Nauki i Przymierza 22–23

Wprowadzenie

W okresie Wielkiego Odstępstwa obrzędy Kościoła Jezusa Chrystusa zostały zmienione, usunięte i dokonywano ich bez właściwego upoważnienia. W objawieniu zapisanym w rozdziale: Nauki i Przymierza 22 Pan potwierdził, że obrzęd chrztu musi być dokonany przez osobę, która posiada upoważnienie do nadawania innym członkostwa w Kościele i umożliwiania im wstępu do królestwa Boga. Rozdział 23. Nauk i Przymierzy zawiera objawienie, które Józef Smith otrzymał dla pięciu mężczyzn, którzy gorliwie pragnęli poznać wolę Pana wobec siebie. Byli to: Oliver Cowdery, Hyrum Smith, Samuel Smith, Joseph Smith sen. i Joseph Knight.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 22

Chrzest musi być dokonany przez osobę, która posiada właściwe upoważnienie kapłańskie

Poproś trzech uczniów o odegranie scenek. Niech jeden z nich wcieli się w rolę zainteresowanego, który wierzy, że Kościół jest prawdziwy. Zainteresowany został już ochrzczony przez zanurzenie w innym kościele i nie rozumie, dlaczego konieczne jest ponowne dokonanie tego obrzędu. Pozostałą dwójkę poproś, aby odegrali rolę misjonarzy i spróbowali odpowiedzieć na pytanie zainteresowanego. Niech reszta uczniów zastanowi się, co by powiedzieli, gdyby znaleźli się w takiej sytuacji.

Na zakończenie wyjaśnij, że objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 22 zostało dane w odpowiedzi na podobną sytuację. Wiele osób pragnących przystąpić do Kościoła przyjęło wcześniej chrzest wedle obrządku wyznań, do których wówczas należało. Ludzie zastanawiali się, dlaczego muszą ponownie przyjąć chrzest.

Józef Smith zwrócił się z ich pytaniem do Pana. W odpowiedzi Pan nauczył go ważnej doktryny dotyczącej Przywrócenia ewangelii. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 22:1. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali zwrot, który odnosi się do Przywrócenia ewangelii.

Który zwrot w tym wersecie odnosi się do Przywrócenia ewangelii? („Nowe i wieczne przymierze”).

Aby pomóc uczniom zrozumieć ten zwrot, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos następującą wypowiedź:

„Nowe i wieczne przymierze oznacza pełnię ewangelii [zob. NiP 66:2]. Składają się na nie ‘wszystkie przymierza, umowy, więzi, zobowiązania, przysięgi, śluby, dokonania, związki, stowarzyszenia, czy oczekiwania’, które są zapieczętowane na głowach członków Kościoła przez Świętego Ducha obietnicy, czyli przez Ducha Świętego, za pośrednictwem upoważnienia Prezydenta Kościoła, który dzierży klucze [zob. NiP 132:7]. Prezydent Kościoła dzierży klucze Kapłaństwa Melchizedeka. Udziela on tego upoważnienia innym i upoważnia ich do dokonywania świętych obrzędów kapłaństwa.

Małżeństwo na wieczność jest przykładem nowego i wiecznego przymierza. Chrzest również jest przykładem nowego i wiecznego przymierza [zob. NiP 132:22], podobnie jak ustanowienie do kapłaństwa i każde inne przymierze jest wieczne i jest częścią tego nowego i wiecznego przymierza, które obejmuje wszystkie rzeczy” (Answers to Gospel Questions, wyb. Joseph Fielding Smith jun., 5 tomów [1957–1966], 1:65).

Poproś uczniów, aby swoimi słowami podsumowali znaczenie zwrotu nowe i wieczne przymierze.

Jak wiedza o nowym i wiecznym przymierzu może pomóc ludziom, którzy zostali wcześniej ochrzczeni przez osobę, która nie posiada kapłańskiego upoważnienia?
Na mocy jakiego upoważnienia udzielane są obrzędy w ramach nowego i wiecznego przymierza? (Upoważnienia kapłaństwa).

Napisz na tablicy następującą doktrynę: Chrzest musi być dokonany przez mężczyznę, który posiada upoważnienie od Boga.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 22:2–4. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali zwroty, które wskazują na to, że Pan nie akceptuje chrztów dokonanych bez upoważnienia kapłańskiego. W tym objawieniu Pan nazywa przymierze chrztu wejściem przez „wąską bramę” (zob. NiP 22:2). Następnie poproś uczniów, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.

W jakim sensie chrzty dokonywane bez upoważnienia są „martwymi czynami”? (Nie przynoszą wiecznych korzyści osobom, które je przyjmują).
Co Pan uczynił ze względu na martwe czyny, których dokonywano w tamtych czasach, zgodnie z tym, co zapisano w wersecie: Nauki i Przymierza 22:3? (Ponownie ustanowił Swoje przymierze i jeszcze raz zbudował Swój Kościół).
Jakie błogosławieństwa otrzymujecie dzięki temu, że należycie do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich — jedynego Kościoła, który posiada upoważnienie do dokonywania niezbędnych obrzędów?

Nauki i Przymierza 23

Pięciu mężczyzn zostaje powołanych, aby wzmacniać Kościół

Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie sytuację, w której otrzymali od kogoś słowa zachęty lub porady, których bardzo potrzebowali. Możesz poprosić kilku uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami.

Poproś uczniów, aby spojrzeli na wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 23 i wyszukali nazwiska pięciu mężczyzn, do których skierowane jest objawienie zawarte w tym rozdziale. Wyjaśnij, że każdy z nich otrzymał w tym objawieniu konkretne instrukcje od Pana. Zachęć uczniów, aby wyszukali, czego mogą się nauczyć podczas studiowania słów, które Pan skierował do tych mężczyzn. Poniższe noty biograficzne dostarczą pomocnego kontekstu dla rozdziału: Nauki i Przymierza 23.

Hyrum Smith, starszy brat Proroka, pomagał przy publikacji Księgi Mormona, pracując razem z drukarzem. Służył jako prezydent pierwszej gminy Kościoła w Colesville, w stanie Nowy Jork. Hyrum był wierny Panu i Kościołowi przez całe życie.

Samuel Smith, młodszy brat Proroka, został ochrzczony w maju 1829 roku. W czerwcu 1830 roku wyjechał na misję, a jedna z rozdanych przez niego Ksiąg Mormona doprowadziła do tego, że do Kościoła przystąpił Brigham Young i wielu członków jego rodziny. Samuel był lojalny wobec swej rodziny i Kościoła przez całe życie. Nie był on gotowy do głoszenia ewangelii, kiedy zostało dane to objawienie, ale dwa miesiące później rozpoczął swoją służbę misjonarską.

Joseph Smith sen., ojciec Proroka, przystąpił do Kościoła w dniu jego organizacji. Wraz z synem, Don Carlosem, podjął się następnego lata służby misyjnej wśród swej dalszej rodziny w stanie Nowy Jork. Został wyższym kapłanem i pierwszym patriarchą Kościoła. Józef Smith jun. opisywał swego ojca jako „mężczyznę, który [był] wierny swemu Bogu i Kościołowi w każdej sytuacji i we wszystkich okolicznościach, których dane mu było doświadczyć” (History of the Church, 4:192).

Joseph Knight sen. był bliskim przyjacielem Józefa Smitha jun. i okazywał mu wielką życzliwość. Zapewnił on Prorokowi środki do życia, kiedy ten pracował nad tłumaczeniem Księgi Mormona. W dniu organizacji Kościoła poczuł pragnienie przyjęcia chrztu wraz z innymi, ale powstrzymał się, gdyż chciał najpierw głębiej zbadać Księgę Mormona. Później napisał: „Poczułbym się lepiej, gdybym był […] to uczynił” i przyjął chrzest (cytowane w: Larry Porter, „The Joseph Knight Family”, Ensign, październik 1978, str. 40; pisownię i użycie wielkich liter dostosowano do współczesnych standardów).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 23:1–2. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają ostrzeżenia, jakie Pan dał Oliverowi Cowdery’emu.

Jakiego ostrzeżenia Pan udzielił Oliverowi? W jaki sposób duma może prowadzić do ulegania pokusie?
W jaki sposób możemy unikać odczuwania dumy, która prowadzi nas do ulegania pokusie?
Jakie błogosławieństwa miał otrzymać Oliver, zgodnie z wersetem 2.? (Umiejętność „głoszenia prawdy”).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 23:3–5. Resztę uczniów poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i szukali podobieństw między wskazówkami, jakie Pan dał Hyrumowi Smithowi, Samuelowi Smithowi i Josephowi Smithowi seniorowi?

Jakie widzicie podobieństwa między wskazówkami, jakie ci mężczyźni otrzymali od Pana? (Wszyscy zostali powołani, aby napominać i wzmacniać Kościół). Możesz wyjaśnić, że powołanie do napominania oznacza obowiązek nauczania ewangelii innych ludzi).

Poproś trzech uczniów, aby po kolei przeczytali na głos noty biograficzne Hyruma Smitha, Samuela Smitha i Josepha Smitha sen. Zanim to uczynią, poproś resztę uczniów w klasie, aby słuchając, skupili się na tym, w jaki sposób ci mężczyźni wypełnili swe powołanie polegające na napominaniu i wzmacnianiu Kościoła. Po każdej nocie odczytanej przez uczniów, poproś ich, by podzielili się tym, czego się dowiedzieli.

Jakie są podobieństwa i różnice pomiędzy instrukcjami, jakie otrzymali Hyrum Smith i Samuel Smith?
W jaki sposób my możemy napominać i wzmacniać Kościół?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos notę biograficzną Josepha Knighta sen. Następnie poproś innego o przeczytanie fragmentu: Nauki i Przymierza 23:6–7, który zawiera radę, jakiej Pan udzielił Josephowi Knightowi sen. Pozostałych uczniów poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali, co Pan mu nakazał.

Co Pan nakazał Josephowi Knightowi? (Nakazał mu modlić się na głos w tajemnicy, w swojej rodzinie i pośród przyjaciół, a także przed światem; połączyć się z prawdziwym Kościołem i napominać innych).
Jakie dowody na to, że Pan pragnął pobłogosławić Josepha Knighta sen. dostrzegacie w wersecie: Nauki i Przymierza 23:7?

Wyjaśnij, że wkrótce po otrzymaniu tego objawienia Joseph Knight sen. zdecydował się przyjąć chrzest. Pozostał oddany Kościołowi przez całe swoje życie i bronił Proroka Józefa Smitha zarówno w rozmowach prywatnych, jak i na forum publicznym. Prorok opisał później Josepha Knighta sen. jako mężczyznę, który jest „wierny i oddany oraz sprawiedliwy i przykładny, cnotliwy i życzliwy, nigdy nie zbaczał ani na prawo, ani na lewo” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 462).

Poproś uczniów, aby powiedzieli, jakich zasad nauczyli się ze studiowania rozdziału: Nauki i Przymierza 23. Uczniowie mogą wymienić następujące zasady:

Kiedy pragniemy służyć Panu, otrzymujemy od Niego osobiste wskazówki.

Pan będzie nas błogosławił, kiedy będziemy słuchać rad, jakich nam udziela.

Poproś uczniów, aby zastanowili się, jakie rady otrzymali od Pana poprzez Ducha Świętego, słowa żyjących proroków lub dzięki pismom świętym. Daj im kilka minut, aby zastanowili się, w jaki sposób będą posłuszni radom, jakie otrzymali. Możesz poprosić ich, aby zapisali otrzymane wskazówki w notatnikach lub dziennikach do studiowania. Zapewnij ich, że jeśli będą czynić to, o co prosi ich Pan, otrzymają od Niego pomoc i przewodnictwo.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 22:1. „To samo, które istniało od początku”

W wersecie: Nauki i Przymierza 22:1 zwrot „to samo, które istniało od początku” jest dosłowny: Adam i Ewa byli nauczani ewangelii i zostali ochrzczeni (zob. Mojżesz 5:58–59; 6:52–68); Pan nakazał Enochowi, aby chrzcił wierzących (zob. Mojżesz 7:11); Noe nauczał ludzi, że powinni zostać ochrzczeni w imię Jezusa Chrystusa, jak czynili ich ojcowie (zob. Mojżesz 8:24). Chrztu nauczano również w Księdze Mormona przed przyjściem Chrystusa. Artykuł znajdujący się we wrześniowym wydaniu czasopisma Ensign z 1974 roku wskazuje na to, że chrzest był praktykowany również wśród starożytnych Żydów:

„Choć ani z historii świeckiej ani z pism świętych nie wynika jasno, czy Żydzi rzeczywiście praktykowali chrzest pośród siebie za [czasów Jezusa Chrystusa], to ich powszechną praktyką było chrzczenie ludzi innych narodów, którzy nawracali się na judaizm […].

Wartym odnotowania jest fakt, że kiedy ludzie przychodzili do Jana, nie pytali go: ‘Cóż to za nową rzecz czynisz?’, ale ‘Kim jesteś?’. Nie podważali samego obrzędu” (Robert J. Matthews, „I Have a Question”, Ensign, wrzesień 1974, str. 16).

Nauki i Przymierza 22:2. „Nie możecie wejść przez tę wąską bramę przy pomocy prawa Mojżeszowego”

Prawo Mojżeszowe i zawarty w nim system cielesnych przykazań, ceremonii, rytuałów i symboli, miało na celu pomóc Izraelitom pamiętać o Bogu i wyglądać Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa. Zbawiciel wypełnił to prawo poprzez Zadośćuczynienie (zob. Alma 34:13–14). W trakcie Swojej doczesnej służby Jezus Chrystus i Jego Apostołowie trudzili się, aby nauczyć Żydów, że zbawienia nie można osiągnąć jedynie w oparciu o przestrzeganie prawa, ale dzięki zbawczej mocy Zadośćuczynienia. Zgodnie z zapisem w wersecie: Nauki i Przymierza 22:2 Pan porównał człowieka, który zostaje ochrzczony bez upoważnienia, do ludzi, którzy opierali się jedynie na prawie Mojżesza, nie mając wiary w Jezusa Chrystusa. Porównanie to podkreśla potrzebę porzucenia „martwych” praktyk religijnych, nie posiadających zbawiennej mocy i przyjęcia nowego i wiecznego przymierza ewangelii, tak jak musieli uczynić to pierwsi Żydzi, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo.

Nauki i Przymierza 22:1–4. Znaczenie przywrócenia upoważnienia kapłańskiego

Starszy James E. Talmage z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił:

„Kiedy Pan ustanowił Swój Kościół na tym kontynencie wśród Nefitów, wyjaśnił tym, którzy zostali wybrani i ustanowieni — którym nadano upoważnienie — jak dokonywać obrzędu chrztu. Mieli wypowiedzieć słowa: ‘Mając pełnomocnictwo dane mi przez Jezusa Chrystusa, chrzczę cię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego’. Nie daje nam to jednak pełnomocnictwa w naszych czasach. Słowa, które Chrystus wypowiedział do Swoich apostołów w dawnych czasach, nie dają upoważnienia dzisiejszym apostołom ani starszym Kościoła. Powtarzam: słowa, które Pan wypowiedział do Swoich uczniów, którzy zostali wybrani spośród Nefitów, nie dają nam upoważnienia. Ale dzisiaj w naszych czasach Pan przemówił ponownie i przekazał nam tę samą moc i pełnomocnictwo do przemawiania w Jego imieniu i do udzielania obrzędów ewangelii według ustanowionego przez Niego wzoru; i dlatego starsi i kapłani, prowadząc dziś w wody chrztu kandydatów, którzy wyznali swą wiarę i odpokutowali za grzechy, oświadczają, że dano im upoważnienie. I mając pełnomocnictwo od Jezusa Chrystusa, chrzczą w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (w: Conference Report, kwiecień 1924, str. 68; zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 46).

Niektórzy z pierwszych nawróconych w Kościele nie rozumieli, że Pan nie akceptuje chrztu, który nie jest dokonany przez osobę posiadającą upoważnienie kapłańskie. Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił:

„Natychmiast po zorganizowaniu Kościoła zaczęli napływać do niego nawróceni. Niektórzy z nich należeli wcześniej do kościołów, które wierzyły w chrzest przez zanurzenie. W istocie wielu z pierwszych nawróconych w Kościele przyjęło wcześniej chrzest w ten właśnie sposób, gdyż uważali to za właściwe. Jednak zagadnienie boskiego upoważnienia nie było wyraźnie wyryte w ich umysłach. Kiedy pragnęli przyłączyć się do Kościoła, otrzymawszy świadectwo, że Józef Smith [jest prawdziwym prorokiem], zastanawiali się, dlaczego muszą zostać ponownie ochrzczeni, skoro już wcześniej poddali się obrzędowi chrztu przez zanurzenie” (Church History and Modern Revelation [1953], 1:109).

Nauki i Przymierza 22:4. „Wejdźcie, przeto, przez bramę”

Chrzest jest bramą, czyli wymogiem, wstąpienia do królestwa celestialnego dla każdego człowieka, który osiągnął wiek odpowiedzialności (zob. 2 Nefi 31:15–21). Obrzęd chrztu, mimo że absolutnie niezbędny, ważny jest jedynie wtedy, kiedy towarzyszy mu stosowna przemiana serca, która powoduje rozpoczęcie nowego życia.

Starszy John A. Widtsoe z Kworum Dwunastu Apostołów opisał tego rodzaju zmianę w życiu:

„Pamiętam człowieka, który ochrzcił mnie w Kościele, bardzo zwykłego, pospolitego mężczyznę […], wypijającego codziennie dwa lub trzy dzbany piwa, poprawiającego to potem szklanicą whiskey […], z tytoniem w ustach przez calutki dzień, prowadzącego — poza trzema posiłkami dziennie i satysfakcją z zaspokojenia kilku cielesnych żądz — bezużyteczne, bezsensowne życie. Usłyszał on o Ewangelii i przyjął ją. Było to dla niego dobre. Było to coś, czego pragnął. Mężczyzna ten rósł w moc i rangę w Kościele. Z tego, co pamiętam, służył na pięciu czy sześciu misjach i przewodniczył jednej z misji w Kościele. To był ten sam człowiek — te same ramiona, te same stopy, to samo ciało, ten sam umysł — ale odmieniony przez Ducha, którego otrzymujemy, gdy przyjmujemy wieczną prawdę” (w: Conference Report, kwiecień 1952, str. 34; zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 46–47).