ដូចដែលប្រើនៅក្នុងគម្ពីរ ដើម្បីអត់ទោស តាមធម្មតា មានន័យមួយក្នុងពីរយ៉ាង គឺ ៖ (១) កាលព្រះទ្រង់អត់ទោសឲ្យមនុស្ស នោះទ្រង់លុប ឬញែកទោសដែលជាប់ចេញពីអំពើបាប។ តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ នោះការអត់ទោសដល់អំពើបាប គឺមានដល់មនុស្សទាំងអស់ណាដែលប្រែចិត្ត លើកលែងតែពួកអ្នកដែលមានទោសចំពោះការធ្វើឃាតកម្ម ឬក៏អំពើបាបដ៏អត់ឱនឲ្យមិនបានជំទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ (២) ដូចជាមនុស្សអត់ទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក គឺពួកគេរាប់អានគ្នាដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទ ហើយគ្មានគំនុំចំពោះពួកអ្នកដែលបានទាស់នឹងខ្លួនឡើយ (ម៉ាថាយ ៥:៤៣–៤៥; ៦:១២–១៥; លូកា ១៧:៣–៤; ១ នីហ្វៃ ៧:១៩–២១)។