ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សបានធួននឹងព្រះ។
គឺដូចដែលបានប្រើក្នុងគម្ពីរ ដើម្បីធ្វើឲ្យធួន គឺដើម្បីរងទណ្ឌកម្មចំពោះអំពើបាបណាមួយ ដើម្បីដោះបាបចេញពីអ្នកមានបាបណា ដែលបានប្រែចិត្ត ហើយអនុញ្ញាតឲ្យគេបានធួននឹងព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះតែមួយអង្គដែលមានសមត្ថភាពនឹងថ្វាយដង្វាយធួនដ៏ល្អឥតខ្ចោះជំនួសមនុស្សគ្រប់រូប។ ទ្រង់អាចធ្វើដូច្នោះបាន ដោយសារការជ្រើសរើស និងការតែងតាំងទុកជាមុនរបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងមហាក្រុមប្រឹក្សា មុនកំណើតលោកិយម្ល៉េះ (អេធើរ ៣:១៤; ម៉ូសេ ៤:១–២; អ័ប្រា. ៣:២៧), ដោយសារបុត្រភាពជាព្រះ និងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ដ៏ប្រកបដោយគ្មានបាប។ ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់មានរួមនូវការរងទុក្ខជំនួសអំពើបាបនៃមនុស្សលោក នៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ការច្រួចព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ និងការសុគតរបស់ទ្រង់ និងដំណើរដែលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងពីផ្នូរមកវិញ បន្តបន្ទាប់មក (អេសាយ ៥៣:៣–១២; ម៉ូសាយ ៣:៥–១១; អាលម៉ា ៧:១០–១៣)។ ពីព្រោះតែដង្វាយធួន ទើបមនុស្សគ្រប់រូបនឹងបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ដោយមានរូបកាយអមត (១ កូរិន. ១៥:២២)។ ដង្វាយធួនក៏ផ្ដល់ដល់យើងនូវផ្លូវមួយ សម្រាប់ឲ្យយើងអាចបានអត់ ទោសចំពោះអំពើបាបរបស់យើង ហើយអាចបានរស់នៅជាមួយនឹងព្រះជារៀងដរាប។ ប៉ុន្តែមនុស្សគ្រប់រូប ដែលដល់អាយុចេះទទួល ការខុសត្រូវ ហើយបានទទួលក្រឹត្យវិន័យ នោះគេអាចបានព្រះពរទាំងនេះបាន បើសិនជាគេមានសេចក្ដីជំនឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រែចិត្តពីអំពើបាប ទទួលពិធីបរិសុទ្ធខាងសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហើយគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះប៉ុណ្ណោះ។ អស់អ្នកណាដែលមិនទាន់ដល់អាយុចេះទទួលការខុសត្រូវ និងអស់អ្នកណាដែលគ្មានក្រឹត្យវិន័យទេ នោះគេនឹងបានសង្គ្រោះ ដោយសារដង្វាយធួន (ម៉ូសាយ ១៥:២៤–២៥; មរ៉ូណៃ ៨:២២)។ គម្ពីរបានបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា បើសិនជាព្រះគ្រីស្ទពុំបានធ្វើឲ្យធួននឹងបាបយើងទេ នោះគ្មានក្រឹត្យវិន័យ ពិធីបរិសុទ្ធ ឬយញ្ញបូជាណាអាចធ្វើឲ្យស្កប់ស្កល់នឹងការទាមទារនៃសេចក្ដីយុត្តិធម៌បានឡើយ ហើយមនុស្សលោក ក៏នឹងពុំអាចវិលទៅឯវត្តមាននៃព្រះបានដែរ (២ នីហ្វៃ ២; ៩)។