សម្បថ

ដូចដែលប្រើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ជាទូទៅ គឺជាសេចក្ដីសញ្ញា ឬជាសេចក្ដីសន្យាដ៏ពិសិដ្ឋមួយ។ ប៉ុន្តែមនុស្សអាក្រក់ ព្រមទាំងអារក្សសាតាំង និងពួកទេវតាវា ក៏ស្បថដើម្បីសម្រេចនូវបំណងអាក្រក់របស់វាដែរ។ នៅសម័យព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ សម្បថ គឺជាការទទួលស្គាល់ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានបង្រៀនថា មនុស្សមិនត្រូវស្បថនឹងព្រះនាមនៃព្រះ ឬនឹងអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមកឡើយ (ម៉ាថាយ ៥:៣៣–៣៧)។

អញនឹងសម្រេចតាមសេចក្ដីសម្បថ ដែលអញបានស្បថនឹងអ័ប្រាហាំលោកុ. ២៦:៣
បើបុរសណាស្បថភ្ជាប់ខ្លួនដោយសម្បថណាមួយ អ្នកនោះមិនត្រូវក្បត់ពាក្យខ្លួនឡើយជនគ. ៣០:២
គេបានចូលក្នុងសម្បថ ដើម្បីនឹងកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះនេហេ. ១០:២៩

អ្នករាល់គ្នាត្រូវធ្វើឲ្យសម្រេចតាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលស្បថនឹងព្រះអម្ចាស់ម៉ាថាយ ៥:៣៣ សាស្ដា ៥:១–២ ៣ នីហ្វៃ ១២:៣៣
ព្រះទ្រង់ស្បថសម្បថថា ពួកស្មោះត្រង់នឹងត្រូវបានសង្គ្រោះហេព្រើរ ៦:១៣–១៨

កាលសូរាំបានស្បថ នោះសេចក្ដីខ្លាចទាំងប៉ុន្មានរបស់យើងក៏បាត់ទៅ១ នីហ្វៃ ៤:៣៧
ប្រជាជនអាំម៉ូនបានស្បថថា ពួកគេនឹងមិនកំចាយឈាមទៀតឡើយអាលម៉ា ៥៣:១១
ពួកសាសន៍នីហ្វៃដែលទុច្ចរិតបានធ្វើសម្បថ និងសេចក្ដីសញ្ញាសម្ងាត់ជាមួយនឹងអារក្សសាតាំងហេលេ. ៦:២១–៣០

មនុស្សលោកបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរយៈសម្បថ និងសេចក្ដីសញ្ញានៃបព្វជិតភាពគ. និង ស. ៨៤:៣៣–៤២
គ្រប់ទាំងសេចក្ដីសញ្ញា កិច្ចសន្យា សំបុត្រធានា កាតព្វកិច្ច និងសម្បថ ដែលមិនបានភ្ជាប់ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៃសេចក្ដីសន្យា នោះនឹងចប់នៅពេលមនុស្សស្លាប់ទៅគ. និង ស. ១៣២:៧