Doktrina e Besëlidhje 85–86

Hyrje

Në fund të nëntorit të vitit 1832, disa shenjtorë ishin transferuar në Sion, por nuk i kishin përkushtuar pronësitë e tyre siç kishte urdhëruar Zoti. Ngaqë nuk i kishin përkushtuar pronësitë e tyre, ata nuk i kishin marrë trashëgimitë e tyre në përputhje me urdhrin e themeluar të Kishës. Profeti Jozef Smith e trajtoi këtë çështje në një letër të frymëzuar drejtuar Uilliam W. Felpsit, të datës 27 nëntor 1832. Një pjesë e kësaj letre është shënuar te Doktrina e Besëlidhje 85. Më vonë, më 6 dhjetor 1832, Jozef Smithi mori zbulesën e shënuar te Doktrina e Besëlidhje 86, ndërkohë që po punonte me rishikimin e frymëzuar të Biblës. Kjo zbulesë siguroi shpjegim të mëtejshëm të shëmbëlltyrës së grurit e të egjrave dhe të rolit të priftërisë në të ndihmuarit e Zotit për t’i mbledhur të drejtët në ditët e fundit.

Sugjerime për Mësimdhënien

Doktrina e Besëlidhje 85

Nëpunësi i Zotit duhet të mbajë një anal të popullit të Perëndisë

Ftojini studentët që të përfytyrojnë sikur sapo u është dhënë një pozitë fillestare në një skuadër sportive. (Ju mund të përmendni një sport të mirënjohur në kulturën tuaj, që luhet me skuadra, dhe një skuadër të mirënjohur që e luan atë sport.) Pas disa ditësh duke luajtur me këtë skuadër, ata vënë re që një anëtar i skuadrës është lojtar egoist, disa anëtarë të skuadrës nuk do t’i luajnë pozicionet e tyre siç duhet dhe lojtarë të tjerë do ta shpërfillin trajnerin.

Përse mund të jetë e vështirë për këtë skuadër që të fitojë? Çfarë është e nevojshme të ndryshohet me qëllim që kjo skuadër të mund të luajë më mirë?

Shpjegoni se një situatë e ngjashme filloi të shfaqet në vitin 1832, kur një numër në rritje i shenjtorëve mbërriti në Misuri. Zbulesat më të hershme kishin parashikuar se qyteti i Sionit do të ndërtohej në kontenë Xhekson në Misuri, sipas ligjeve të Zotit dhe nën drejtimin e priftërisë. Sipas këtyre ligjeve, anëtarët e Kishës nuk duhej të udhëtonin drejt Sionit, në qoftë se nuk e merrnin një certifikatë nga udhëheqësit e Kishës. Pasi mbërritën, ata duhej t’ia përkushtonin të gjitha paratë dhe pronën e tyre Kishës dhe të merrnin një trashëgimi nga peshkopi. Përveç kësaj, ata duhej t’i zbatonin të gjitha urdhërimet e Perëndisë. (Shih DeB 64:34–35; 72:15–19, 24–26.)

Për t’i ndihmuar studentët ta kuptojnë kontekstin e zbulesës së shënuar te Doktrina e Besëlidhje 85, shpjegoni se shumë shenjtorë në Misuri jetonin në harmoni me ligjet që Zoti i kishte caktuar për ndërtimin e Sionit. Megjithatë, disa anëtarë të Kishës nuk iu bindën urdhrit të Zotit për t’i përkushtuar pronësitë e tyre dhe udhëtuan drejt Sionit pa e marrë një certifikatë nga udhëheqësit e tyre. Për shkak të kësaj, ata nuk i morën trashëgimitë e tyre.

Përse mund të ketë qenë e vështirë për ta ngritur qytetin e Sionit nën këto rrethana?

Shpjegoni se në përgjigje të këtyre vështirësive në Misuri, Jozef Smithi i dërgoi një letër Uilliam W. Felpsit, një udhëheqësi të Kishës që po jetonte në Indipendëns në atë kohë (shih hyrjen e seksionit te Doktrina e Besëlidhje 85).

Shpjegoni se letra e Profetit siguroi udhëzime për nëpunësin e Zotit, Xhon Uitmerin, i cili jetonte në Misuri. Ftojeni një student ta lexojë me zë të lartë Doktrinën e Besëlidhjet 85:1–2. Vëreni klasën ta ndjekë dhe të kërkojë atë që Zoti e udhëzoi të bënte nëpunësin e Kishës në Misuri.

Çfarë u udhëzua të mbante shënim nëpunësi?

Kërkojini një studenti ta lexojë me zë të lartë Doktrinën e Besëlidhjet 85:3–5. Vëreni klasën ta ndjekë dhe të kërkojë se cilët tha Zoti nuk duhej t’i kishin emrat e tyre të shkruar në dokumentet e Kishës.

Cilët njerëz nuk duhej t’i kishin emrat e tyre të shkruar në dokumentet e Kishës?

Shpjegoni se, ashtu siç u mbajtën dokumentet në kohën e Jozef Smithit, dokumentet e Kishës gjithashtu mbahen në kohën tonë. Një qëllim për këtë është të ruajmë një dokument të emrave të njerëzve besnikë, si edhe një anal të veprave të tyre.

Cilat janë disa gjëra që duhet të bëjmë për t’i pasur emrat tanë të shënuar si anëtarë besnikë të Kishës?

Pasi studentët të jenë përgjigjur, shkruajeni në tabelë të vërtetën vijuese: Nëse i jetojmë ligjet e Perëndisë, emrat tanë do të shkruhen në analet e Kishës si anëtarë besnikë. Shpjegoni se veprat e besnikëve, të cilat shënohen në tokë, shënohen edhe në qiell në atë që quhet libri i jetës (shih DeB 128:6–7). Ftojini studentët t’i hedhin një sy të shpejtë Doktrinës e Besëlidhjeve 85:5, 9, 11 dhe të përcaktojnë tituj të tjerë, të përdorur për ta përshkruar analin që mbahet në tokë rreth atyre që janë besnikë. Kërkojuni të raportojnë atë që gjejnë.

Për t’i ndihmuar studentët ta ndiejnë rëndësinë e së vërtetës që e keni shkruar në tabelë, ftojini të përfytyrojnë sikur kanë plane për të marrë pjesë në një ngjarje të shquar. Pyetini studentët se si do të ndiheshin nëse arrinin në atë ngjarje, por nuk lejoheshin brenda ngaqë emri i tyre nuk ishte në listën e të ftuarve.

Ftojini studentët ta lexojnë në heshtje Doktrinën e Besëlidhjet 85:9–11 dhe të përfytyrojnë se si do të ndiheshin po të mësonin se emrat e tyre mungonin nga libri i kujtimit të Zotit.

Si mendoni, çfarë do të thotë që ata, emrat e të cilëve nuk shënohen, “nuk do të gjejnë asnjë trashëgimi” me shenjtorët? (Ata nuk do t’i marrin bekimet që do t’iu jepen besnikëve.)
Sipas vargut 11, çfarë mund të shkaktojë që anëtarëve të Kishës t’u hiqen emrat nga libri i ligjit të Perëndisë?
Si do ta përmblidhnit atë që keni mësuar rreth rëndësisë së të pasurit të emrit tuaj të regjistruar si një anëtar besnik i Kishës?

Dëshmoni se analet mbahen si këtu në tokë, ashtu edhe në qiell. Ne të gjithë do të duhet të mbahemi përgjegjës për veprat tona dhe për besnikërinë tonë në të jetuarin e ligjeve të Perëndisë. Ftojini studentët të përsiatin qëndrimet e tyre kundrejt ligjeve të Perëndisë dhe bindjen ndaj tyre.

Doktrina e Besëlidhje 86

Zoti shpjegon shëmbëlltyrën e grurit dhe egjrave

Përpara orës mësimore, ftojeni një student ta lexojë Mateun 13:24–30 dhe të jetë gati ta përmbledhë shëmbëlltyrën e grurit dhe të egjrave për klasën. Shkruajini fjalët vijuese në tabelë: gruri, egjrat, fusha, mbjellësit e farës, armiku.

Pasi studenti i përzgjedhur ta përmbledhë shëmbëlltyrën, bëjini klasës pyetjet vijuese:

Çfarë simbolizojnë gruri dhe egjrat? (Gruri simbolizon të drejtët dhe egjrat simbolizojnë të ligjtë [shih Mateu 13:38].)
Përse burri në shëmbëlltyrë dëshironte të priste përpara se t’i duhej të shkulte egjrat?

Paraqitni figurën shoqëruese të grurit dhe të egjrave ose vizatojeni atë në tabelë. Shpjegoni se egjrat janë një lloj bari helmues. Gruri dhe egjrat janë pothuajse të njëllojtë kur janë të njomë, por ato mund të dallohen pasi të jenë pjekur. Nëse një korrës do përpiqej t’i shkulte egjrat përpara se gruri dhe egjrat të piqeshin, ai ose ajo me gjasë do ta shkatërronte edhe shumicën e grurit.

Ftojini disa studentë që të lexojnë me radhë me zë të lartë nga Doktrina e Besëlidhje 86:1–6. Vëreni klasën t’i ndjekë dhe të kërkojë domethëniet e simboleve të fushës, të mbjellësve të farës dhe të armikut. Ftojini studentët të raportojnë atë që mësuan.

Nisur nga shpjegimi i Zotit për simbolet, si do ta përmblidhnit kuptimin e shëmbëlltyrës?

Shpjegoni se Jozef Smithi po rishikonte dhe redaktonte variantin e frymëzuar të Biblës (Përkthimin prej Joseph Smith-it) kur e mori këtë zbulesë. Zbulesa te Doktrina e Besëlidhje 86 e zgjeron kuptimin e shëmbëlltyrës siç është e shënuar te Mateu 13:24–30. Për shembull, te Doktrina e Besëlidhje 86 ne mësojmë që mbjellësit në shëmbëlltyrë përfaqësojnë Apostujt e Shpëtimtarit (shih vargun 2) dhe që egjrat “ia marrin frymën grurit dhe e çojnë kishën në shkretëtirë” (vargu 3). Ne gjithashtu mësojmë se “në ditët e fundit”, gjethet e reja të grurit do të fillojnë të “çel[in]” (vargu 4). Mbjellja e egjrave mund të përfaqësojë Braktisjen dhe çelja e grurit të ri mund të përfaqësojë Rivendosjen.

Vini në dukje se në shëmbëlltyrë, padroni i udhëzon shërbëtorët e tij që fillimisht të mbledhin egjrat që të digjen dhe më pas ta mbledhin grurin në hambar (shih Mateu 13:27–30). Ftojini studentët ta lexojnë në heshtje Doktrinën e Besëlidhjet 86:7 që të zbulojnë një ide që jep kjo zbulesë, e cila e sqaron radhën e mbledhjes.

Çfarë mësojmë nga vargu 7 rreth radhës së mbledhjes?
Çfarë na mëson kjo rreth asaj që do t’u ndodhë të drejtëve dhe të ligjve në ditët e fundit? (Studentët duhet të përcaktojnë doktrinën vijuese: Zoti do t’i mbledhë të drejtët gjatë ditëve të fundit dhe më pas do t’i shkatërrojë të ligjtë në Ardhjen e Tij të Dytë.)

Paraqitni figurat Misionarë: Elldëra (Pleq) dhe Misionare: Motra (Libri i Figurave Artistike të Ungjillit [2009], nr. 109, 110; shih edhe LDS.org).

Si lidhen këto figura me shëmbëlltyrën e grurit dhe të egjrave? (Ndihmojini studentët të kuptojnë se ne mund të ndihmojmë në mbledhjen e të drejtëve duke folur për ungjillin me të tjerët.)

Shpjegoni se të kujtuarit e mënyrave të shumta si bekohemi si anëtarë të Kishës së Zotit, mund ta rrisë dëshirën tonë për t’i ndarë ato bekime me të tjerët. Ftojeni një student ta lexojë me zë të lartë Doktrinën e Besëlidhjet 86:8–10. Vëreni klasën ta ndjekë atë dhe të kërkojë mënyra se si ne jemi bekuar si anëtarë të Kishës së Zotit.

Sipas vargjeve 8–10, cilat janë disa mënyra si ne jemi bekuar si anëtarë të Kishës së Zotit?

Vini në dukje frazën “ju jeni trashëgimtarë të ligjshëm” te vargu 9. Shpjegoni se kjo do të thotë që anëtarët e Kishës së Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme janë pjesë e besëlidhjes që Perëndia bëri me Abrahamin, nëpërmjet së cilës Abrahamit iu premtua se pasardhësit e tij do të gëzonin bekimet e priftërisë dhe do t’i ndanin ato bekime me të tjerët (shih Abrahami 2:9–11).

Si jeni bekuar ju nëpërmjet priftërisë?

Ftojeni një student ta lexojë me zë të lartë Doktrinën e Besëlidhjet 86:11 dhe kërkojini klasës të përcaktojë mënyra se si duhet t’i ndihmojmë të tjerët. Kërkojuni studentëve të raportojnë atë që gjetën. Shkruajeni në tabelë parimin vijues: Ne mund t’u sjellim shpëtim të tjerëve duke i ndihmuar ata që të marrin bekimet e priftërisë.

Ftojini studentët të tregojnë përvoja që ata i kanë pasur, kur ishin në gjendje të jepnin një shembull të drejtë për dikë tjetër ose kur ata e ndihmuan dikë tjetër të merrte bekimet e priftërisë.

Komente dhe Informacion për Rrethanat

Doktrina e Besëlidhje 85:7–8. Kush është “një [i] fortë e [i] fuqishëm”?

Përmendja e “një të fort[i] e të fuqish[mi]” (DeB 85:7), i cili do të vendosë rregull në shtëpinë e Perëndisë dhe përmendja e njërit që e “shtrin dorën e tij për ta bërë të qëndrueshme arkën” (DeB 85:8) janë përdorur prej shumë njerëzve braktisës që të justifikojnë largimin e tyre nga Kisha. Ata shpallin se Presidentë të ndryshëm të Kishës e kanë humbur favorin me Perëndinë e janë mohuar, dhe se ata, braktisësit, janë “[i] fort[i] e [i] fuqish[mi]”, i thirrur nga Perëndia për t’i rregulluar gjërat. Shpallje të tilla bien në kundërshtim me domethënien e shkrimeve të shenjta. Në një deklaratë zyrtare të nxjerrë në vitin 1905, Presidenca e Parë (Jozef F. Smithi, Xhon R. Uinderi dhe Enthën H. Landi) diskutuan për rrethanat që e sollën në dritë zbulesën te Doktrina e Besëlidhje 85:7–8 dhe për njerëzit të cilëve iu referoheshin këto dy fraza:

“Duhet të vërehet, para së gjithash, që tema e tërë kësaj letre [letrës së Profetit drejtuar Uilliam W. Felpsit], si edhe pjesa e saj që më pas u pranua si një zbulesë, lidhet me punët e Kishës në Misuri, mbledhjen e shenjtorëve në atë tokë dhe marrjen e trashëgimive të tyre sipas ligjit të përkushtimit dhe të kujdestarisë; dhe Profeti shqyrton veçanërisht çështjen e asaj që duhet të bëhet për ata që nuk ia dalin t’i marrin trashëgimitë e tyre me anë të urdhrit ose dekretit nga peshkopi. …

Peshkopi Partrixh ishte një prej vëllezërve, i cili – edhe pse një burrë shumë i denjë, një burrë që Zoti e donte dhe që Profeti e përshkroi si ‘një model mëshire’ dhe si ‘një nga njerëzit e mëdhenj të Zotit’ – herë pas here e rreshtoi veten në kundërshtim me Profetin në ato ditë të hershme dhe u përpoq ta korrigjonte atë në administrimet e tij të punëve të Kishës; me fjalë të tjera, e ‘shtri[u] dorën e tij për ta bërë të qëndrueshme arkën’. …

Ishte ndërkohë që këto kushte të kryengritjes, xhelozisë, krenarisë, mosbesimit dhe ngurtësimit të zemrës mbizotëronin mes vëllezërve në Sion – konteja Xhekson në Misuri – në të gjitha të cilat mori pjesë Peshkopi Partrixh, që u shkruan fjalët e zbulesës të marra nga letra drejtuar Uilliam W. Felpsit, e datës 27 nëntor 1832. ‘Njeri[u], i cili u thirr nga Perëndia dhe u caktua’ që t’ua ‘nda[nte] shenjtorëve trashëgimin e tyre’ – Eduard Partrixhi – nuk ishte në atë kohë nën kontroll, duke e lënë pas dore detyrën e tij dhe duke e ‘shtri[rë] dorën e tij për ta bërë të qëndrueshme arkën’; prandaj, ai u paralajmërua për gjykimin e pashmangshëm nga Perëndia dhe parashikimi u bë që një tjetër, ‘një [i] fortë e [i] fuqishëm’, do të dërgohej nga Perëndia që ta zinte vendin e tij, që të kishte detyrën e tij si peshkop – një burrë i cili e kishte shpirtin dhe fuqinë e asaj detyre të lartë të vendosur mbi të, me anë të të cilave ai do të kishte fuqi për ta ‘vënë në rregull shtëpinë e Perëndisë dhe për t’i rregulluar sipas vendit trashëgimitë e shenjtorëve’; me fjalë të tjera, një që do të bënte punën të cilën ishte caktuar ta bënte Peshkopi Eduard Partrixh, por që ai nuk ia kishte dalë mbanë ta përmbushte. …

… Dhe përderisa nëpërmjet pendimit e sakrificave dhe vuajtjes së tij, Peshkopi Eduard Partrixh pa dyshim e fitoi një zbutje të gjykimit të kërcënuar kundër tij për rënien ‘nga shigjeta e vdekjes, sikurse një pemë që është goditur nga shigjeta e shpejtë e rrufesë’, po kështu rasti për të dërguar një tjetër që ta zinte vendin e tij – ‘një të fortë e të fuqishëm për të vënë në rregull shtëpinë e Perëndisë dhe për t’i rregulluar sipas vendit trashëgimitë e shenjtorëve’ – mund të merret gjithashtu parasysh si të ishte kaluar dhe e tërë ngjarja e profecisë e mbyllur” (në James R. Clark, përmb., Messages of the First Presidency of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, 6 vëll. [1965–1975], 4:112, 113, 115, 117; shih edhe Doctrine and Covenants Student Manual, bot. i 2-të [manual i Sistemit Arsimor të Kishës, 2001], f. 186–187).

Doktrina e Besëlidhje 85:8. Çfarë do të thotë ta “bë[sh] të qëndrueshme arkën e Perëndisë”?

Fraza ta “bë[sh] të qëndrueshme arkën e Perëndisë” i referohet “një ndodhie gjatë mbretërimit të mbretit David në Izraelin e lashtë. Filistinët e kishin shtënë në dorë arkën e besëlidhjes në një betejë, por e kthyen atë kur u goditën nga sëmundjet epidemike (shih 1 Samuelit 4–6). Davidi dhe njerëzit më vonë e sollën arkën në Jerusalem në një qerre me qe, që e ngisnin Uzahu dhe Ahio. ‘Kur arritën te lëmi i Nakonit, Uzahu zgjati dorën e tij drejt arkës së Perëndisë dhe e mbajti atë, sepse qetë u penguan. Atëherë zemërimi i Zotit u ndez kundër Uzahut, dhe Perëndia e goditi për fajin e tij; ai vdiq në atë vend pranë arkës së Perëndisë’ (2 Samuelit 6:6–7; shih vargjet 1–11). Arka ishte simboli i pranisë së Perëndisë, i lavdisë dhe madhështisë së Tij. Kur iu dha në fillim Izraelit, arka u vendos në Shenjtëroren e Shenjtëroreve në tabernakull dhe as edhe prifti nuk u lejua t’i afrohej asaj. Vetëm prifti i lartë, një simbol i Krishtit, mund t’i afrohej asaj dhe atëherë vetëm pasi të kishte shkuar përmes një riti të hollësishëm të pastrimit e të shlyerjes vetjake për mëkatet e tij. …

Sado qëllimmira të ishin synimet e Uzahut, ai iu afrua në mënyrë rastësore diçkaje, së cilës mund t’i afroheshe vetëm nën kushtet më të rrepta. Ai nuk kishte besim te fuqia e Perëndisë. Hamendësoi se arka ishte në rrezik, duke harruar se ajo ishte simboli fizik i Perëndisë, i cili ka gjithë fuqinë. Ne nuk mund të pretendojmë që ta shpëtojmë Perëndinë dhe mbretërinë e Tij nëpërmjet vetë përpjekjeve tona.

‘Fyerja e Uzahut qëndroi në faktin që ai e kishte prekur arkën me ndjenjat e tij përdhosëse, edhe pse me synime të mira, në mënyrë specifike, për ta penguar rrotullimin dhe rënien e saj prej qerres. Prekja e arkës, e fronit të lavdisë hyjnore dhe e betimit të dukshëm të pranisë së padukshme të Zotit, ishte një shkelje ndaj madhështisë së Perëndisë së shenjtë. “Uzahu ishte, si rrjedhim, një model i të gjithë atyre njerëzve të cilët me synime të mira, duke folur në mënyrë njerëzore, prapëseprapë me mendje të pashenjtëruara, ndërhyjnë në punët e mbretërisë së Perëndisë, nga ideja që ato janë në rrezik dhe me shpresën për t’i shpëtuar ato” (O. V. Gerlach).’ (Keil and Delitzsch, Commentary, librat 2: Jozueu, Gjykatësit, Ruthi, 1 dhe 2 Samuelit, ‘Second Book of Samuel’, f. 333.)” (Doctrine and Covenants Student Manual, bot. i 2-të [manual i Sistemit Arsimor të Kishës, 2001], f. 188).

Zoti iu referua kësaj ngjarjeje në zbulesën moderne për të na mësuar parimin që ne nuk duhet të marrim mbi vete përgjegjësinë që t’u japim drejtim (ta “bë[jmë] të qëndrueshme arkën”) udhëheqësve tanë të priftërisë ose të tjerëve, të cilët Perëndia i ka thirrur dhe i ka caktuar (shih DeB 85:8). Prapëseprapë ka nga ata që kanë frikë se arka po lëkundet dhe pretendojnë se po e bëjnë atë të qëndrueshme. Disa anëtarë të Kishës mund të shohin probleme dhe mund të mërziten me mënyrën që mendojnë se udhëheqësit e tyre ose njerëz të tjerë po iu drejtohen atyre problemeve. Mund të mendojnë se, edhe pse nuk e kanë autoritetin për ta bërë këtë, ata kanë nevojën ta korrigjojnë drejtimin e lagjes së tyre ose madje të Kishës. Megjithatë, qëllimet më të mira nuk e përligjin një ndërhyrje të tillë me Kishën e Zotit.

Presidenti Dejvid O. Mek-Kei dha mësim:

“Është pak e rrezikshme për ne që të dalim nga sfera jonë dhe të përpiqemi në mënyrë të paautorizuar t’i drejtojmë përpjekjet e një vëllai. Ju e mbani mend rastin e Uzahut që e shtriu dorën për ta bërë të qëndrueshme arkën. [Shih 1 Kronikave 13:7–10.] Ai dukej i justifikuar kur qeja u pengua, që ta shtrinte dorën për ta bërë të qëndrueshme arkën, atë simbol të besëlidhjes. Sot ne mendojmë se ndëshkimi i tij ishte shumë i ashpër. Sido që të jetë, ngjarja përçon një mësim për jetën. Le ta hedhim vështrimin përreth dhe të shohim se sa shpejt njerëzit, të cilët përpiqen në mënyrë të paautorizuar ta bëjnë të qëndrueshme arkën, vdesin shpirtërisht. Qeniet e tyre mbushen me mllef, mendja e tyre bëhet e shtrembëruar, gjykimi i tyre i gabuar dhe shpirti i tyre i dëshpëruar. E tillë është gjendja e mjeruar e njerëzve që, duke i lënë pas dore përgjegjësit e tyre vetjake, e harxhojnë kohën e tyre duke gjetur faj te të tjerët” (në Conference Report, prill 1936, f. 60).