មរ៉ូណៃ, កូនប្រុសរបស់មរមន
ជាព្យាការីសាសន៍នីហ្វៃចុងក្រោយបង្អស់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន (ឆ្នាំ ៤២១ គ.ស.)។ មុនលោកស្លាប់ មរមនបានប្រគល់បញ្ជីប្រវត្តិដែលហៅថា ផ្ទាំងមរមន ឲ្យទៅមរ៉ូណៃជាកូនប្រុសរបស់លោក (ព. នៃ ម. ១:១)។ មរ៉ូណៃបានបញ្ចប់ប្រមូលផ្គុំផ្ទាំងមរមន។ លោកបានបន្ថែម ជំពូកទី ៨ និង ៩ ទៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន (មរមន ៨:១)។ លោកបានសង្ខេប ហើយបានបញ្ចូលគម្ពីរអេធើរ (អេធើរ ១:១–២) ហើយបានបន្ថែមគម្ពីររបស់លោកដែលហៅថា គម្ពីរមរ៉ូណៃ (មរ៉ូណៃ ១:១–៤)។ មរ៉ូណៃបានបិទផ្ទាំងទាំងឡាយ ហើយបានលាក់ទុកនៅលើភ្នំគូម៉ូរ៉ា (មរមន ៨:១៤; មរ៉ូណៃ ១០:២)។ នៅឆ្នាំ ១៨២៣ មរ៉ូណៃត្រូវបានចាត់ឲ្យមកក្នុងរូបដែលបានរស់ឡើងវិញ ដើម្បីបង្ហាញព្រះគម្ពីរមរមនដល់យ៉ូសែប ស៊្មីធ (យ.ស.—ប្រវត្តិ ១:៣០–៤២, ៤៥; គ. និង ស. ២៧:៥)។ លោកបានបង្គាប់ព្យាការីវ័យក្មេងរូបនេះរាល់ឆ្នាំ ពីឆ្នាំ ១៨២៣ ទៅឆ្នាំ ១៨២៧ (យ.ស.—ប្រវត្តិ ១:៥៤) នៅទីបញ្ចប់បានប្រគល់ផ្ទាំងទាំងឡាយដល់លោក នៅឆ្នាំ ១៨២៧ (យ.ស.—ប្រវត្តិ ១:៥៩)។ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការបកប្រែហើយ នោះយ៉ូសែប ស៊្មីធ បានប្រគល់ផ្ទាំងទាំងឡាយឲ្យទៅមរ៉ូណៃវិញ។
គម្ពីរមរ៉ូណៃ
ជាគម្ពីរចុងក្រោយបង្អស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន។ គឺបានសរសេរដោយមរ៉ូណៃ ជាព្យាការីសាសន៍នីហ្វៃចុងក្រោយបង្អស់។ ជំពូកទី ១–៣ ប្រាប់អំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញចុងក្រោយបង្អស់ដល់ពួកសាសន៍នីហ្វៃ ដោយបង្គាប់អំពីការប្រគល់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងបព្វជិតភាព។ ជំពូកទី ៤–៥ អធិប្បាយប្រាប់អំពីរបៀបដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់ចាត់ចែងបុណ្យសាក្រាម៉ង់។ ជំពូកទី ៦ ការសរុបអំពីកិច្ចការនៃសាសនាចក្រ។ ជំពូកទី ៧–៨ គឺជាបទបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ទីមួយនៃដំណឹងល្អ ព្រមទាំងការបង្រៀនដោយមរមនអំពីសេចក្ដីជំនឿ សេចក្ដីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីសប្បុរស ហើយនិងអំពីរបៀបដើម្បីវិនិច្ឆ័យរវាងអំពើល្អនឹងអំពើអាក្រក់ (មរ៉ូណៃ ៧), ហើយនិងការអធិប្បាយរបស់មរមនប្រាប់ថា កូនក្មេងតូចគឺរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយមិនត្រូវការបុណ្យជ្រមុជទឹកទេ (មរ៉ូណៃ ៨)។ ជំពូកទី ៩ រៀបរាប់អំពីសេចក្ដីហិនវិនាសនៃសាសន៍នីហ្វៃ។ ជំពូកទី ១០ គឺជាពាក្យចុងក្រោយបង្អស់របស់មរ៉ូណៃ ហើយព្រមទាំងមាគ៌ា ដើម្បីឲ្យបានដឹងការពិតអំពីព្រះគម្ពីរមរមន (មរ៉ូណៃ ១០:៣–៥)។