Mësimi 130: Ngritja e Navusë

Mësimi 130

Ngritja e Navusë

Hyrje

Pas shpërnguljes me forcë të shenjtorëve nga Misuri, ata e kthyen tokën kënetore përgjatë lumit Misisipi në qytetin e Navusë, një vend i bukur. Navuja në Ilinois u bë selia e Kishës, nga viti 1839 deri në vitin 1846. Atje u formua Shoqata e Ndihmës dhe nga zyrat qendrore të Navusë puna misionare u përhap më tej anekënd tokës.

Shënim: Ky mësim krijon mundësinë që dy studentë të japin mësim. Përzgjidhni dy studentë disa ditë përpara këtij mësimi dhe jepuni atyre kopje të pjesëve të caktuara që të mund të kenë kohë të përgatiten.

Sugjerime për Mësimdhënien

Shenjtorët ngrenë qytetin e Navusë

Kujtojuni studentëve se shenjtorët u dëbuan nga Misuri gjatë dimrit të viteve 1838–1839, ndërkohë që Jozef Smithi ishte i burgosur në burgun e Libertisë.

Si mendoni se mund të jenë ndier shenjtorët kur u dëbuan nga Misuri? (Përgjigjet mund të përfshijnë që shenjtorët pyesnin veten se ku duhej të shkonin.)

Shpjegoni se pas dëbimit të shenjtorëve nga Misuri, ata gjetën strehim në Kuinsi të Ilinoisit dhe në komunitete të tjera të vogla. Ftojini studentët të gjejnë Kuinsin në Hartën 6 (“Lëvizja e Kishës Drejt Perëndimit”) në seksionin e Hartave Historike të Kishës në shkrimet e tyre të shenjta. Më 15 prill 1839, Jozef Smithit dhe shokëve të burgosur bashkë me të iu tha se do të transferoheshin në një vendndodhje tjetër. Në udhë e sipër për në vendndodhjen e re, rojet i lejuan që të largoheshin, duke e pranuar padrejtësinë e mbajtjes së tyre më gjatë. Rreth një javë më pas, Jozef Smithi u bashkua sërish me familjen e tij në Kuinsi. Nën drejtimin e Jozef Smithit, Kisha bleu tokë në të dyja anët e lumit Misisipi, në veri të Kuinsit. Ana perëndimore e lumit ishte pjesë e Territorit të Ajouas dhe ana lindore ishte pjesë e shtetit të Ilinoisit. Shenjtorët e vendosën selinë e re të Kishës në anën e Ilinoisit, në një vend të quajtur Komers, të cilin ata e quajtën rishtazi Navu.

Ftojeni studentin e parë mësues të vijë përpara klasës dhe shkurtimisht t’i japë mësim klasës rreth ngritjes së Navusë.

Studenti Mësues 1: Shenjtorët e ndryshojnë Komersin e Ilinoisit në qytetin e Navusë – një vend i bukur

Shkruani në tabelë pyetjen vijuese: Cilat janë disa nga rrethanat në jetën tuaj pikërisht tani që janë të vështira ose të pakëndshme? Jepuni studentëve kohë ta përsiatin këtë pyetje.

Ftojini studentët të kërkojnë ide rreth mënyrës se si mund të përballen me rrethanat e vështira ose të pakëndshme ndërsa mësojnë rreth shenjtorëve që ngritën Navunë.

Shpjegoni se anëtarët e Kishës e ndryshuan emrin e një kolonie të vogël të quajtur Komers në Navu, e cila është një fjalë hebraike që do të thotë i bukur.

Ftojeni një student të lexojë përshkrimin vijues të zonës, siç ishte kur shenjtorët fillimisht mbërritën në vitin 1839. Kërkojini klasës të dëgjojë dhe të përsiatë se cili do të kishte qenë reagimi i tyre ndaj zonës.

Kur shenjtorët mbërritën te vendi që do ta quanin Navu, shumica e tokës ishte një kënetë e mbushur me mushkonja. Mushkonjat mbartnin një sëmundje të quajtur malarie, e cila shkaktonte ethe dhe të dridhura të forta dhe mund të çonte në vdekje. Shumë shenjtorë u infektuan dhe u sëmurën. Disa prej të prekurve ishin kaq të sëmurë sa vetëm mund të zvarriteshin përreth ndërsa përpiqeshin ta ndihmonin njëri-tjetrin, dhe disa vdiqën. (Shih Church History in the Fulness of Times Student Manual, bot. i 2-të [manual i Sistemit Arsimor të Kishës, 2003], f. 217–218.)

A do ta kishit quajtur këtë një vend të bukur? Si mendoni, përse Profeti Jozef Smith zgjodhi ta quante këtë tokë kënetore një vend të bukur?

Ftojeni një student të lexojë paragrafët vijues, duke shpjeguar se si reaguan shenjtorët ndaj sfidave me të cilat u përballën në atë që do të ishte shtëpia e tyre e re.

Edhe Jozef Smithi u prek nga malaria, por pas disa ditësh i sëmurë, ai u ngrit më 22 korrik 1839, dhe u mbush me Shpirtin e Perëndisë. Ai bekoi shumë prej të sëmurëve pranë shtëpisë së tij. Në një rast, Jozefi iu afrua një tende që i përkiste një anëtari të Kishës të quajtur Henri G. Sherud, i cili ishte pranë vdekjes. Kur Profeti e urdhëroi që të ngrihej dhe të dilte nga tenda, Vëllai Sherud iu bind dhe u shërua.

Jozefi kaloi në anën e lumit nga Ajoua dhe vazhdoi t’i bekonte të sëmurët. Teksa Jozefi po përgatitej të kthehej në anën e Ilinoisit, një burrë që nuk ishte anëtar i Kishës, i kërkoi Profetit nëse ai do të vinte t’i bekonte foshnjat e tij binjake rreth 3 kilometra larg. “Jozefi tha se nuk mund të shkonte, por ai i dha Uillford Udrafit një shami të kuqe mëndafshi dhe i tha atij t’u administronte atyre, duke premtuar se kur t’ua fshinte fytyrat e tyre me të, ato do të shëroheshin” (Church History in the Fulness of Times, f. 219). Uillfordi e ndoqi këtë udhëzim dhe fëmijët u shëruan. Uillfordi e quajti atë ditë “një ditë e fuqisë së Perëndisë” (Wilford Woodruff Journals, 22 korrik 1839, cituar në Church History in the Fulness of Times, f. 218).

Pavarësisht nga besimi dhe fuqia e asaj dite, sëmundja vazhdoi mes shenjtorëve në muajt pasues. Megjithatë, ata vazhduan të kujdeseshin për njëri-tjetrin dhe punuan për të ngritur shtëpinë e tyre të re. Ata gërmuan hendeqe për ta kulluar ujin nga kënetat drejt lumit, gjë që e bëri tokën më të përdorshme dhe e pakësoi problemin e mushkonjave. Përfundimisht ata ndërtuan shumë shtëpi dhe godina të tjera, përfshirë Tempullin e Navusë, i cili u konsiderua nga disa njerëz të ishte një prej ndërtesave më të mira në të gjithë vendin.

Si ju ndihmon “dit[a] e fuqisë së Perëndisë” më 22 korrik 1839, që të keni besim më të madh te Zoti?
Si e bënë shenjtorët Navunë një vend të bukur?
Çfarë mund të mësojmë nga shembulli i tyre?

Pasi studentët ta kenë diskutuar shembullin e punës së madhe të shenjtorëve për ta ndërtuar Navunë, bëni pyetjen vijuese:

Çfarë mund të ndodhë kur përpiqemi t’i përmirësojmë rrethanat përreth nesh?

Teksa studentët përgjigjen, shkruani në tabelë parimin vijues: Kur përpiqemi t’i përmirësojmë rrethanat përreth nesh, ne përmirësojmë edhe veten tonë. Ftojini studentët të tregojnë përvoja që e ilustrojnë këtë parim. Ju mund të doni gjithashtu të tregoni një përvojë dhe të dëshmoni për këtë parim. Ftojeni klasën të kërkojë mundësi sot për t’i përmirësuar rrethanat përreth tyre.

Studenti Mësues 2: Themelohet Shoqata e Ndihmës

Shënim: Përpara orës mësimore, kërkojini një anëtareje të Shoqatës së Ndihmës (të tillë si një pjesëtareje të familjes apo një mikeshe) që t’ju tregojë rreth disa mënyrave se si Shoqata e Ndihmës i ka dhënë asaj mundësi për të marrë pjesë në punën e Zotit dhe e ka bekuar jetën e saj. Merrni parasysh ta shkruani atë që mësoni prej saj.

Ftojini studentët të mendojnë për gra në shkrimet e shenjta që ata i admirojnë. Kërkojuni atyre t’i tregojnë një ortaku rreth kësaj gruaje dhe përse e admirojnë atë. Pasi çdo dyshe të ketë pasur kohë për të diskutuar, shpjegoni se gratë në Navu ishin një forcë e madhe në përparimin e punës së Zotit.

Shpjegoni se në vitin 1842, disa gra në Navu u mblodhën që të diskutonin mbi mënyrat se si mund të ndihmonin në ndërtimin e Tempullit të Navusë. Ato formuan një shoqatë dhe shkruan një kushtetutë e urdhëresa për ta qeverisur punën e tyre. Ato ia paraqitën kushtetutën dhe urdhëresat e tyre Profetit Jozef Smith, i cili tha se ato ishin “më të mirat që kishte parë ndonjëherë”. Por më pas ai tha se Zoti kishte “diçka më të mirë për to sesa një kushtetutë të shkruar”. Ai i ftoi ato të takoheshin me të javën e ardhshme, kur ai do t’i “organizonte gratë nën priftërinë, sipas modelit të priftërisë” (Sarah M. Kimball, “Auto-biography”, Woman’s Exponent, 1 shtator 1883, f. 51; cituar në Daughters in My Kingdom: The History and Work of Relief Society [2011], f. 12). Kjo organizatë ishte Shoqata e Ndihmës.

Ema Smithi u thirr të ishte presidentja e parë e përgjithshme e Shoqatës së Ndihmës. Eliza R. Snou, sekretarja e Shoqatës së Ndihmës në Navu dhe më vonë presidentja e dytë e përgjithshme e Shoqatës së Ndihmës, dha mësim: “Edhe pse emri [Shoqata e Ndihmës] mund të jetë i një periudhe moderne, institucioni është i një zanafille të lashtë. Neve na u tha nga [Profeti Jozef Smith] se e njëjta organizatë ekzistonte në kishë në lashtësi” (“Female Relief Society”, Deseret News, 22 prill 1868, f. 1; shih edhe Daughters in My Kingdom, f. 7).

Çfarë mund të mësojmë rreth Shoqatës së Ndihmës nga thënia e Eliza R. Snout? (Teksa studentët përgjigjen, shkruani të vërtetën vijuese në tabelë: Shoqata e Ndihmës është një pjesë e frymëzuar e Rivendosjes së Kishës së Jezu Krishtit.)
Si mendoni, përse është e rëndësishme që ne ta kuptojmë këtë të vërtetë?

Ftojeni një student të lexojë thënien vijuese lidhur me qëllimet e Shoqatës së Ndihmës:

“Shoqata e Ndihmës u krijua për të ndihmuar në përgatitjen e bijave të Perëndisë për bekimet e jetës së përjetshme. Qëllimet e Shoqatës së Ndihmës janë që të rritë besimin dhe drejtësinë vetjake, të forcojë familjet e shtëpitë dhe të sigurojë ndihmë duke i kërkuar e ndihmuar njerëzit në nevojë” (Daughters in My Kingdom, f. xi).

Tregojini klasës rreth bisedës që patët me një anëtare të Shoqatës së Ndihmës, përfshirë mendimet tuaja rreth asaj që mësuat. Përfundoni duke dëshmuar për parimin që e shkruat në tabelë.

Puna misionare përhapet anembanë tokës

Falënderojini studentët që dhanë mësim. Për ta ndihmuar klasën të mësojë rreth rritjes së Kishës gjatë periudhës së Navusë, bëni pyetjet vijuese:

Cilat janë disa nga gjërat që mund ta shuajnë një zjarr?
Cilat janë disa nga gjërat që e bëjnë një zjarr të shtohet?
Jozef Smithi e krahasoi punën e Perëndisë me një zjarr. A mendoni se përndjekjet që shenjtorët i përjetuan në Misuri, ishin si uji që filloi ta shuante punën e Perëndisë apo si zjarri që e bëri atë të shtohej? Përse?

Kërkojini një studenti të lexojë me zë të lartë thënien vijuese që Profeti Jozef Smith e shkroi në një letër drejtuar redaktorit të një gazete, të quajtur Xhon Uentuorth, më 1 mars 1842:

“Përndjekja nuk e ka ndaluar përparimin e së vërtetës, por vetëm i ka hedhur benzinë zjarrit. …

… Standardi i së Vërtetës është vendosur; asnjë dorë mëkatare nuk mund ta ndalojë punën të përparojë; përndjekjet mund të egërsohen, turmat mund të bashkohen, armiqtë mund të mblidhen, shpifja mund të përgojojë, por e vërteta e Perëndisë do të shkojë përpara me guxim, me fisnikëri dhe e pavarur derisa ajo të ketë përshkuar çdo kontinent, të ketë vizituar çdo rajon, të ketë përfshirë çdo vend dhe të jetë dëgjuar nga çdo vesh, derisa qëllimet e Perëndisë të përmbushen dhe Jehovai i Madh të thotë se puna u krye” (në History of the Church, 4:540).

Çfarë mund të mësojmë nga kjo thënie? (Studentët mund të përcaktojnë një larmi të vërtetash, por theksoni sa vijon: Asgjë nuk do ta ndalë përparimin e punës së Perëndisë anembanë tokës. Shkruajeni këtë të vërtetë në tabelë.)

Shpjegoni se, kur Jozef Smithi e shënoi këtë profeci, Zoti kishte filluar të thërriste misionarë për ta predikuar ungjillin në vende të ndryshme. Si rrjedhim, mijëra njerëz – kryesisht nga Britania e Madhe – u pagëzuan. Anëtarët e rinj i sollën forcë të madhe Kishës dhe shumë udhëtuan që të bashkoheshin me shenjtorët në Navu.

Për ta ilustruar të vërtetën në tabelë, kërkojuni katër vullnetarëve që të marrin pjesë në një interpretim me role të një përvoje që Uillford Udrafi e pati teksa predikonte ungjillin në Hirfordshajr të Anglisë, në vitin 1840. Caktojuni vullnetarëve pjesët vijuese: Uillford Udrafi, Kleriku, Polici, Tregimtari. Jepini secilit prej vullnetarëve një kopje të skenarit vijues për ta përdorur në interpretimin me role:

Uillford Udrafi (duke folur me vete):Eh. Ky është predikimi i dytë që kam bërë sot. Pas mbledhjes sonte, mendoj se gati njëmijë njerëz e kanë dëgjuar mesazhin e Zotit sot.

Kleriku (duke qëndruar në anën tjetër të dhomës, duke i folur oficerit):Oficer, ky predikues mormon duhet të ndalet. Unë pata vetëm pesëmbëdhjetë njerëz që e frekuentuan famullinë time sot. Pesëmbëdhjetë! Mendoj se të tjerët shkuan te një prej predikimeve të tij. Nuk mund ta lejoj famullinë time të vazhdojë të pakësohet, ndërkohë që publiku i këtij mormoni rritet. Unë dua që ta arrestosh dhe ta ndalësh punën e tij.

Oficeri:Do të bëj ç’të mundem.

Tregimtari:Kur Plaku Udraf u ngrit të fliste në mbledhje atë mbrëmje, oficeri hyri te dera.

Oficeri (tani duke i folur Uillford Udrafit):Më falni, zotëri. Unë jam një oficer dhe jam dërguar nga kleriku i famullisë vendore me një mandat për t’ju arrestuar.

Uillford Udrafi:Për çfarë krimi?

Oficeri:Që po u predikoni njerëzve.

Uillford Udrafi:Mund t’ju siguroj se kam një licencë për t’u predikuar ungjillin njerëzve, po ashtu siç e ka ai klerik. Nëse do të uleshit në një karrige, do të flas me ju më shumë rreth kësaj pas mbledhjes, por më duhet të filloj tani. … (imitoni sikur po i flisni klasës)

Tregimtari:Oficeri e mori karrigen ku ishte ulur Plaku Udraf dhe u ul pranë Plakut Udraf, ndërkohë që ai e predikoi ungjillin për më shumë se një orë. Uillford Udrafi tha për këtë përvojë:

Uillford Udrafi:Fuqia e Perëndisë qëndroi mbi mua, Shpirti e mbushi shtëpinë dhe njerëzit u bindën.

Tregimtari:Në fund të mbledhjes, Plaku Udraf bëri një ftesë për pagëzim.

Uillford Udrafi:Unë i ftoj të gjithë ata që dëshirojnë t’i heqin mëkatet e tyre dhe të bashkohen me Kishën e rivendosur të Zotit, që të hyjnë në ujërat e pagëzimit këtë ditë.

Oficeri (duke u ngritur nga karrigia dhe duke i folur Uillford Udrafit):Z. Udraf, unë dua të pagëzohem.

Tregimtari:Oficeri u pagëzua atë ditë, së bashku me katër predikues dhe dy njerëz të tjerë. Oficeri u kthye te kleriku dhe ia shpjegoi situatën.

Oficeri (duke i folur klerikut):Nëse dëshironi që Z. Udraf të arrestohet, ju duhet ta bëni vetë, sepse unë e kam dëgjuar atë të japë të vetmin predikim të vërtetë të ungjilli që kam dëgjuar ndonjëherë në jetën time.

Tregimtari:Kleriku më pas dërgoi dy nëpunës që të frekuentonin një mbledhje për të zbuluar atë që predikonte Plaku Udraf. Edhe ata u bindën nga e vërteta e mesazhit të Plakut Udraf dhe u pagëzuan. Kleriku nuk dërgoi më asnjë tjetër te ndonjë nga predikimet e Plakut Udraf.

(Përshtatur nga Wilford Woodruff, Leaves from My Journal [1881], f. 80–81.)

Pasi vullnetarët të kenë mbaruar, bëjini klasës pyetjet vijuese:

Si e ilustron përvoja e Plakut Udraf parimin që asgjë nuk do ta ndalë përparimin e punës së Perëndisë?
Si po përmbushet sot profecia e Jozef Smithit lidhur me përparimin e punës së Perëndisë? Si ndiheni rreth marrjes pjesë në këtë punë?
Çfarë mund të bëni për të ndihmuar që puna e Perëndisë të përhapet mes gjithë njerëzve? (Ju mund të doni t’i ftoni studentët që t’i përgjigjen kësaj pyetjeje në fletoret e klasës apo në ditarët e tyre të studimit të shkrimeve të shenjta.)

Shpjegoni se në mësimet e ardhshme, studentët do të mësojnë më shumë rreth ngjarjeve të rëndësishme që ndodhën dhe parimeve që u dhanë mësim, ndërkohë që Kisha e Jezu Krishtit e Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme i mbajti zyrat qendrore në Navu nga viti 1839 deri në vitin 1846. Dëshmoni për parimet që u diskutuan në klasë sot dhe ftojini studentët të veprojnë në bazë të asaj që mësuan.

Komente dhe Informacion për Rrethanat

Eksodi i shenjtorëve nga Misuri

“Muajt pas kapitullimit të Far-Uestit [në Misuri] e vunë në provë të fortë udhëheqjen e Kishës. E gjithë Presidenca e Parë – Jozef Smithi, Sidni Rigdoni dhe Hajrëm Smithi – ishin në burg. Radhët e Kuorumit të Dymbëdhjetë Apostujve ishin pakësuar. Dejvid W. Pateni ishte vrarë në betejën e lumit Krukëd, Parli P. Prati ishte në burg dhe vëllai i tij, Orsoni, ishte me një grup shenjtorësh në Seint-Luis. Tomas B. Marshi, Uilliam Smithi dhe Orson Hajdi ishin të pakënaqur me Kishën dhe si pasojë ishin të padobishëm. Si rrjedhim, përgjegjësia e mbikëqyrjes së nevojave të Kishës gjatë dimrit të viteve 1838–1839 dhe përgjatë eksodit nga Misuri për në Ilinois ra kryesisht mbi Brigam Jangun dhe Hibër C. Kimballin. Xhon Tejlori u thirr si apostull në dhjetor të vitit 1838. Uillford Udrafi dhe Xhorxh A. Smithi u shtuan në prillin pasues; që të dy këta burra ishin në gjendje të jepnin ndihmesë të vlefshme gjatë kësaj kohe kritike” (Church History in the Fulness of Times Student Manual, bot. i 2-të [manual i studentit i Sistemit Arsimor të Kishës, 2003], f. 211–212).

Më 26 janar 1839, Brigam Jangu krijoi Komitetin për Shpërnguljen për të organizuar eksodin.

“Gjatë gjithë dimrit dhe pranverës, ky komitet ia doli mbanë të ushqente, vishte dhe transportonte të varfrit. Me anë të një vendimi zyrtar, pothuajse katërqind shenjtorë të ditëve të mëvonshme lidhën besën për ta vendosur të gjithë pronën e tyre në dispozicion të komitetit ‘me qëllim që të sigurojmë mjetet për shpërnguljen nga ky shtet të të varfërve dhe të të mjeruarve, të cilët do të konsiderohen të denjë, derisa nuk do të ngelet asnjë njeri që dëshiron të shpërngulet nga shteti’ [në History of the Church, 3:251].

Deri në mes të shkurtit kushtet ishin të tilla që filloi një emigrim i shenjtorëve në shkallë të madhe. Karrot dhe çiftet e kuajve, edhe pse jo të cilësisë më të mirë, ishin siguruar; rezervat ushqimore ishin vendosur përgjatë udhës së emigrimit; dhe pati një përmirësim të përkohshëm të motit. Megjithatë, largimi nga Misuri nuk ishte i lehtë për të shpërngulurit. Shumë njerëz i shitën zotërimet e çmuara dhe tokat me çmime jashtëzakonisht të ulëta, për të marrë paratë që të largoheshin me të shpejtë nga shteti” (Church History in the Fulness of Times, f. 212).

Përvojat e Uillford Udrafit si misionar në Angli

Teksa shërbente një mision në Angli, Uillford Udrafi mori një mbresë nga Shpirti që ta linte vendin ku po predikonte dhe të shkonte në një pjesë tjetër të Anglisë. Plaku Udraf përfundoi në Hirfordshajr, ku gjeti shpirtra të shumtë që ishin gati ta pranonin ungjillin e rivendosur. “Nëpërmjet përpjekjeve të Uillford Udrafit dhe të të tjerëve, gati njëmijë e tetëqind njerëz u kthyen në besim në zonën e tri konteve të Hirfordit, Usterit dhe Glosterit. … Duke sjellë ndërmed këtë periudhë të jashtëzakonshme të jetës së tij, Uillford Udrafi shkroi: ‘Historia e plotë e këtij misioni në Hirfordshajr tregon rëndësinë e dëgjimit të zërit të vogël, të qetë dhe të zbulesave nga Fryma e Shenjtë. Njerëzit po luteshin për dritë e të vërtetë dhe Zoti më dërgoi tek ata’ [në Matthias F. Cowley, bot., Wilford Woodruff (1979), f. 120]” (Church History in the Fulness of Times Student Manual, bot. i 2-të [manuali i studentit i Sistemit Arsimor të Kishës, 2003], f. 231).

Zhvillimet doktrinore në Navu dhe zonat përreth

Zoti zbuloi “shumë gjëra të mëdha dhe të rëndësishme lidhur me Mbretërinë e Perëndisë” (Nenet e Besimit 1:9), ndërkohë që shenjtorët i mbajtën zyrat qendrore në Navu nga viti 1839 deri në vitin 1846. Kjo periudhë e zbulesës së vazhdueshme ndodhi ndërsa shenjtorët punonin për të ndërtuar Tempullin e Navusë, në të cilën Zoti premtoi të zbulonte ordinanca dhe dituri që ishin “mbajtur të fshehura përpara themelimit të botës” (DeB 124:41). Gjatë kësaj kohe, Zoti zbuloi ordinancat e pagëzimit për të vdekurit, dhurimin në [indaumentin] tempull dhe vulosjen e martesës. Ai gjithashtu zbuloi më shumë rreth natyrës së Kreut-Perëndi (shih DeB 130:22). Nga viti 1842 deri në vitin 1844, Profeti Jozef Smith shkroi Nenet e Besimit dhe botoi librin e Abrahamit, të cilët qartësuan fragmente të vështira në tekste të tjera të shkrimeve të shenjta dhe zbuluan të vërteta për ungjillin e Jezu Krishtit që kishin qenë të panjohura ose pak të njohura më parë. Profeti gjithashtu ia dha çelësat e mbretërisë Kuorumit të Dymbëdhjetë Apostujve, që ata të përgatiteshin për ta udhëhequr Kishën pas vdekjes së tij.

Presidenti Gordon B. Hinkli foli për një tjetër zhvillim të rëndësishëm që ndodhi së bashku me ndërtimin e Tempullit të Navusë:

“Kjo ndërtesë [Tempulli i Navusë] do të kishte lidhje me gjërat e përjetësisë. Ajo duhej të qëndronte si një dëshmitare për të gjithë ata që do të shihnin tek ajo, se ata që e ndërtuan patën një besim bindës dhe një njohuri të sigurt se varri nuk është fundi, por që shpirti është i pavdekshëm dhe vazhdon të rritet. Në mars të vitit që ai vdiq – 1844 – Profeti e kishte përforcuar këtë doktrinë në një fjalim madhështor, të cilin e mbajti në korijen që ishte pikërisht poshtë vendit të tempullit. Teksti i atij fjalimi është bërë një dokument i rëndësishëm doktrinor në teologjinë e Kishës. Ai njihet si Predikimi i King Folletit” (“Nauvoo’s Holy Temple”, Ensign, shtator 1994, f. 62).

Në predikimin e King Folletit, të dhënë në ceremoninë e varrimit të një burri të quajtur King Folleti, Profeti Jozef Smith shpjegoi se ne jetuam me Atin Qiellor përpara se të vinim në tokë dhe se Perëndia krijoi ligje që të na lejonte të përparojmë:

“Vetë Perëndia, duke konstatuar se ishte në mes të shpirtrave dhe të lavdisë, sepse ai ishte më inteligjent, e pa me vend të krijonte ligje sipas të cilave pjesa tjetër të mund të kishte privilegjin që të përparonte si ai vetë. Marrëdhënia që kemi me Perëndinë, na vendos në një pozicion që të përparojmë në njohuri. Ai ka fuqinë që të krijojë ligje për t’i udhëzuar inteligjencat më të dobëta, që ata të mund të ekzaltohen me atë vetë” (Mësimet e Presidentëve të Kishës: Jozef Smith [2009], f. 220).

Jozef Smithi shpjegoi gjithashtu potencialin tonë si fëmijë të Perëndisë:

“Kjo, pra, është jeta e përjetshme – të njohësh të vetmin Perëndi të mençur e të vërtetë; dhe ju duhet të mësoni se si të bëheni ju vetë perëndi dhe të bëheni mbretër dhe priftërinj për Perëndinë, … duke kaluar nga një shkallë e vogël tek një tjetër dhe nga një aftësi e vogël tek një e madhe; nga hiri në hir, nga ekzaltimi në ekzaltim, derisa të arrini në ringjalljen e të vdekurve, dhe të jeni në gjendje të banoni në flakët e përjetshme, dhe të uleni në lavdi, siç e bëjnë ata që ulen në fron në fuqinë e përjetshme. …

… [Të drejtët që kanë vdekur] do të ngrihen përsëri për të banuar në flakët e përjetshme në lavdi të pavdekshme, për të mos u hidhëruar, vuajtur ose vdekur më, por do të jenë trashëgimtarë të Perëndisë dhe bashkëtrashëgimtarë të Jezu Krishtit. Çfarë është ajo? Të trashëgoni të njëjtën fuqi, të njëjtën lavdi dhe të njëjtin ekzaltim, derisa të arrini në gjendjen e një perëndie dhe të ngriheni tek froni i fuqisë së përjetshme, po ashtu si ata që kanë shkuar më përpara” (Mësimet: Jozef Smith, f. 232–233).

Historia dhe puna e Shoqatës së Ndihmës

Për të mësuar më shumë rreth mënyrës se si Shoqata e Ndihmës ka ndihmuar në ngritjen e mbretërisë së Perëndisë mbi tokë, shih Daughters in My Kingdom: The History and Work of Relief Society (2011).