បទប្រទានពរ
ជាសេចក្ដីបង្រៀនទាំងឡាយដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននៅក្នុងបទបង្រៀននៅលើភ្នំ ដែលអធិប្បាយប្រាប់អំពីចរិតដ៏ល្អ និងខាងវិញ្ញាណ (ម៉ាថាយ ៥:៣–១២; លូកា ៦:២០–២៣)។ បទប្រទានពរត្រូវបានចងក្រងតាមរបៀបណាមួយ ដែលធ្វើឲ្យបទថ្លែងនីមួយៗ លំនាំទៅលើបទថ្លែងពីមុន។ បញ្ជីដែលផ្ដល់យោបល់ ហើយឲ្យន័យច្បាស់ជាង នោះរកឃើញនៅក្នុងគម្ពីរ នីហ្វៃ ទី ៣ ជំពូកទី ១២។