1 sierpnia 1831 roku, niespełna dwa tygodnie po tym, jak Pan wyznaczył Independence w Missouri na centralne miejsce Syjonu, Józef Smith otrzymał objawienie, które znajduje się w rozdziale: Nauki i Przymierza 58. Stanowi ono odpowiedź dla osób, które pragnęły poznać wolę Pana odnośnie do ich roli w nowym miejscu. W objawieniu tym Pan doradził świętym, aby pozostali wierni pomimo cierpienia i wyjaśnił im, dlaczego wysłał ich do Syjonu. Pan zachęcił też świętych, aby korzystali ze swej wolnej woli, by zapanowała sprawiedliwość.
Pan radzi świętym, aby pozostali wierni pomimo cierpienia
Przed lekcją napisz na tablicy słowa: Teraźniejszość i Przyszłość.
Rozpocznij lekcję od zapytania uczniów, co obecnie jest dla nich największym wyzwaniem w życiu.
W jaki sposób myślenie o przyszłości, zarówno w tym życiu, jak i w życiu następnym, pomaga wam stawiać czoła obecnym wyzwaniom?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższego akapitu. Poproś pozostałych, aby odszukali, z jakimi przeciwnościami zmagali się święci w Missouri w 1831 roku oraz dlaczego niektórzy z nich odczuwali zniechęcenie.
W styczniu 1831 roku misjonarze napotkali grupę Indian z plemienia Delaware, którzy mieszkali na Terytorium Indian, za zachodnią granicą stanu Missouri. Byli oni zainteresowani poznaniem ewangelii zapisanej w Księdze Mormona. Misjonarze Kościoła nie zdobyli jednak wymaganych pozwoleń na wkroczenie na Terytorium Indian i głoszenie tam ewangelii, a także napotkali sprzeciw miejscowych urzędników ds. Indian i lokalnych duchownych, w rezultacie czego zostali zmuszeni do opuszczenia tych terenów. Następnie starali się oni nauczać białych osadników w Independence w Missouri i jego okolicach, lecz do lipca 1831 roku do Kościoła przyłączyło się mniej niż 10 nowych członków. Kiedy w lipcu 1831 roku do Missouri zaczęli przybywać starsi Kościoła z Ohio, część z nich była zawiedziona zastaną sytuacją. Niektórzy z nich spodziewali się zobaczyć szybko rozrastającą się społeczność wiernych oraz osadę przygotowaną na przyjęcie przybywających członków Kościoła. Kilku wyraziło swoje obawy, ponieważ ziemia w Independence była ugorem. Co więcej, niektórzy z braci zostali zachęceni do pozostania w Missouri i zakupu ziemi, aby przygotować Syjon dla świętych, którzy mieli przybyć później.
Jak sądzicie, dlaczego sytuacja ta mogła być rozczarowująca dla części członków Kościoła?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 58:1–2. Niech reszta śledzi tekst w swoich pismach i odszuka, co takiego Pan powiedział starszym, co mogło pomóc im zmagać się z otaczającymi ich wyzwaniami.
Co Pan powiedział starszym?
Jak podsumowalibyście prawdy zawarte w wersecie 2.? (Uczniowie powinni rozpoznać następujące zasady: Będziemy błogosławieni, jeśli będziemy przestrzegać przykazań Pana. Nasza wieczna nagroda będzie większa, jeśli pozostaniemy wierni w obliczu przeciwności. Możesz zaproponować uczniom, żeby zaznaczyli wyrażenia, które nauczają tych zasad w wersecie 2).
Zwróć uwagę uczniów na zapisane na tablicy słowa: Teraźniejszość i Przyszłość. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 58:3–5. Poproś pozostałych, aby odszukali, co Pan powiedział starszym na temat obecnej sytuacji i przyszłości Swego ludu. Niech uczniowie opowiedzą o tym, czego się dowiedzieli.
Czego często nie dostrzegamy i czego nie rozumiemy, kiedy przechodzimy próby — zgodnie z tym, co zapisano w wersecie 3.?
Zwróć uwagę uczniów na to, że wersety te sugerują, iż Pan pragnął, aby starsi patrzyli ponad cierpienia, których doświadczali, koncentrując się raczej na pełnej chwały przyszłości, której zaznają, jeśli pozostaną wierni. Przesłanie Pana dla świętych w Missouri może pomóc nam przetrwać nasze własne próby, pomagając nam koncentrować się na błogosławieństwach obiecanych tym, którzy wiernie przetrwają cierpienia.
W jaki sposób ufność w to, że Pan was pobłogosławi, może pomóc wam wiernie znosić próby?
Kiedy czuliście, że zostaliście pobłogosławieni za pozostanie wiernymi podczas próby?
Poproś uczniów, aby jeszcze raz zastanowili się, co obecnie jest dla nich największym wyzwaniem w życiu. Zachęć ich, aby pozostali wierni ewangelii pomimo swoich wyzwań, aby mogli otrzymać nagrody, jakie Pan ma dla nich zarówno teraz, jak i w wieczności.
Zbawiciel wyjaśnia, dlaczego posłał świętych do Syjonu
Zadaj następujące pytania:
Czy kiedykolwiek zostaliście poproszeni, żeby coś zrobić, lecz nie rozumieliście, dlaczego macie to zrobić? Jak się przez to czuliście?
Z drugiej strony, czy spotkaliście się z sytuacją, kiedy ktoś poprosił, żebyście coś zrobili i pomógł wam zrozumieć, po co macie to zrobić? Jak zrozumienie celu tego działania wpłynęło na wasze nastawienie?
Wyjaśnij, że Pan objawił niektóre z powodów, dla których posłał ludzi, by kładli podwaliny Syjonu. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 58:6–8. Niech pozostali śledzą treść w swoich pismach i odszukają podane przez Pana powody posłania ludzi, by kładli podwaliny Syjonu. Poproś uczniów, by opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli.
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 58:9–13, wyjaśniając, że jednym z powodów, dlaczego Pan posyłał ludzi, by kładli podwaliny Syjonu, było przygotowanie ziemi na Drugie Przyjście Jezusa Chrystusa. W wersetach tych Pan przywołuje przypowieść z Nowego Testamentu, która uczy, że ludzie wszystkich narodów zostaną zaproszeni, by zakosztować błogosławieństw ewangelii.
W jaki sposób świadomość, że przygotowują ziemię na Drugie Przyjście Jezusa Chrystusa mogła pomóc starszym, by pozostali wierni pomimo prób?
Pan określa obowiązki biskupa i nakazuje świętym, by przestrzegali praw kraju
Obraz
Edward Partridge
Przypomnij uczniom, że Pan powołał Biskupa Edwarda Partridge’a, by kierował pracą nad budową miasta Syjon. Pan pouczył Biskupa Edwarda Partridge’a i Sidneya Gilberta, by pozostali w Missouri, by zarządzać własnością Kościoła i dokonać zakupu ziemi w Independence i okolicach (zob. NiP 57:7–8). Kiedy święci przygotowywali się do nabycia ziemi, Biskup Partridge spierał się z Józefem Smithem na temat jakości ziemi na wybranych terenach. Jego zdaniem należało kupić inne działki. Spór ten doprowadził do reprymendy od Pana.
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 58:14–15. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Pan powiedział Biskupowi Partridge’owi. Poproś uczniów, aby opowiedzieli, co znaleźli.
Poproś uczniów, aby ponownie przeczytali werset: Nauki i Przymierza 58:3. W jaki sposób prawdy objawione w tym wersecie mogły pomóc Biskupowi Partridge’owi podjąć decyzję, by odpokutować za spieranie się z Prorokiem o to, które ziemie należy zakupić?
Wyjaśnij klasie, że Biskup Partridge z pokorą przyjął upomnienie Pana i otrzymał przebaczenie za swoje grzechy.
W jaki sposób prawdy objawione w wersecie: Nauki i Przymierza 58:3 mogą pomóc nam przyjmować Pańskie przykazania z wiarą zamiast z powątpiewaniem i ślepotą serca?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 58:16-20. Niech uczniowie śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Pan powiedział Biskupowi Partridge’owi na temat jego roli jako biskupa i odpowiedzialności, by pomagać w budowie Syjonu.
Jakie są obowiązki biskupa, zgodnie z tymi wersetami?
W jaki sposób biskupi mają sądzić lud Pana w dzisiejszych czasach?
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 58:21–23, wyjaśniając, że Pan oczekuje od nas przestrzegania praw kraju do czasu, kiedy przyjdzie i obejmie rządy w czasie Milenium.
Pan radzi świętym, by wykorzystywali swą wolną wolę do czynienia dobra
Przedstaw uczniom przykładową sytuację:
Wyobraźcie sobie, że idziecie ulicą i widzicie, jak jakaś starsza osoba się przewraca. Jak powinniście postąpić?
Poczekać, aż Duch natchnie was, byście udzielili pomocy.
Poczekać, aż ktoś powie wam, co robić.
Poczekać i zobaczyć, czy ktoś inny pospieszy z pomocą.
Natychmiast pomóc osobie, która upadła.
Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zadaj kolejne pytanie:
Dlaczego ważne jest, by pomóc temu człowiekowi bez czekania na wskazówki od kogoś innego?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 58:26–28. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, jakich zasad Pan nauczał świętych, kiedy zmagali się z wyzwaniem budowy miasta Syjon. (Możesz wyjaśnić, że wyrażenie „ten, kogo zmuszają w każdej sprawie” [NiP 58:26] odnosi się do osoby, która pozostaje bezczynna, dopóki nie musi czegoś uczynić).
Jakie prawdy odkryliście w wersetach 26–28? (W odpowiedzi uczniowie mogą wymienić następujące prawdy: Mamy moc, by decydować o swoim działaniu. Jeśli będziemy czekać, żeby Pan powiedział nam wszystko, co powinniśmy robić, utracimy swoją nagrodę. Jeśli będziemy wykorzystywać naszą wolną wolę do czynienia prawości, zostaniemy wynagrodzeni. Zapisz te prawdy na tablicy tak, jak sformułowali je twoi uczniowie).
O jakiej „nagrodzie” jest mowa w tych wersetach? W jaki sposób to, że czynimy wiele dobra z własnej i nieprzymuszonej woli wpłynie na to, czy otrzymamy życie wieczne?
W jaki sposób możecie się gorliwie angażować w czynienie dobra w swoim domu? W szkole? W swoim okręgu lub gminie?
Zachęć uczniów, aby opowiedzieli o doświadczeniach, jakie mieli, kiedy zostali pobłogosławieni za to, że wykorzystali swoją wolną wolę do czynienia dobra.
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 58:29–33. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co spotyka tych, którzy nie wykorzystują swej wolnej woli do czynienia dobra lub wątpią w przykazania Pana.
Co spotyka tych, którzy nie wykorzystują swej wolnej woli do czynienia dobra lub wątpią w przykazania Pana?
Jak reagują czasem ludzie, kiedy z winy własnego lenistwa lub nieposłuszeństwa nie otrzymują błogosławieństw? Jakiego ostrzeżenia udzielił Pan takim osobom w wersecie 33.?
Złóż świadectwo o znaczeniu korzystania z naszej wolnej woli do czynienia dobra. Zachęć uczniów, aby skorzystali ze swojej wolnej woli i zrobili jakiś dobry uczynek przed waszą kolejną lekcją. Powiedz im, że podczas następnej lekcji będą mieli szansę opowiedzieć o tym, co zrobili.
Prezydent Brigham Young nauczał na temat posiadania wiecznej perspektywy i chwały, jaka czeka wiernych:
Obraz
Prezydent Brigham Young
„Mówimy o próbach i trudnościach, jakie są naszym udziałem w tym życiu; przypuśćmy jednak, że moglibyście spojrzeć na siebie tysiące i miliony lat po tym, jak okażecie się wierni swojej religii podczas tych krótkich lat na ziemi i otrzymacie wieczne zbawienie oraz koronę chwały w obecności Boga. Jeśli następnie spojrzelibyście na swoje życie tutaj — na krzywdy, na krzyże, które musieliście dźwigać, na rozczarowania […], bylibyście wówczas zmuszeni zakrzyknąć: ‘I co z tego? Te rzeczy trwały ledwie chwilę, a teraz jesteśmy tutaj. Byliśmy wierni przez kilka chwil życia doczesnego, a teraz radujemy się wiecznym życiem i chwałą’” („Remarks”, Deseret News, 9 listopada 1859, str. 1). (Zob. także Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji 2001], str. 119–120).
Nauki i Przymierza 58:3. „Nie możecie […] dostrzec waszymi śmiertelnymi oczami zamiaru Boga”
Starszy Neal A. Maxwell zacytował C.S. Lewisa, który wyjaśniał, że nie zawsze rozumiemy, co przygotował dla nas Bóg:
Obraz
Starszy Neal A. Maxwell
„W swojej książce Chrześcijaństwo po prostu C.S. Lewis w szczególny sposób opisuje naszą relację z Bogiem, dzięki czemu lepiej rozumiemy, że poddanie się Jego woli to jedyny sposób, w jaki może nastąpić duchowy rozwój:
‘Wyobraź sobie siebie jako żywy dom. Bóg przychodzi, aby go przebudować. Z początku może rozumiesz, co On robi. Naprawia rynny, zatyka szpary w dachu i tak dalej — wiedziałeś, że wszystko to było potrzebne, więc nie jesteś zaskoczony. Aż tu nagle zaczyna wyczyniać z domem rzeczy bardzo bolesne i z pozoru bezsensowne. Co też On najlepszego wyczynia? Rzecz w tym, że buduje zupełnie inny dom niż sobie wyobrażałeś — tu dobudowuje nowe skrzydło, tam dodaje piętro, wznosi wieże, wytycza dziedzińce. Myślałeś, że zostaniesz przebudowany na przyjemną chatkę — a On buduje pałac” (New York: The Macmillan Company, 1952, str. 160)” („The Value of Home Life”, Ensign, luty 1972, str. 5).
„Dwa symbole ze Starego Testamentu odnoszą się do Wieczerzy Pańskiej: ‘uczta z tłustych rzeczy’ i ‘uczta ze szlachetnego wina’. Oba oznaczają bogactwo, wskazując, że wspomniana tu uczta ma ogromne znaczenie (zob. także NiP 57:5–14; 65:3; Ew. Mateusza 22:1–14; Objawienie Jana 19:7–9)” (Doctrine and Covenants Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 120).
Biskup Partridge spierał się z Józefem Smithem na temat jakości ziemi na terenach wybranych w Missouri. Jego zdaniem należało kupić inne działki. Pan zganił Biskupa Partridge’a za to zachowanie.
Biskup Partridge przyjął Pańskie upomnienie z pokorą, co opisano w rozdziale: Nauki i Przymierza 58. Zaledwie kilka dni po tym, jak zostało dane to objawienie, napisał on do swojej żony: „Wiesz, że zajmuję ważny urząd i ponieważ jestem od czasu do czasu karcony, mam poczucie, że jestem skazany na porażkę. Nie dlatego, żeby porzucić sprawę, lecz dlatego, że uważam, iż urząd ten przekracza moje możliwości, bym wypełnił go w sposób zadowalający mojego Ojca w Niebie” (list do Lydii Partridge, 5–7 sierpnia 1831, Church History Library, Salt Lake City). Zapisy ze spotkania w Syjonie, podczas którego omawiano spór między Prorokiem Józefem a Biskupem Partridgem, mówią, że Partridge przyznał, iż „żałuje i zawsze żałował” tej scysji (Minute Book 2, 10 marca 1832, str. 23, Church History Library, Salt Lake City; zob. także josephsmithpapers.org). Objawienie dane 11 września 1831 roku wskazuje, że Partridge otrzymał przebaczenie za swoje zachowanie (Documents, tom 2.: lipiec 1831–styczeń 1833, tom 2. serii dokumentów: The Joseph Smith Papers [2013], str. 62).
Pozytywny przykład postępowania zgodnie z radą, by „się gorliwie angażować w dobrej sprawie” (NiP 58:27) znajduje się w historii opowiedzianej przez Starszego Vaughna J. Featherstone’a, Siedemdziesiątego:
Obraz
Starszy Vaughn J. Featherstone
„Kiedy miałem jakieś dziesięć czy jedenaście lat, przyjechali do nas z wizytą krewni. Jakieś 35 czy 40 osób. Mama zaprosiła wszystkich na obiad. Kiedy skończyliśmy jeść, wszyscy przeszli do innego pokoju, żeby porozmawiać. Wszędzie piętrzyły się sterty brudnych naczyń i sztućców. Jedzenie nie zostało schowane, a do tego były jeszcze brudne garnki i patelnie pozostałe po gotowaniu.
Pamiętam, że pomyślałem, że kiedy wszyscy już wyjdą, moja mama będzie musiała to wszystko pozmywać. Nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Zacząłem sprzątać. W tamtych czasach nie było jeszcze zmywarek elektrycznych. Mama lubiła czystość, więc nauczyła nas wszystkich, jak powinno się zmywać i wycierać naczynia. Miałem przed sobą masę roboty. Wreszcie, jakieś trzy godziny później, skończyłem wycierać ostatni talerz. Schowałem jedzenie, posprzątałem blaty, umyłem zlew i podłogę. Kuchnia aż lśniła.
Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy mamy, kiedy wieczorem po wyjściu gości weszła do kuchni, żeby posprzątać. Byłem cały mokry. Mina mamy była warta każdej kropli mojego potu. Była to mieszanina wzruszenia, ulgi i dumy. Podjąłem wtedy decyzję, że będę się starał sprawiać, żeby mama jak najczęściej miała taką minę” („We Love Those We Serve”, New Era, marzec 1988, str. 19).