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Pan wymaga wiele od tych, którym wiele powierzył. Możesz zaproponować uczniom, aby zaznaczyli tę zasadę w swoich w pismach świętych.

• Jak myślicie, dlaczego od tych, którym wiele powierzono, wiele się wymaga?

Podziel uczniów na małe grupy. Daj każdej grupie dużą kartkę papieru i pisak. Poproś ich, aby wymienili w ciągu 2 minut jak najwięcej błogosławieństw, które otrzymali od Pana. Zachęć uczniów, aby zapisali na swojej liście błogosławieństwa, które otrzymali dzięki członkostwu w Kościele. Kiedy skończą, pokaż klasie sporządzone listy i zadaj następujące pytania:

• Jak myślicie, dlaczego jesteśmy ludźmi, którym „wiele dano”?

• Czego Pan od nas wymaga ze względu na to, że powierzył nam tak wiele?

Aby ułatwić uczniom zastosowanie zasady z wersetu 3., poproś ich, aby zapisali w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania jedno z błogosławieństw, które otrzymali od Pana. Następnie poproś ich, aby napisali, czego Pan od nich wymaga ze względu na to błogosławieństwo. Na koniec poproś ich, aby zapisali cel, zgodnie z którym będą starali się uczynić to, czego Pan od nich oczekuje.

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 82:5–6, tłumacząc, że Pan ostrzegł świętych przed wzrastającą na świecie mocą i panowaniem Szatana. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 82:7, a pozostali uczniowie niech odszukają dodatkowe ostrzeżenie, którego Pan udzielił świętym odnośnie do grzechu.

• Dlaczego, zgodnie z wersetem 7., ważne jest, aby ci, którzy odpokutują, odrzucili swoje grzechy? (Kiedy świadomie porzucamy prawość i powracamy do grzechu, nasze „poprzednie grzechy [do nas powracają]”).

• Jak myślicie, dlaczego nasze poprzednie grzechy do nas powracają, kiedy świadomie grzeszymy po tym, jak staraliśmy się otrzymać przebaczenie od Pana? (Pomóż uczniom zrozumieć, że aby w pełni odpokutować i otrzymać wybaczenie, musimy porzucić nasze grzechy).

Nauki i Przymierza 82:8–24

Pan przykazuje dziewięciu mężczyznom, aby ustanowili organizację, która pomoże w zarządzaniu doczesnymi sprawami Kościoła

Podziel uczniów na pary. Poproś każdą z par, aby zastanowiła się nad dwiema sytuacjami dotyczącymi młodej kobiety lub młodego mężczyzny, którzy mogą potrzebować zapewnienia, że Bóg dotrzymuje Swoich obietnic. (Na przykład, młoda kobieta jest bardzo związana ze swoją babcią, która cierpi na nieuleczalną chorobę. Ta młoda kobieta może potrzebować zapewnienia na temat obietnic dotyczących wiecznych rodzin i Zmartwychwstania). Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się przykładami takich sytuacji z resztą klasy.

Wyjaśnij, że podczas narady wyższych kapłanów w Missouri, Pan złożył pokrzepiającą obietnicę osobom, które przestrzegają Jego przykazań. Zachęć uczniów, aby podczas dalszego studiowania rozdziału: Nauki i Przymierza 82, odszukali prawdy, które mogą nieść pokrzepiające zapewnienie dla tych, którzy znajdują się w sytuacjach omówionych powyżej.

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Nauki i Przymierza 82:8–9 i odszukali, co Pan obiecał świętym uczestniczącym w tej naradzie.

• Co, zgodnie z wersetem 8., Pan obiecał świętym biorącym udział w tej radzie?

• Z jakiego powodu — w oparciu o to, czego dowiedzieliście się z wersetów 8–9 — Pan dał świętym to nowe przykazanie? (Zapisz odpowiedzi uczniów na tablicy).

• W jakim sensie te przyczyny odnoszą się do każdego z przykazań, które Pan nam daje?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 82:10. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają zasadę, która może dodać nam odwagi, kiedy staramy się przestrzegać przykazań Pana.

• Jaka zasada z wersetu, który przeczytaliście, może dodać wam odwagi, kiedy staracie się przestrzegać przykazań Pana? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale ich odpowiedzi powinny odzwierciedlać następującą zasadę: Jeśli jesteśmy posłuszni Panu, On zawsze dotrzyma Swoich obietnic i nas pobłogosławi).

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad doświadczeniami z ich życia, które potwierdzają prawdziwość tej zasady. Daj im trochę czasu, aby mogli zapisać jedno z tych doświadczeń w swoim notatniku lub dzienniku do studiowania. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami z resztą klasy. Możesz także podzielić się doświadczeniem ze swojego życia, które potwierdza tę zasadę.

Przypomnij uczniom, że podczas studiowania rozdziału: Nauki i Przymierza 78 dowiedzieli się, że Pan przykazał członkom Kościoła w Kirtland w Ohio, aby ustanowili organizację, która miała pomóc w zarządzaniu spichlerzami Kościoła oraz sprawami związanymi z publikacją kościelnych materiałów. Podsumuj wersety: Nauki i Przymierza 82:11, 15–17, informując uczniów, że w tym objawieniu Pan pokierował utworzeniem tej organizacji — zwanej Zjednoczoną Organizacją — i wyznaczył jej członków.

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu werset: Nauki i Przymierza 82:12 i odszukali cel Zjednoczonej Organizacji. Kiedy będą czytać, możesz przypomnieć im, że jednym z obowiązków biskupa jest pomagać w zapewnieniu doczesnych potrzeb członkom Kościoła.

• W jakim celu, zgodnie z wersetem 12, założono Zjednoczoną Organizację?

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu wersety: Nauki i Przymierza 82:14, 18–19 i odszukali słowa i wyrażenia, które dogłębniej wyjaśniają cel, dla którego Pan przykazał założenie Zjednoczonej Organizacji.

• Dlaczego istotne było, aby święci zdobyli perspektywę, o której mowa w wersecie 19.?

Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 82:20–24, tłumacząc, że Pan zakończył to objawienie, ostrzegając przywódców Kościoła, aby byli wierni przymierzu, które zawarli jako członkowie Zjednoczonej Organizacji.

Nauki i Przymierza 83

Pan objawia sposób, w jaki należy troszczyć się o wdowy i sieroty

Poinformuj uczniów, że cztery dni po otrzymaniu objawienia z rozdziału: Nauki i Przymierza 82, Prorok Józef Smith otrzymał objawienie instruujące, jak radzić sobie z trudnym wyzwaniem polegającym na troszczeniu się o doczesne potrzeby świętych. Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu werset: Nauki i Przymierza 83:1 i odszukali, czyje potrzeby zostały omówione w tym objawieniu.

• Czyje potrzeby zostały omówione w tym objawieniu?

Przypomnij uczniom, że wielu świętych żyło zgodnie z prawem poświęcenia i otrzymało „dziedzictwo” lub innymi słowy nieruchomość w Kościele. W objawieniu tym Pan objaśnił, co należy uczynić z dziedzictwem danej rodziny po śmierci męża lub ojca.

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 83:2–3 i odszukali pouczenie dane przez Pana na temat troszczenia się o kobiety, które straciły swoich mężów.

• Jakie błogosławieństwa otrzymywała kobieta po śmierci swojego męża, jeśli pozostała wierna?

Wyjaśnij, że w czasie, kiedy zostało udzielone to objawienie, wiele kobiet było utrzymywanych przez swoich mężów. Wyrażenie „mieć współudział w Kościele” oznaczało, że w sytuacji, kiedy kobieta traciła swojego męża — żywiciela, Kościół miał udzielić jej pomocy, gdyż była ona jedynym żywicielem rodziny. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 83:4–6. Pozostali niech śledzą tekst i wyszukają, w jaki sposób Kościół może pomagać wdowom i sierotom.

• Czego te wersety nauczają na temat uczuć, jakimi Pan darzy wdowy, sieroty oraz wszystkie inne osoby będące w potrzebie?

Zachęć uczniów, aby byli bardziej wrażliwi na potrzeby otaczających ich ludzi i starali się szukać okazji, aby postępować zgodnie z radą Pana i troszczyć się o swoich bliźnich (zob. NiP 82:19). Jeśli tak podpowiada ci Duch, podziel się swoim świadectwem na temat prawd, które były nauczane podczas tej lekcji.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 82:7. „Do tej duszy, co grzeszy, powrócą poprzednie grzechy”

Starszy Richard G. Scott z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:

„Porzucenie grzechu […] [to] niezłomne, trwałe postanowienie, by nie powtórzyć danego grzechu. Wywiązanie się z tego zobowiązania usunie gorzki posmak tego grzechu i nie trzeba będzie ponownie tego doświadczać. Pamiętajcie: ‘Ale do tej duszy, co grzeszy, powrócą poprzednie grzechy’ [NiP 82:7]. Józef Smith oświadczył: ‘Pokuta to coś, czego żadnego dnia nie można bagatelizować. Ciągłe grzeszenie i ciągłe pokutowanie nie jest tym, co jest miłe w oczach Boga’ [Teachings of the Prophet Joseph Smith, wybr. Joseph Fielding Smith [1976], str. 148]” („Finding Forgiveness”, Ensign, maj 1995, str. 76).

Nauki i Przymierza 82:11–12. Zarządzanie powierzonymi dobrami i używanie pseudonimów

W pierwszych wydaniach Nauk i Przymierzy używano pseudonimów lub fałszywych imion, aby ochronić Kościół i jego przywódców przed wrogami. Postąpiono tak w przypadku członków Zjednoczonej Organizacji, o czym mowa w wersecie: Nauki i Przymierza 82:11. Z tego też względu w tekście niektórych wczesnych wydań Nauk i Przymierzy, który stanowi wspomniany wyżej werset, można napotkać pseudonimy. Prawdziwe imiona zostały zamieszczone w późniejszych wydaniach tej księgi.

„Powierzone dobra” lub odpowiedzialności członków, o których mowa w wersecie 11., zostały rozdzielone między braci w następujący sposób: sześciu z dziewięciu członków zostało wyznaczonych do „[bycia odpowiedzialnymi] za objawienia i przykazania” (NiP 70:3 — mowa tu o Proroku Józefie Smithie, Martinie Harrisie, Oliverze Cowderym, Johnie Whitmerze, Sidneyu Rigdonie oraz Williamie W. Phelpsie); dwóch zostało biskupami Kościoła (Edward Partridge oraz Newel K. Whitney), a jeden z nich był odpowiedzialny za spichlerz w Independence w Missouri (A. Sidney Gilbert).

Nauki i Przymierza 82:18. „Spichlerz Pański”

Poniższa informacja stanowi opis sposobu, w jaki Pan wykorzystuje Swoje spichlerze w dzisiejszych czasach:

„Spichlerz Pański […] może stanowić listę dostępnych usług, pieniędzy na koncie, jedzenia w spiżarni lub artykułów znajdujących się w budynku. Spichlerz jest ustanowiony, kiedy wierni członkowie są skłonni przekazać biskupowi swój czas, talenty, umiejętności, współczucie, różne materiały lub środki finansowe, aby zatroszczyć się o biednych i budować królestwo Boga na ziemi.

Spichlerz Pana istnieje zatem w każdym okręgu. Biskup jest pełnomocnikiem spichlerza Pana. Będąc prowadzony przez Pana, rozdziela ofiary świętych biednym i potrzebującym. Wspomagany jest przez kwora kapłaństwa oraz Stowarzyszenie Pomocy” (Zaopatrywanie w Pański sposób: Przewodnik dla przywódców na temat pomocy wzajemnej [1990], str. 11; zob. także stronę internetową: LDS.org).

Nauki i Przymierza 82:22. Dlaczego Kościołowi zostało przykazane, aby czynił sobie przyjaciół z „mamony nieprawości”?

Słowo mamona oznacza bogactwa (zob. Guide to the Scriptures, „Mammon”, strona internetowa: scriptures.lds.org). Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił:

„Przykazanie Pana, mówiące, że święci powinni czynić sobie ‘przyjaciół z mamony nieprawości’ wydaje się dziwne, jeśli nie jest właściwie zrozumiane. Nie chodzi o to, że czyniąc sobie przyjaciół ‘z mamony nieprawości’ bracia mają uczestniczyć w ich grzechach, akceptować je, żenić się z nimi, czy w jakikolwiek inny sposób zniżać się do ich poziomu. Mają żyć w taki sposób, żeby zapewnić sobie pokój z wrogami. Mają traktować ich w uprzejmy sposób, być dla nich na tyle przyjacielscy, na ile pozwalają poprawne i cnotliwe zasady, ale nigdy nie mogą przeklinać z nimi ani pić czy hulać. Jeśli mogliby rozproszyć uprzedzenia oraz okazać gotowość prowadzenia z nimi handlu i ukazać ducha uprzejmości, mogłoby to pomóc w zawróceniu ich z drogi goryczy. Sąd ma być pozostawiony Panu” (Church History and Modern Revelation, 2 tomy [1953], 1:57; zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, 2 wyd. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 179).