គឺដើម្បីប្រទានជំនួយពីព្រះមកលើអ្នកណាមួយ។ អ្វីក៏ដោយដែលផ្ដល់សុភមង្គលពិត សុខុមាលភាព ឬការចម្រុងចម្រើន នោះហើយជាព្រះពរ។
គ្រប់អស់ទាំងព្រះពរ គឺផ្អែកទៅលើក្រឹត្យវិន័យដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច (គ. និង ស. ១៣០:២០–២១)។ ពីព្រោះព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យកូនចៅរបស់ទ្រង់មានសេចក្ដីអំណរក្នុងជីវិត (២ នីហ្វៃ ២:២៥) នោះព្រះអង្គទ្រង់ប្រទានព្រះពរទាំងឡាយដល់ពួកគេ ជាលទ្ធផលពីការ គោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ (គ. និង ស. ៨២:១០), ក្នុងការឆ្លើយតបការអធិស្ឋាន ឬពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាព (គ. និង ស. ១៩:៣៨; ១០៧:៦៥–៦៧), ឬតាមរយៈព្រះគុណរបស់ទ្រង់ (២ នីហ្វៃ ២៥:២៣)។
បទថ្លែងដ៏ល្បីល្បាញអំពីព្រះពរ គឺបទប្រទានពរ (ម៉ាថាយ ៥:១–១២; ៣ នីហ្វៃ ១២:១–១២)។
ការប្រទានពរដល់កូនក្មេង